Phil Caivano zullen de meeste mensen kennen als gitarist van Dave Wyndorf’s stoner band Monster Magnet. Hij speelde eerder in bands als Shrapnel en Blitzpeer en bracht onlangs zijn eerste solo album uit. We voerden een ontspannen gesprek met hem.
Hoe kwam je er bij om een solo album op te nemen?
Het is vooral omdat ik in 2020 de tijd had. We hadden met Monster Magnet net A Better Dystopia opgenomen dus had wat meer tijd over daardoor en vanwege de lockdown. Met Monster Magnet drummer Bob Pantella nam ik drie nummers op en daarna besloten we door te gaan. Ik heb het altijd geweldig gevonden gitaar te spelen en met Dave te werken, maar ik had nu gewoon tijd wat anders te doen.
Je hebt er voor gekozen wel een beetje in dezelfde stijl te blijven.
Ja, het is nu eenmaal hoe ik gitaar speel en wie ik ben. Ik ga geen pop of jazz plaat maken, ik ben een rock gitarist. Dit is meer een extensie van mezelf. Ik ben niet zo’n complexe liedjesschrijver als Dave. Hij gaat wat dieper, meer atmosferisch met zijn nummers. Voor mijn eigen plaat kon ik wat meer richting een vuige, straat-achtige vibe gaan.
Ik vind het wel knap dat je voor deze plaat alles deed behalve de drums. Maar je bent ooit begonnen als gitarist?
Ik begon als bassist toen ik nog in Shrapnel zat met Dave. Als er een gitaar in de buurt was speelde ik er soms wel op. Toen voor Blitzpeer een bassist was gevonden ging ik gitaar spelen. Veel mensen switchen van gitaar naar bas omdat ze dat makkelijker vinden, maar ik vond het juist andersom. Ik zie mezelf als een gitarist die denkt als een bassist. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het hele opnameproces. Dat ik voor deze plaat ook de rol van producer op me heb genomen was nooit gepland, maar met de hele situatie in 2020-21 leek het wel logisch. Ik had er de tijd voor. Ik heb me prima vermaakt door het volume van de Marshall versterker open te draaien en met pedaaltjes te spelen. Het gaf me ook veel tijd om terug te kijken op mijn carrière en me te realiseren hoeveel geluk ik heb dat ik in een toffe band speel met mensen waar ik om geef. Ik waardeer de plek waar muziek me gebracht heeft. Dat alles heeft me naar dit solo album geleid.
Je groeide op in het ‘’oude’’ New York toen die stad nog een stuk onveiliger was. Hoe was dat?
Het was fascinerend. Ik woonde in New Jersey en ging liftend of zwartrijdend met de trein naar New York als tiener. Het was een ongelofelijke tijd als het gaat om muziek en kunst. New York City was er slecht aan toe indertijd en het leek soms wel alsof er een bom gevallen was. Maar de muziekscene was geweldig. Ik zag er The Ramones, Suicide, The Cramps, Dead Boys en nog veel meer. Je kon je favoriete rocksterren op straat tegenkomen zoals Iggy Pop, David Bowie en Lou Reed. Man, ik vond het toen beter dan Disneyland. Detroit heeft ook zo’n tijd gehad. Ik was naar concerten geweest in bijvoorbeeld Madison Square Garden, maar toen ik plekken bezocht als the Mud Club en CBGB’s ontdekte ik dat het spelen van muziek ook toegankelijk was voor mij. Je hoefde geen muzikale virtuoos te zijn of een rockster. Ik heb heel veel geluk gehad daar met Dave te mogen zijn in die tijd.