Met het aanbreken van de zondag realiseren veel festivalbezoekers op de camping dat de laatste dag is aangebroken. Daar waar ze al maanden naar hebben uitgekeken nadert het einde. Maar wat hebben ze al goede concerten mogen aanschouwen en wat mag men tevreden zijn over het weer. Ook vandaag schijnt het zonnetje in Landgraaf. Natuurlijk zijn er teleurgestelden die o zo graag de Foo Fighters op hun lijstje hadden staan. Helaas gaat deze gedroomde afsluiter niet door, maar Pinkpop biedt nog veel meer moois. Nog eenmaal bewandelen we het festivalterrein!
Frank Turner and the Sleeping Souls
© Hub Dautzenberg
We trappen af met een optreden van Frank Turner and the Sleeping Souls. Frank Turner was ooit de frontman van een stevige hardcoreband, maar heeft deze stijl ingewisseld voor het ietwat zachtere folkrock. Een fijne keuze, want zo kunnen we de teksten tenminste gemakkelijk verstaan en hoeven we niet bang te zijn om in een pit ineens volop schoenen in de nek te krijgen en iemand met een windmill tegen te komen. De heerlijke folkrock van Frank Turner doet misschien wat denken aan Bruce Springsteen, maar dan nog een tikkeltje sneller. De ideale opener op het hoofdpodium, waar naast een groot publiek ook de zon zich heeft gemeld. Al snel stijgt de temperatuur, maar daar is een festivalbezoeker ondertussen wel aan gewend. Men staat en kijkt naar de kunsten van Frank Turner. Er wordt gedanst en gesprongen. Af en toe gaat er een vuist in de lucht, maar het meeknikken volstaat op dit uur van de dag. Een dolenthousiaste Turner swingt met zijn gitaar over het podium en spreekt het publiek regelmatig toe. Na een kwartier brengt hij samen met zijn band een ode aan de Foo Fighters door Everlong te doen klinken, toch een beetje Foo Fighters in Landgraaf. Naast de muziek blijkt de zanger ook een goed entertainer te zijn en als hij een nummer in het Nederlands zingt weet hij veel mensen te doen juichen. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om mensen een tijdje op de grond te laten zitten en daarna weer te doen opspringen. Als alles vandaag zo vermakelijk wordt als deze show dan zit er heel wat moois in het verschiet.
De zegetocht van Typhoon is ook Buro Pinkpop niet ontgaan. Menig festival is al op zijn kop gezet en gezien de ontzettende drukte was een plekje op het hoofdpodium geen overbodige luxe geweest. Daar waar Typhoon komt is het feest, springen, juichen en vooral genieten. Zijn laatste album Lobi Da Basi mag de ultieme zomerplaat worden genoemd. En dat terwijl niet elk nummer even vrolijk is, maar wel zo klinkt. Onder luid gejuich wordt de groep onthaald en ergens voelt het alsof de band al een gewonnen wedstrijd speelt. De bal ligt al bijna over de doellijn, slechts een zuchtje wind is nodig om hem in te koppen. Typhoon geeft vandaag veel meer dan een zuchtje wind. Hij is niet de persoon om zich er gemakkelijk af te maken en dat geldt ook voor zijn band. Met een schitterende introductie met blazers en gitaar wordt de rapper onthaald. Terwijl de show nog maar amper is begonnen lijkt er geen plekje meer over bij dit 3FM-stage. Het tempo wordt al snel opgevoerd en het zomerse feest is daar. In de introductie wordt de band al een titanenband genoemd en daar is geen woord aan gelogen. Samen maken ze het feestje op Pinkpop. Hun sound past perfect bij het weer, wat ondertussen tropische proporties aanneemt. De vrolijke klanken van Lobi Da Basi doet iedereen dansen. Het moet voor de band een geweldig mooi uitzicht zijn geweest om iedereen te zien feesten. Vooral tijdens Bumaye waarbij iedereen wederom losgaat. Elke klap is raak vandaag en als Typhoon als allerlaatste het nummer Zandloper heeft laten horen kan Pinkpop weer even snakken naar adem. Zoals ze zelf al zingen. Hij is de koning, hij is de keizer, hij is een motherfokking admiraal….
Triggerfinger
© Hub Dautzenberg
Van de zomerse klanken van Typhoon naar de scheurende gitaren van Triggerfinger, dat is de variatie die Pinkpop biedt. De mannen van onze Zuiderburen zijn lastminute toegevoegd aan het programma nu de Foo Fighters hebben moeten afhaken. De vrolijke vrienden van Triggerfinger stonden al vaker op Pinkpop en ook vandaag doen ze waar ze goed in zijn. Hard spelen en het publiek doen genieten van hun songs. Onder een stralend zonnetje horen we nummers van By Absence Of The Sun. Ietwat tegenstrijdig, de zon is volop aanwezig, maar dat is helemaal niet erg. De brute kracht die dit trio vanaf het hoofdpodium doet klinken is fenomenaal. Zelfs in de hitte staan de mannen keurig in het pak. Zanger Ruben Block gaat er wederom helemaal voor. Zelden is er een show waarop de mannen niet alles geven en dat terwijl ze ook nog op dezelfde dag worden verwacht in Groningen. Een druk programma voor deze bazen, die toch al enorm veel spelen. Helaas is een show van Triggerfinger niet echt spannend meer te noemen. Een sterke solide set is waar het om draait en het bespelen van het publiek is ook niets nieuws meer te noemen. Desondanks gaan er nummers zoals By Absence Of The Sun, Camaro en All This Dancing Around er weer heerlijk in. Afsluitende track Is It blijkt de ultieme bekroning voor vandaag. De mannen van Triggerfinger laten zo toch nog het gemiste gitaargeweld klinken op het hoofdpodium.
Ook dit jaar verwelkomt Pinkpop weer een paar oudgedienden. Counting Crows stonden jaren geleden al eens op het festival en vandaag mogen ze zich weer melden bij de artiesteningang. Niet gek, want met het album Somewhere Under Wonderland leverden ze een prachtplaat af. Grappig feit is dat de band vandaag wordt aangekondigd door Frank Turner. Hij lijkt vereerd te zijn om de mannen te mogen verwelkomen op het 3FM-stage en de formatie uit de Verenigde Staten trapt af met de hit Round Here. Meteen zijn de blikken naar het podium gericht en geniet iedereen van deze klassieker. Vandaag krijgt het publiek de ideale setlist voorgeschoteld. Een paar nieuwe nummers passeren de revu, maar vooral de oude nummers is waar het bij deze band om draait. Mr. Jones doet het publiek meezingen en springen en toch voelt het raar om in juni te zingen over A Long December. Zanger Adam is goed bij stem en om een of andere reden geloof je elk woord wat hij zingt. Eenzame klasse die niet zomaar valt te evenaren. Ook het nieuwe materiaal komt aan bod vandaag en het schitterende nummer Palisades Park gaat de mannen prima af. De set telt slechts negen nummers, waardoor je na afsluiter Rain King eigenlijk nog naar veel meer verlangt. Behalve de naar de regen dan…
Rise Against
© Sascha Teschner
Het 3FM-stage is de plek waar vandaag veel gebeurt. Als nog maar amper de fans van Counting Crows zijn vertrokken komt een volgende delegatie alweer aangelopen. Velen gekleed in het shirt van Rise Against, de band die komen gaat. De band uit de Verenigde Staten bracht vorig jaar nog een nieuw album uit en ongetwijfeld staan er van Black Market wat nummers op de setlist. Als de band nog amper is begonnen slaat de vlam al in de pan. Fans gaan er helemaal voor en bouwen een circlepit. Het veld voor dit podium is echter groot genoeg voor nog een circlepit, waardoor het een kolkende massa wordt. Iedereen gaat uit zijn dak en de band speelt energiek en hard door. Soms wat rustige coupletten om vervolgens keihard uit te halen. De nummers hebben met regelmaat nog een boodschap ook. De wereldproblematiek grijpt de heren aan en ook is het milieu een terugkerend thema. Harde noten met een blanke pit. Of elke fan de teksten ook dermate doorpluist is vandaag niet van belang, men wil helemaal losgaan en aangezien de temperatuur al ietsjes is gedaald is het prima vol te houden. De band is in vorm en geniet van de vele mensen die zo goed los kunnen gaan. Het publiek wordt bedankt met de woorden dat ze veel meer losgaan dan in Engeland. Een gejuich blijft dan ook niet uit, natuurlijk wil iedereen beter zijn dan een ander land. Helaas lijkt de muziek van Rise Against wel erg veel op elkaar en kan de neutrale bezoeker niet altijd even veel met deze band. Gelukkig biedt daar Pinkpop genoeg alternatieven voor. Voldoende eettentjes, een kalm-aan-laan of een festivalmarkt. Er is altijd wel iets te doen op dit festival.
Placebo mocht al eens het hoofdpodium afsluiten. Toen was Depeche Mode de headliner die verstek moest laten gaan. Nu staat Placebo op de reguliere programmering, alhoewel eigenlijk Sam Smith op deze plek had moeten staan. Nu mogen zij als allerlaatste op het 3FM-stage hun kunsten vertonen. De afgelopen jaren hebben ze geen hele grote successen meer behaald, maar hun liveshows staan nog steeds als een huis. Zanger Brian Molko verwelkomt het publiek met de woorden dat ze uit Londen komen en “Loud Like Love” zullen spelen. We zijn benieuwd. Aan de set van band ligt het vandaag niet, maar het publiek blijft aan de rustige kant. Is men moegestreden door het warme weer? Zijn de accu’s van de festivalbezoekers net zoals vele telefoons toe aan een oplaadmomentje? Of is simpelweg de muziek van Placebo te eigenzinnig voor de grote massa? Er wordt gelukkig met regelmaat meegezongen en gedanst. Onder andere op For What It’s Worth, wat als tweede nummer al voorbij komt, gaat het publiek nog wel los, maar verder naar achteren blijkt de aandacht al sneller te verslappen. Ook zanger Brian Molko blijkt zich af te vragen waar het aan ligt. Onverstoord gaat Placebo lekker door met hun show. Vooraan is waar het wel gebeurt, de fans kijken vol overgave naar de kunsten van hun idolen. De show van vandaag is een mooie doorsnede van het gehele oeuvre en als toetje krijgt Pinkpop de cover Running Up That Hill van Kate Bush cadeau. Hierdoor krijgen ze dan wel weer de volle aandacht. Het grote Placebo had dan ook vandaag op een enthousiaster publiek mogen rekenen. Zouden teleurgestelde Foo Fighters-fans er simpelweg geen zin meer in hebben vandaag?
Pharrell Williams
© Hub Dautzenberg
Op het hoofdpodium is behoorlijk geschoven qua programmering. Pharrell Williams heeft de eer gekregen om het festival af te mogen sluiten. Noem het de eer of noem het een zware opdracht. Als allerlaatste act op een festival zoals Pinkpop spelen brengt hoge verwachtingen met zich mee. Vooral als de avonden ervoor zo succesvol zijn afgesloten met Muse en Robbie Williams. Vanavond trapt Pharrell af met zijn nieuwe single Freedom om vervolgens te laten horen waar we de beste man allemaal van kennen. En dat blijkt stiekem heel veel te zijn. Net zoals collega-rapper Snoop Dogg is hij op veel tracks wel ergens te horen geweest of heeft hij de track geproduceerd. Het afgelopen jaar heeft hij vooral gescoord met het album G I R L, waar we al vroeg in de set Marilyn Monroe van horen. Dan wordt het tijd voor een scala van grote r&b hits. Denk daarbij aan Nelly’s Hot In Here, Jay-Z’s Just Wanna Love You en nummers van The Neptunes, het collectief waar hij ook deel van uitmaakt. De grootste opleving ontstaat bij de nummers van N.E.R.D. Dit zijn tracks waarop Pharrell veel meer doet dan op de nummers waarop hij slechts een paar regels tekst heeft. Het publiek vermaken op dit grote podium is geen makkelijke opgave, vooral als de hits vrij dun bezaaid zijn en de eigen bijdrages heel minimaal. Had hij vandaag vele gastartiesten bereid gevonden om mee te rappen dan had deze show nog in een rapspektakel kunnen ontaarden, maar nu brengt het helaas te weinig. Het wordt nog pijnlijker als dansers een blokje mogen doen om de show op te vullen. In het tweede gedeelte van de set probeert Pharrell het nog tot een goed einde te brengen en dit lukt hem gedeeltelijk. De hit Lose Yourself To Dance van Daft Punk en Drop It Like It’s Hot van Snoop Dogg doen het publiek nog juichen, maar ook hier mist een grootse omlijsting. Het publiek juicht pas echt bij de klanken van Blurred Lines, maar deze verzuimt hij om helemaal te spelen en al te snel over te laten gaan in Get Lucky. Deze gigantische hit van Daft Punk lijkt de set nog te redden. Ook zijn allergrootste hit Happy wordt zonder enige opbouw gespeeld, hier had de afsluitende act van Pinkpop 2015 wel een grootser spektakel van mogen maken. Als laatste nummer speelt hij opnieuw zijn huidige single Freedom, maar het publiek lijkt er eigenlijk wel klaar mee te zijn. Ook de bezoekers die wel Pharrell Williams op hun lijstje hadden staan zijn ietwat teleurgesteld. Op plaat komt alles perfect uit de verf, maar live schort het er toch wel wat aan. De rapper die zelfs tot drie maal toe Amsterdam roept in Landgraaf blijkt simpelweg niet genoeg te kunnen brengen vanavond.
Drie dagen Pinkpop gaan als een sneltrein voorbij. We hebben kunnen genieten van een groot scala van artiesten en wel heel veel verschillende stijlen. Oudgedienden aan het werk gezien en nieuw talent zien opkomen. Volgend jaar valt Pinkpop wederom niet met Pinksteren. Ongetwijfeld zal het iets met de mogelijke headliners te maken hebben. Wie dat gaan worden? Daarover kan iedereen vast gaan gissen, maar Rockportaal is weer graag van de partij!
