Het einde van het leven van Ian Curtis betekende ook het einde voor de Britse post-punk sensatie Joy Division. De overgebleven bandleden gingen verder als New Order. Inmiddels tourt bassist Peter Hook met zijn band The Light al jaren met een tribute aan deze twee bands.
Op zondag 17 april stond Peter Hook & the Light in de Effenaar, wat hij in 2011 ook al eens bezocht. Toen stond alleen een integrale uitvoering van Unknown Pleasures op het menu; ditmaal zou daar Closer bij komen, voorafgegaan door enkele New Order-nummers.
Peter Hook is bassist van origine, maar het is zijn zoon Jack Bates die het gros van de baspartijen voor zijn rekening neemt. De basgitaar, die Hook draagt, is er vooral voor de sier. Zo af en toe speelt hij in plaats van zijn zoon, en soms spelen ze samen, maar ‘Hooky’ is vooral zanger vanavond. Nou ja, zanger… Peter Hook is niet gezegend met de beste stem. Met name bij de New Order-set valt dat op, aangezien Bernard Sumner toch een heel ander stemgeluid had. Het deert echter niet veel. De band zoekt in het rommelige begin nog een beetje naar hun draai, maar weet ondanks dat met een selectie tamelijk onbekende New Order-songs het publiek toch in beweging te brengen. Ze sluiten het eerste deel van het optreden af met True Faith, waarbij Blue Monday opvallend afwezig is. Aangezien Hooky in 2007 met de nodige stampij de band verliet, zou het kunnen dat het een rechtskwestie is.
Na een korte pauze komt de band terug voor Closer, het laatste Joy Division-album dat een paar maanden na Curtis’ dood uitgebracht werd. Hooky’s stem ligt veel dichter bij die van Curtis dan bij die van Sumner, waardoor het plaatje completer is dan bij de New Order-nummers. De sombere nummers met donkere ondertoon en bijna profetische teksten over het naderende einde van Curtis komen overrompelend goed uit de verf. De belichting is nu ook duisterder geworden; een klein maar sfeervol detail. Als je twee albums integraal speelt van een andere band, dan rijst de vraag in hoeverre je trouw blijft aan het oorspronkelijke materiaal. Waar Hook in 2011 nog netjes binnen de lijntjes kleurt, eigent hij zich in 2016 wat meer artistieke vrijheid toe. Twenty Four Hours denderde van het podium af. De Joy Division-nummers hadden duidelijk meer tractie dan het New Order-begin.
Het hoogtepunt van de avond moest toch Unknown Pleasures worden, het illustere debuut van Joy Division. Al vanaf de eerste noten wordt duidelijk hoe goed dit album nog steeds is, niet alleen omdat het publiek direct enthousiast reageert. Unknown Pleasures is een donker monolithisch kunstwerk dat nog niets aan kracht ingeboet heeft. Ook bij dit album zoeken Hook en zijn bandleden af en toe de grenzen op om een nieuwe interpretatie aan nummers te geven. Het is niet heel vernieuwend, maar je kunt je voorstellen dat het wel fijn is om af en toe te variëren als je een album al jaren lang integraal speelt.
Na de hoofdset (de teller voor het aantal nummers staat inmiddels op 28) komt het vijftal wonderwel nog terug voor een laatste drietal nummers. Blue Monday mag vandaag dan ontbreken, gelukkig is dat voor Transmission en Love Will Tear Us Apart niet het geval. Dichter bij Joy Division dan Peter Hook & the Light kun je niet meer komen, zeker met een voormalig bandlid dat als geen ander de juiste duistere intensiteit live te vertolken.
Setlist New Order: Sunrise / As It Is When It Was / Doubts Even Here / Your Silent Face / Leave Me Alone / Everything’s Gone Green / True Faith
Setlist Joy Division – Closer: Exercise One / Atrocity Exhibition / Isolation / Passover / Colony / A Means to an End / Heart & Soul / Twenty Four Hours / The Eternal / Decades
Setlist Joy Division – Unknown Pleasures: Digital / Disorder / Day of the Lords / Candidate / Insight / New Dawn Fades / She’s Lost Control / Shadowplay / Wilderness / Interzone / I Remember Nothing
Encore: Ceremony / Transmission / Love Will Tear Us Apart
