Philosophobia – Philosophobia

Queensrÿche liefhebbers opgelet. Met het gelijknamige album zet Philosophobia een album met daarop een progressief geluid dat de huidige Queensrÿche niet eens haalt (hoewel ik met deze uitspraak misschien geen vrienden maak). Het verhaal van Philosophobia begon in 2007 toen Andreas Ballnus en Alex Landenburg (Axxis, Kamelot, Cyrha, Mekong Delta) wat demo’s opnamen voor een concept progalbum dat Andreas in de maanden ervoor had geschreven. Toen kort daarna Alex bij Annihilator ging drummen op de tour en Andreas de gitaarpartijen bij Paul DiAnno invulde, werd het project in de ijskast gezet.
In 2018 kwam Andreas in contact met Kristoffer Gildenlöw (Pain Of Salvation), die per ongeluk de demo’s te horen kreeg en overdonderd werd door de kwaliteit van de composities. Met Kristoffer binnenboord was het wellicht wel tijd om Philosophobia te laten herrijzen. Toetsenist Tobias Weißgerber en zanger Domenik Papaemmanouil (Wastefall) zorgden ervoor dat de band in 2020 de studio in dook. Er werden negen composities geselecteerd en acht daarvan werden daadwerkelijk opgenomen. Composities die de tand des tijds moeiteloos hadden doorstaan sinds 2007.
De opener Thorn In Your Pride start het album op een onconventionele manier. Het is meteen de langste compositie en start met een muzikaal intro van bijna vier minuten. Lekker proggen om warm te worden. Wanneer Domenik inzet is er meteen een warm en rustgevend gevoel en waan je je even in de tijd van Marillion met Fish. Langzaam bouwt de spanning zich op laat Domenik in de meer krachtige stukken horen dat hij zijn mannetje vocaal kan staan, maar altijd weer terug keert naar de warme basis van de compositie waarna de band vervolgens weer krachtig inzet en de term progrock meer betekenis krijgt. Uiteindelijk laveert het geheel zo van zeer herkenbare melodieën naar stevige muzikale proguitspattingen. Ergens is de geest van de oude Queensrÿche dan al uit de fles, maar openbaart zich nog meer in I Am. Ook hier een start die er meteen inhakt, maar na verloop van tijd met de gitaarmelodie sterk beweegt naar de compositie Empire van Queensrÿche. En Domenik heeft laten horen dat Fish een voorbeeld kan zijn, maar daarnaast heeft hij de kwaliteit om ook te klinken als Geoff Tate zelf. Vooral wanneer hij uithaalt is het puur genieten terwijl de rest van de band hem begeleid en uitdaagt in progastische kunststukjes waar ze heerlijk de tijd voor nemen.
De vibe die is ingezet, wordt niet meer los gelaten. Time to Breathe is volgens eenzelfde blauwdruk neergezet en in dit geval is dat alleen maar ‘delicious’. Philosophobia stopt zoveel muzikale wondermomenten in een compositie dat dat in allerlei vormen niet verveelt.

Natuurlijk mag een ballad als Between The Pines niet ontbreken. Piano en zang zijn lange tijd genoeg om in hemelse sferen te geraken, maar wanneer de gitaarsolo wordt ingezet weet je dat het ook precies op het goede moment is. Het daaropvolgende As Light Ceased To Exist lijkt het alsof het balladgevoel aanblijft, maar dat is niet het geval. Er wordt al gauw op een zeer aantrekkelijke manier vorm gegeven aan de nieuwe compositie waarbij een goede riff niet ontbreekt. Opmerkelijk op het album is de ruimte die ieder afzonderlijk individueel krijgt om te schitteren, maar samen het resultaat meer is dan de befaamde optelsom. Fans van progrockgenre knijpen in hun handjes wanneer ze deze compositie te horen krijgen. Zoveel variatie, melodie, spel en passie ligt er in As Light Ceased To Exist.
Wanneer je bedenkt dat alles in 2007 al geschreven is, en in 2020 opgenomen werd, is de titel Thirteen Years Of Silence niet toevallig. Was de progger pur sang al in de zevende hemel. We gaan hier een hemel verder met een instrumentale compositie waar de progelementen aangevuld worden met wat elementen uit de psychedelische rock uit de jaren zeventig en op smaak wordt gebracht met wat jazzmomenten.
Hoewel het toch echt een volgende track is, lijkt Voices Unheard verder te gaan waar Thirteen Years Of Silence was gestopt. De melodie verandert gaandeweg en beweegt zich een beetje naar I Am. Ook hier gunt Philosophobia zich de ruimte om de luisteraar mee te nemen op een onvergetelijke reis waar je je ogen uitkijkt.
Within My Open Eyes sluit het album af. Hier keert de rust weer terug. Door een moment van stilte wordt de compositie in twee delen gehakt die één geheel zijn, maar toch wel wat afwijken van elkaar. Helaas is juist het sluitstuk niet helemaal mijn favoriet. Het mag echter de pret niet drukken, want met dit album zet Philosophobia een dijk van een album af dat binnen het proggenre niet mag ontbreken. Kristoffer had gelijk toen hij de demo’s hoorde. Dit is het waard om door iedereen gehoord te worden.