Phil Lanzon – If You Think I’m Crazy

De op 23 maart 1950 geboren Phil Lanzon is voornamelijk bekend als toetsenist van de Britse hardrock legende Uriah Heep. Dat zijn naam daarnaast als bandlid, sessiemuzikant en producer onder meer verbonden was aan Sweet, Grant & Forsyth (ja, die!), Lionhaert en Chris Spedding zal bij menigeen minder bekend zijn. Onder het letterlijke credo ‘hoe ouder hoe gekker’ brengt de Brit in 2018, op 67-jarige leeftijd, met If You Think I’m Crazy zijn eerste album onder eigen naam uit.
Een soloalbum mag je het niet noemen, want Lanzon neemt zelf alleen toetsen voor rekening en zingt slechts op twee nummers. Muzikaal laat hij zich bijstaan door onder andere Craig Blundell (Steven Wilson, Frost, Pendragon) op drums, Laurence Cottle (Van Morrison, Alan Parsons Project, Black Sabbath) op basgitaar, en John Mitchell (Arena, Frost, Kino, It Bites) op gitaar. Verder horen we als zangers John Mitchell, Andy Makin en Andy Caine. En dat zijn niet de minsten, wat ook duidelijk blijkt uit het eindresultaat. Want If You Think I’m Crazy is gewoon een heel lekker album.
Mocht je denken dat dit een klassiek Uriah Heep album is dan help ik gelijk uit die droom. De tien nummers die Phil Lanzon uit zijn flamboyante hoge hoed tovert zijn krachtig, melodieus en klinken als een mix van Genesis (periode Calling All Stations), Magnum, Kino en It Bites.
Opener Mind Over Matter is een krachtige melodieuze rock song pur sang die niet zelden gedragen klinkt. Vocaal gezien wordt hier door John Mitchell al flink van leer getrokken. Deze krachtige en melodieuze lijn wordt op Kelly Lang doorgetrokken. Nu met zang van Andy Makin. Qua intonatie heeft hij wat weg van John Mitchell. Op I Knew I Was Dreaming neemt John Mitchell de microfoon weer ter hand. Ook dit is een goed in het gehoord liggend nummer dat doorspekt is met gospelachtige koorzang die daardoor een het eind haast uitmondt in een ‘halleluja’ stemming. Op I Saw Two Englands horen we Phil Lanzon zingen. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Het nummer is eenvoudig en klein en een mix van southern rock en country, inclusief pedal steel gitaar.
Step Overture is een instrumentaal intermezzo waarin dominant Hammond orgelspel van Phil Lanzon letterlijk de boventoon voert. Naar het einde toe wordt het nummer bombastisch en horen we even flarden Uriah Heep voorbij komen. Ook op Lover’s Highway wordt flink aan de Hammond registers getrokken. Orkestrale passages worden afgewisseld met koorzang, pittig gitaarwerk van John Mitchell en ook trompet komt voorbij. Donna & Joe wordt gezongen door Andy Makin. Na een rustige opening volgt een vocale passage die mij doet denken aan Styx. Het is een overwegend rustig en voortkabbelend nummer met een sfeer van jaren tachtig AOR. Carolin is net als I Saw Two Englands country rock. Nu gezongen door Andy Caine. Het nummer is vanwege de melodie en samenzang mierzoet. Duidelijk niet mijn cup of tea.
De meest progressieve nummers heeft Phil Lanzon voor het eind bewaard. The Bells is een stevig pomprock-nummer waardoor Keltische invloeden verweven zijn en ook het Hammond orgel overuren maakt. Het album wordt afgesloten met Forest. Het meest progressieve nummer. En ik vind het ook met afstand het beste nummer. Een acht minuten durend angstaanjagend mooie reis gezongen door Phil Lanzon zelf. Met een groot palet aan tempo- en sfeerwisselingen, prachtige meerstemmige vocalen en sprookjesachtige muzikale tussenstukken. Alleen al dit nummer rechtvaardigt de aanschaf van If You Think I’m Crazy. Mocht Phil Lanzon in de nabije toekomst weer eens gek willen doen, dan houd ik mij ten stelligste aanbevolen.