Net als op If You Think I’m Crazy is de rol van Lanzon op dit album beperkt gebleven tot toetsenwerk en wat zang. Voor het overgrote deel heeft hij de muzikale en vocale invulling ook nu weer overgelaten aan heel veel anderen. Ik noem er een paar: John Mitchel (Arena, Frost*, Kino), Andy Makin, Richard Cotte (Alan Parsons Project) en Neal Wilkinson.
Het geluid van Lanzon en zijn vrienden heeft in anderhalf jaar een flinke verandering ondergaan. Het voorliggende schijfje staat vol met makkelijk toegankelijke progressieve rock dat soms tegen AOR en melodieuze rock aanschurkt. De hand en stem van John Mitchel is goed hoorbaar, waardoor regelmatig het geluid van zijn broodheren doorklinkt. Maar er is meer.
Uiteraard enkele sappige Hammond partijen en synthesizer solo’s van Lanzon zelf. Dat wekt natuurlijk geen verbazing. Maar ook een flinke dosis klassieke orkestratie. Met The London Telefilmonic Orchestra is een compleet strijkensemble ingevlogen. En wat te denken van een regiment koperblazers, achtergrondkoor en zelfs een heus kinderkoor. Kortom, kosten nog moeite zijn gespaard om de luisteraar te verrassen en te verwennen. De keerzijde daarvan is dat deze vorm van overdaad tegen het randje van schaden aan zit. Magnum opus van het schijfje is het titelnummer 48 Seconds. Het bijna tien minuten durende nummer gaat over de 48 seconde durende aardbeving in San Francisco in 1906.
Ik maakte een kleine luchtsprong nadat ik de digitale promo van dit album in mijn mailbox zag ploffen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat 48 Seconds identiteit mist. Daarom blijft 48 Seconds een aardig schijfje. Niet meer dan dat. Misschien moet Phil Lanzon op zijn oude dag eerst nog eens goed nadenken voordat hij weer gek wil doen….