Sinds het einde van Motörhead in 2015 heeft Phil Campbell geen moment stilgezeten. Kings of the Asylum is alweer het derde album van Phil en zijn bastard sons. In 2021 werd zanger Neil Starr vervangen door Joel Peters. Dit was live al wennen, dat is op plaat geen uitzondering. Ik heb de bastard sons met Neil Starr minstens 5 keer live gezien, met Peters slechts eenmalig.
Album opener Walking in Circles bevalt prima. Too Much is Never Enough heb ik volgens mij al live gehoord als ik me niet vergis. Op plaat doet dit nummer me echter weinig. Dit is vooral aan een eentonig refrein te danken. Echt vernieuwend of interessant is het nummer niet. Over Hammer and Dance ben ik dan wel te spreken. Stevige instrumentaal met de juiste energie in zowel de instrumenten als vocalen. Erg fijn, al had de productie wel wat rauwer gemogen. Dit nummer zal het live ongetwijfeld goed doen.
Het is net alsof ze naar me geluisterd hebben. Waar de productie nog iets rauwer had gemogen, is Strike the Match een fantastisch nummer. Wederom de juiste energie, een refrein wat niet verveeld en precies het soort nummer is wat ik van deze bastards had verwacht. Peters’ bewijst zich hier als vocalist wel mee en dit is zeker een hoogtepunt. Het gitaarwerk klinkt erg fijn en springt mooi naar voren. Schizophrenia is een onderwerp wat natuurlijk ter sprake komt in een asylum. In dit geval vertaald dat zich in een vrij simpel rock nummer. Dit wordt gevolgd door het titelnummer, wat met erg fijn gitaarwerk begint en qua opbouw goed in elkaar zit. De band gaat de blues richting in, dat bevalt me erg goed. De vocalen complimenteren de tekst goed, evanals de instrumenten. Een hoogtepunt? Jazeker, misschien wel het beste nummer op het album zelfs.
Mijn wens voor een rauwe productie gaat met The Hunt in vervuling. Headbangen gegarandeerd. Lekker nummer, een perfect onderdeel voor een live set van de band. Als dit origineel een door Campbell geschreven Motörhead nummer was, had ik dat misschien nog geloofd ook. Show No Mercy tilt het album nog even een niveau hoger. Wederom een enorm energiek nummer met een fijn ritme. No Guts! No Glory! houdt deze energie er nog even in. Het valt me op dat de tweede helft van het album veel energieker is met minder eentonige lyrics. Of dit bewust is gedaan weet ik niet. Het zorgt er wel voor dat het album met Ghosts en Maniac tot een sterk einde komt.