Terwijl op de festivalcampings de diehards ontwaken staan er files rondom Landgraaf. De dagjesmensen die voor Justin Bieber kwamen zijn naar huis en zullen vandaag plaatsmaken voor fans van punkrock. In de rij voor de hoofdingang duiken de shirts van afsluiter Green Day al op. Voordat het zover is lonkt nog een mooie festivaldag met heel diverse acts, tijd om het blokkenschema weer voor de dag te toveren en het terrein van Pinkpop voor een tweede dag te bewandelen!
Pinkpop heeft dit jaar te maken met tegenvallende bezoekerscijfers. Zo belooft het op zondag en maandag iets rustiger te worden dan op eerdere edities. Gaan we dit dan ook echt merken? Voordat we hierop een antwoord vinden beginnen we vandaag in de Brightlands-tent met Jack Savoretti. De Engelsman met Italiaanse wortels heeft de eer de dag te mogen openen en deze singer-songwriter doet dit vol verve. Samen met zijn band die overigens ook uit diverse nationaliteiten bestaat is de beste man op tour om nieuwe zieltjes te werven. Met al een aantal shows in het land begint zijn populariteit al aardig toe te nemen. Vooraan in de tent wordt er al flink meegezongen en ook zelfs bij de minder bekende nummers. Langzamerhand stroomt de tent vol en hoort een band die mede door het schitterende hammondorgel prima op dreef is. Zijn stijl laat zich niet helemaal in een hokje vangen en we horen wat invloeden uit de pop, folk en country. Met diverse nationaliteiten in je band pik je overal wel iets van mee. De sympathieke frontman heeft zelf een lekker rauw stemgeluid, waardoor het niet een te gladde show wordt, want van dit soort gladde singer-songwriters zijn er meer dan genoeg.
Punk’s Not Dead en is vandaag volop aanwezig in Landgraaf. Op Stage 4 doet Undeclinable Ambuscade oude tijden herleven. De band is bezig aan een eenmalige reünietour die langs vele grote festivals gaat. Nog eenmaal worden de instrumenten uit de kast gehaald en de gitaarbanden weer omgehangen om iedereen te doen stuiteren. Zo ook op het Stage 4 op Pinkpop. De klok wordt even een aantal jaar teruggezet en een uur lang stuitert de menigte op en neer. Er wordt door Undeclinble Ambuscade gevraagd wie er ook bij was in 1996 toen de band ook op het Limburgse festival stond. Er gaan niet veel handen de lucht in en ergens zijn de heren dan ook verrast met de grootse opkomst. Vermakelijke punkrock met vleugjes ska doet het altijd goed op een festival en zo denken de bezoekers er ook over. Zo wordt er gesprongen en gebeukt bij de snelle nummers, maar bij de skankversie van Sounds Of Silence wordt er vrolijk meegedanst. Ergens blijkt dat de band iets te optimistisch was met het schrijven van de setlist, want er blijken meer nummers op te staan dan men werkelijk gaat halen. Iets te enthousiast staan praten met het publiek is waarschijnlijk de oorzaak. Er wordt dan ook snel doorgespeeld en dat verhoogt alleen maar de feestvreugde. Klassieker Blerk The Jerk wordt al voluit meegezongen, maar feestkraker The African Song doet de tent al helemaal hossen. Het eerste feestje van de dag is een feit.
Ondertussen wordt duidelijk dat het lagere bezoekersaantal ook te merken is bij de andere podia. Zo hoef je bij de Birghtlands-tent niet buiten te staan om My Baby te kunnen meemaken. De Amsterdamse/Nieuw-Zeelandse formatie is op een missie om Pinkpop te veroveren en slaagt hier compleet in. De toeschouwers worden volledig ingepalmd door de muziek van het trio. De dansschoenen mogen aan, de muziek wordt door My Baby verzorgd en de begeleidende visuals doen de rest. Terwijl My Baby in het buitenland overal aan bekendheid behoorlijk begint te groeien blijft Nederland een tikkie achter, Komt daar door deze show misschien wel verandering in? De nummers staan als een huis en zangeres Cato van Dijck mag heerlijk losgaan in deze trip vol roots, blues en funk. Geen wonder dat Seasick Steve deze formatie mee op tour wou hebben als supportact. Wie nog niet opgewarmd is op Pinkpop is dat nu wel!
Wie zijn dansschoenen na My Baby heeft aangehouden kan rechtstreeks door naar Stage 4. Daar is inmiddels Busty and the Bass begonnen. De groep uit Canada bestaat uit negen personen en schotelt het Pinkpoppubliek een mix van Soul, Jazz en Hiphop voor. Al deze stijlen zijn ruim vertegenwoordigd waardoor er voor elk wat wils is. Naast de vocalen van de twee zangers/rappers is de blazerssectie een belangrijk onderdeel van Busty and the Bass. De groep speelt eigen nummers en vertelt trots hoe blij ze zijn om op Pinkpop te mogen spelen en dat ze zo’n grote opkomst absoluut niet hadden verwacht. Het enthousiasme van de band slaat over op het publiek wat volop meedanst. Dat kan ook bijna niet anders als je alleen al de glimlach van de heren op je laat inwerken. Ze hebben er enorm veel plezier in. Een uur lang weten ze het Stage 4 te vermaken met hun nummers. Soms doet het ook een beetje aan Outkast denken en dat is niet gek. Busty and the Bass werkte samen met een producer die zich ook met de bekende formatie bezighield. In het najaar verschijnt hun debuutalbum en wie weet is er dan ook nog een plekje op het album van de Macy Gray-cover I Try waarmee Busty and the Bass hun optreden afsluit.
Ondertussen is het festival nu echt wel opgewarmd en is het wel toe aan iets harders. Laat er nou net een band zijn die dat te bieden heeft. The Charm The Fury is bezig aan een grootse opmars. De Amsterdammers stonden al op Paaspop, maar ondertussen lonkt Graspop en zijn ze ook nog eens als supportact bij Slayer te bewonderen. De groep rondom frontvrouwe Caroline doet de Brightlands-tent vollopen en headbangen. De muziek is hard en dat is net waar iedereen even aan toe is. De metalcore schalt door de tent, de vuisten gaan de lucht in en de grunts van Caroline staan als een huis. Geen wonder dat het verzoek om een circlepit binnen no time wordt ingewilligd. Geen flauw braaf rondjes rennen zoals bij De Staat, nee een grootse razendsnelle circlepit is waarneembaar in de Brightlands-tent. Het publiek smult, juicht en smeekt bijna om meer harde gitaren en dat krijgen ze volop te horen. Metal is bijna niet vertegenwoordigd op deze editie van Pinkpop en alle fans die dit genre een warm hart toedragen zijn aanwezig. Het vormen van een wall-of-death is dan ook een koud kunstje, Het lijkt allemaal zo gemakkelijk te gaan vandaag op het podium en dat terwijl de gitarist van dienst pas een week ervoor werd ingeschakeld, omdat het vaste bandlid in een stomme bui een blessure opliep en er even iemand moest worden ingewerkt, Kun je als invaller toch even zeggen dat je op Pinkpop hebt gestaan! The Charm The Fury is misschien wel het hardste wat Pinkpop vandaag te bieden heeft en bij iedereen vraagt zich nieuwsgierig af hoe groot deze band zou kunnen worden….
Een band waarvan we dit allang weten is Biffy Clyro, De Schotten zijn een vaste waarde op festivals geworden en ook in het clubcircuit staan ze hun mannetje. In een vol 013 wisten ze op Rockportaal.nl al een goede indruk te maken en vandaag doen ze dit dunnetjes over. Harde gitaren, verrassende breaks en goed meezingbare refreinen is waar het bij The Biff om draait. Vandaag gaat formatie rondom zanger Simon weer vol aan de gang, maar ergens slaat de vlam niet compleet over. Er is weinig communicatie met het publiek en dat hebben we wel eens anders gezien. Wel staan tracks zoals Wolves Of Winter en Black Chandelier als een huis. Uit volle borst wordt er met de heren meegezongen en mogen de woorden “We Are Biffy Fucking Clyro” niet ontbreken, maar vandaag worden we niet overdonderd zoals we dat gevoel wel bij The Charm The Fury hadden.
Binnenkort verschijnt het nieuwe album Evolve van Imagine Dragons. Krijgt Pinkpop dan ook vandaag alvast een voorproefje te horen? Het antwoord hierop is een duidelijke JA! De groep uit Las Vegas heeft een paar plekjes op hun setlist ingeruimd voor wat nieuw materiaal en dat wordt dolenthousiast ontvangen. Imagine Dragons scoorde in het verleden al een flink aantal hits en natuurlijk staan die ook op het menu vandaag. Het is dan ook goed meezingen met It’s Time en Demons die al redelijk snel voorbijkomen. De muziekwereld is de afgelopen tijd behoorlijk opgeschrikt door aanslagen. De recentelijke aanslag in Manchester zit nog meer dan vers in het geheugen en ook de terreurdreiging bij Rock Am Ring is niemand ontgaan. Toch heeft hier nog geen artiest over gesproken totdat de frontman van Imagine Dragons hier een einde aan maakt. Zijn hart ligt bij diegenen die een dierbare hebben verloren en hij roept op tot vrede, wat uiteraard met een luid applaus wordt gewaardeerd door de menigte. De zanger weet wel hoe hij het publiek kan inpakken en het liefst zou hij niet op de rand van het podium, maar zelfs in het publiek willen staan om iedereen te begroeten. Amerikaanse bands wordt wel eens verweten wat afstandelijk te zijn, maar hier is vandaag niets van te merken evenals de stemproblemen waarmee de zanger zegt te kampen. Maar ach, hoeveel moet je werkelijk zingen als je de hit Radioactive inzet, de instant klassieker zet de keeltjes wijd open!
Zoals gezegd is het op deze zondag goed toeven voor de punkrockliefhebbes. Niemand minder dan Rancid mag het licht komen uitdoen op het Brightlands-podium. De Amerikaanse punkrockband dendert sinds 1991 over de vele podia en is nog steeds alive & kicking. Deze maand verschijnt ook van hen een nieuw studioalbum, waarmee ze zeker bewijzen dat de punk springlevend is. Gedurende de set kondigt frontman Tim geregeld een nieuw nummer aan en deze wordt eigenlijk net zo enthousiast ontvangen als de andere nummers. Rancid hoeft zich dan ook geen zorgen te maken of men het nieuwe spul wel kan waarderen. Er word vrolijk op en neer gestuiterd en doordat het podium behoorlijk wordt verlicht zijn de verrichtingen van de band goed te volgen. Wie dan ook een lesje basgitaar wil meepikken is vandaag aan het juiste adres, maar ook wie behoefte heeft aan een regelrechte punk staat in de goede tent. Helaas had het wel iets drukker gemogen, maar er zullen ongetwijfeld al velen een fijne plek voor het hoofdpodium willen bemachtigen. Rancid verveelt niet, zelfs niet na al die jaren en als Tim de grootste hit Time Bomb opdraagt aan Green Day gaat het dak er af. Deze klassieker zal zijn kracht nooit verliezen.
Om de sfeer bij het hoofdpodium te verhogen laat afsluiter Green Day altijd wat meezingers instarten en ook vandaag wordt er luid meegezongen met Bohemian Rhapsody en Blitzkrieg Bop. Daarna mogen de heren van Green Day zelf het kunstje komen klaren,. Het is de derde keer dat Green Day op Pinkpop te zien is en de vorige keren zijn niet eens zo gek lang geleden. Ook waren de mannen onlangs nog te zien in het Ziggo Dome, dus voor velen is het geen verrassing meer hoe deze show er uit zal komen zien. Pinkpop wordt vandaag ingepakt in een twee uur lang durend spektakel. De punkrockers hebben in al die jaren genoeg hits gescoord om een setlist met gemak te kunnen vullen en dat hebben ze vandaag ook gedaan. Hits uit het verre verleden worden niet overgeslagen en velen zingen graag mee met oudjes Longview, When I Come Around, She en Basket Case. Ook de generatie die de band pas later heeft leren kennen kan voluit meezingen op Boulevard of Broken Dreams, Know Your Enemy of American Idiot. Aan hits geen gebrek en aan showelementen al helemaal niet. Pyro’s, confetti, een geweer om t-shirts het publiek in te schieten, Green Day haalt alles uit de kast om het publiek te vermaken. Daar wil de formatie wel iets voor terug: “Let me see those hands…” en dat wel zoveel keer…. Ook wil Billie Joe het publiek de een na andere eeeeeeeeeeee-ooooooooo horen zingen. Pinkpop ligt aan zijn voeten en iedereen geeft graag gehoor aan deze dolenthousiaste frontman. Voor sommigen wordt dit een memorabele avond. Op het podium komen om een nummer te mogen meezingen is al heel wat, maar wat als je als 11-jarige je held de hand mag schudden en zelfs op gitaar een nummer mag meespelen, dan heb je pas het moment wat je nooit meer zal vergeten, Het overkwam de jongen Jules die het podium in no time inpakte en zich meester van Pinkpop maakte. Green Day is de beroerdste niet en als dank mag het de jongen de gitaar houden, waarbij hij het niet droog houdt. Green Day is dan ook de absolute pleaser op deze zondag. Springen, meezingen, springen en weer meezingen is het medicijn, Wie niet een van de vele nummers van de band kent mag tijdens een van de covers alsnog van zich laten horen, Green Day eert helden zoals The Rolling Stones en The Beatles. Wie dan ook geen Hey Jude of Satisfaction kent mag zich eens achter de oren krabben. Eigenlijk zouden de Amerikanen 2,5 uur op het podium staan, maar na 2 uur houdt de band het voor gezien. Is dat erg? Nee, eigenlijk niet, we zijn op en top vermaakt en met de woorden van afsluiter Good Riddance kunnen we het meer dan eens zijn: “I hope you had the time of your life”
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
