Phil Vincent – Stigmata / D'Ercole – Hard Core (dubbel review)

Poeh, ik dacht dat ik het wel eens druk had. Maar vergeleken met de heer Phil Vincent is het niets. Verbonden aan nogal liefst 4 bands en een eigen soloproject.
Collega Maurice heeft afgelopen november nog 3 nieuwe releases besproken en nu een paar maanden later zijn er weer twee uitgebracht. Een album onder zijn eigen naam en één met zijn band D’Ercole.
Als ik goed heb, is Stigmata het 16e solo-album van deze multi-instrumentalist en zanger. Phil schrijft zelf alle nummers en nodigt dit keer voor het opnemen een paar goede vrienden uit om te helpen. Zo zijn op deze schijf Max Piccolo (drums), Vince O’Regan en Janne Stark (beiden lead gitaar) te horen. Het staat bol met goed in het gehoor liggende classic rock nummers. Veilige gekozen muzieklijnen maar zeker niet saai. Het klinkt wel allemaal erg goed doordacht, maar dit zal een grote groep aanspreken die van niet te veel poespas houdt en regelmatig naar Arrow Classic Rock luistert. Het enige bijzondere nummer op het album is een coverversie van Eleanor Rigby. Hierbij wel de kantnoot dat het respectvol is uitgevoerd en prima past in het geheel van de plaat.
 

 

Hardcore is ondertussen het zevende album van dit kwartet met de naam D’Ercole. Hierbij zijn naast Phil zelf ook Damian D’Ercole op de bas en percussie en B.F. D’Ercole als drummer en percussionist te horen. Ook al is deze band wederom een geestekind van Phil heeft het de naam van dit tweetal gekregen. Vince O’Regan is de lead gitarist. Ieder project waar Phil aan verbonden is heeft wel een net iets ander geluid. Ook dit album is weer in vergelijk met bovenstaand album net even iets harder. Daar waar het solo-album in de lijn lag van Journey gaat het op Hardcore meer richting Whitesnake. Geen hele grote stappen natuurlijk en het klinkt ook eigenlijk net zo goed. Vince kan echt hele sterkte solo’s neerzetten en het geheel klinkt als een klok. Er zitten geen losse eindjes aan en het klinkt hoe vreemd dan ook niet gehaast of in elkaar geflanst.
Wat dat betreft heb ik groot respect voor Phil en zijn vrienden. Om in zulke korte tijd, en dan ook nog eens in deze bijzondere periode, zulke albums af te leveren verdiend niets meer dan complimenten. Aanraders zijn het stuk voor stuk!