Terwijl de bezoekers op de camping langzaam ontwaken staan er alweer grote files richting Landgraaf. Het belooft dan ook vandaag wederom een drukke dag te worden op Pinkpop. Dat kan ook bijna niet anders, want de grote namen liegen er niet om. Op de campings maakt iedereen zich dan ook weer klaar, hebben we alles? Blokkenschema? Telefoon? Zonnebrand? Munten? De zaterdag van Pinkpop is aan!
De zaterdag kent een rustig begin met de softrockers van Walking On Cars. De band uit Ierland stond twee jaar geleden ook op Pinkpop en sindsdien is er eigenlijk niet heel veel veranderd rondom deze formatie. De fanbase is misschien wat groter geworden, maar de groep heeft de afgelopen tijd geen echte hit meer gescoord. Wel is het ideaal wakker worden met de muziek van Walking On Cars. Niet meteen die harde gitaren of pittige beats. Misschien is dat ook wel de reden waarom deze Ieren het hoofdpodium mogen openen. Zo af en toe wordt er meegezongen, maar velen zijn eerder met hun telefoon bezig en het aanbrengen van zonnebrand, dan dat men werkelijk met het optreden van Walking On Cars bezig is. Wel zijn de blikken naar het podium gericht als de hit Speeding Cars klinkt, maar eerlijk gezegd brengen ze te weinig om een echte opener te mogen zijn.
De relaxte sfeer wordt prima voortgezet op het North-podium. JP Cooper mag zich daar komen melden en deze performer heeft net iets meer in zijn mars dan de act op het hoofdpodium. Maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. De singer-songwriter blinkt niet uit in zijn originaliteit, daar zijn op dit moment heel wat betere voorbeelden van. De layback-songs van JP Cooper passen echter wel bij deze zonnige zaterdagmiddag van Pinkpop. Het voordeel is dat JP Cooper een vleugje soul toevoegt in zijn nummers, waardoor de liedjes net wat anders klinken dan zijn singer-songwriter-collega’s. De zanger is enthousiast en blij om op het podium van Pinkpop te mogen staan, maar wie zou dat niet zijn? Het publiek heeft zich in het gras genesteld en luistert wel aandachtig naar wat JP Cooper te melden heeft. Gelukkig heeft deze performer een troef in handen door John Lennon’s Jealous Guy te laten horen en dat doet hij niet eens zo onverdienstelijk. Ook de hit Perfect Strangers die hij scoorde samen met Jonas Blue is niet eens zo verkeerd, waardoor zijn optreden al met al een prima opwarmer is voor deze mooie festivaldag.
Sanne Hans is ondertussen al zo’n tien jaar bezig en vandaag mag ze dan eindelijk haar debuut maken op Pinkpop. Wie Miss Montreal al vaker gezien heeft weet dat men zich mag opmaken voor een vrolijke set vol met meezingers en een opgewekte zangeres. Sanne is continu in beweging en weet wel hoe ze de bezoekers van Pinkpop kan vermaken. De muziek klinkt lekker in het gehoor en aangezien deze zangeres de afgelopen jaren niet was weg te slaan van de Nederlandse radio en TV zijn er ook heel wat hits te horen die door het publiek braaf worden meegezongen. Naast haar eigen poppy repertoire prijkt er ook een cover op de setlist en haar versie van Wonderful Days lijkt ook een schot in de roos. Het publiek eet uit haar hand, als de zangeres wil dat het publiek luid Hoe meezingt of schaamteloos een dansje meedoet wordt hier klakkeloos gehoor aan gegeven. Natuurlijk mag haar grote hit Just A Flirt, het nummer waar het ooit eens allemaal mee begon, niet ontbreken en vol overgave laat het publiek horen dat ze ook dit liedje kunnen meezingen. Het is dan ook overduidelijk dat de popmuziek vandaag regeert op Pinkpop.
Elk jaar weet Pinkpop ook bijzondere acts naar Landgraaf te halen. Zo ook op het North-podium waar Parov Stelar staat geprogrammeerd. De Oostenrijkse groep zorgt er voor dat er eindelijk echt flink gedanst wordt op Pinkpop. Parov Stelar weet Jazz, Pop, Elektro en House door elkaar te mixen en heeft daar een heuse liveband omheen gebouwd. Eigenlijk is Parov Stelar een DJ, maar voor de liveshows pakt men groots uit. Zo is er heel wat te zien op het podium en snel gaat de aandacht uit naar zangeres Cleo die vanuit de verte veel gelijkenissen heeft met Lady Gaga. Maar ook zijn er blazers te bewonderen, een drumstel en voor de voor een gitaar. Parov Stelar krijgt het publiek massaal aan het dansen en dat is de verdienste van de aanstekelijke muziek, waardoor de voetjes simpelweg niet stil kunnen blijven staan. Denk bij hun muziek aan een mix van Caro Emerald, New Cool Collective en Gare Du Nord , maar ook aan de hedendaagse klanken van Bakermat en de hit We No Speak Americano. Alles draait om die positieve vibe en deze is zeker aanwezig. Pinkpop is dan ook eindelijk in beweging.
Het grote jongensboek van Nothing But Thieves krijgt er keer op een keer een hoofdstuk bij. De band uit Essex is razendpopulair in Nederland en de tijden dat de band nog in kleine zaaltjes stond is definitief voorbij. Het grote publiek ligt aan hun voeten en dat is op Pinkpop ook te merken. Het is behoorlijk druk voor het Main Stage en eigenlijk krijgt Nothing But Thieves vandaag niet waar ze recht op hebben. Het geluid is niet al te best en als dan ook nog eens de wind er met het schitterende stemgeluid van zanger Conor vandoor gaat is er voor velen op een afstandje weinig meer van het optreden te verstaan. Nothing But Thieves is dan ook echt een band die je in een grote tent of zaal moet zien, daar komt alles veel meer tot hun recht. Gelukkig laat Nothing But Thieves zich niet hinderen door de technische problemen en speelt een geweldige set. Elke klap is raak en het publiek gaat dan ook zijn dak. De nummers van de twee albums van de band worden volop meegezongen en iedereen valt voor de charme van de kleine frontman. Ook valt er muzikaal niets op te merken aan het optreden van Nothing But Thieves en men moet er dan ook niet raar van opkijken als deze act het een keer schopt tot headliner van een festival. Ook de neutrale festivalbezoeker zal toch even een blik naar het podium hebben geworpen toen de heren aan het einde van de set met de Led Zeppelin-cover Immigrant Song op de proppen kwamen, wat een geweldige uitvoering. Nothing But Thieves is dan ook van alle markten thuis!
Ja, Maynard James Keenan staat weer op Pinkpop, maar nee het is wederom niet met Tool. De muzikale duizendpoot is vandaag op het North-podium te vinden met zijn project A Perfect Circle. Na jaren geduld verscheen in april het nieuwe album Eat The Elephant en vandaag laat de band horen hoe nu deze nummers live klinken. De frontman van Tool is vandaag gehuld in een paars pak en staat wat bezwerend op de achtergrond van het podium, een plek die hem niet vreemd is. Vanaf deze positie weet hij het publiek in trance te brengen met de muziek van A Perfect Circle. Het is niet de meest gemakkelijke kost, you hate it or you love it. En er zijn voldoende lovers aanwezig die vooral op de voorste rijen compleet zijn overgeleverd aan de grillen van de band. A Perfect Circle voert het tempo tergend langzaam op en als ongeveer een half uur heeft geklonken gaat men pas echt helemaal los. Dit heeft dan ook een positieve uitwerking op het publiek wat ietwat veder naar achteren staat en tot die tijd aan de bezweringen van Maynard heeft weten te ontsnappen. Alsnog gaat men voor de bijl. Waarom men echter aan het einde van de set een ode brengt aan Malcolm Young door AC/DC’s Dog Eat Dog te spelen blijft een raadsel. Op die plek had een nummer zoals Judith niet misstaan…
Fans moeten soms heel lang geduld hebben voordat hun favoriete band weer op Pinkpop staat. Zo duurde het bij Pearl Jam zo’n achttien jaar, maar zolang hebben fans van The Script niet hoeven wachten. Vandaag staan de heren van het razend populaire The Script voor de vijfde maal op Pinkpop. Kennelijk is Buro Pinkpop gevallen voor de charmes van de band die vele vrouwenharten op hol doet slaan. Wel presteert de formatie uit Ierland het keer op keer om met een nieuw album naar Pinkpop af te reizen en weer wat hits af te leveren. De vrouwelijke fans vallen massaal voor de charme van de boys en tussen het krijsen door zingen ze braaf de hits mee. De Ieren hebben natuurlijk heel wat bekende nummers op hun conto staan, maar doordat de band nu wel erg vaak in Landgraaf te zien is gaat een beetje het speciale ervan af. Je krijgt het idee dat het enthousiasme ook een act is en we niet meer zoveel waarde hoeven te hechten aan de uitlatingen van frontman Danny. Natuurlijk liggen hun nummers lekker in het gehoor en passen ze daarom prima op het festival, maar de echte glans ontbreekt.
Vorig jaar stond zijn grumpy broer Liam in de Brighlands-tent en werkte daar een verplicht nummertje af. Geen glimlach kon er vanaf en dat is vandaag bij Noel Gallagher wel anders. Samen met zijn High Flying Birds is hij naar Pinkpop gekomen om daar te bewijzen dat een Gallagher wel vrolijk kan zijn. De band gaat vol bravoure van start en nadat men eerst een aantal eigen nummers heeft gespeeld komen de nummers voorbij waarop velen hebben gewacht. De klassiekers van Oasis zijn na al die jaren niet vergeten en als de eerste tonen van Little By Little worden ingezet gaat het publiek al massaal los. Het optreden van deze band heeft ook veel meer te brengen in vergelijking met de show van vorig jaar. Zou dit ook wel de reden zijn dat Noel Gallagher op het North-stage is neergezet in plaats van de tent? Oasis stond in 2000 nog op Pinkpop op ditzelfde podium en werd toen bekogeld met vliegende draagtrays, maar vandaag hoeft Noel niet te vrezen. De fans zijn gekomen om de bekende klassiekers te horen en men krijgt deze volop te horen. Half The World Away is slechts een voorbode voor de grootste hit Wonderwall. Een grotere sing-a-long kun je bijna niet indenken op Pinkpop, maar o wacht… Wordt er tijdens Don’t Look Back In Anger nu nog harder meegezongen of niet? Even kijken we op ons horloge, het is vandaag toch zaterdag? Noel Gallagher en zijn High Flying Birds sluiten hun set af met het nummer waarmee Pinkpop op de laatste avond zelf afsluit: All You Need Is Love! Helaas horen velen deze Beatles-klassieker niet meer omdat men op weg is naar het Main Stage….
De Amerikaanse band Foo Fighters mag vandaag het licht komen uitdoen in Landgraaf. Nadat de band helaas een paar jaar geleden door een valpartij van zanger Dave Grohl last-minute moest afzeggen zijn ze nu eindelijk terug. Vanaf de allereerste tonen trappen de heren het gaspedaal compleet in en horen we Dave Grohl bulderend over het podium op en neerspringen. Set-opener Run doet het publiek al losgaan en de hits die daar op volgen houden het tempo zeer hoog. Pinkpop ziet dan ook een band in topvorm en tot dusver is er dan ook geen vuiltje aan de lucht. Taylor Hawkins is het ideale beest achter de drumkit en ook de andere muzikanten van de band doen precies wat ze moeten doen terwijl Dave Grohl rijkelijk het woord motherf*ckers prevelt. Met maar liefst negen albums op hun conto hebben de Foo Fighters dan ook genoeg keus om een setlist van twee-en-half-uur te vullen, maar toch krijgen ze het voor elkaar om halverwege de show het optreden behoorlijk te laten indutten. Men vindt het kennelijk heel leuk om covers te spelen en hier een gigantisch blok van te maken wat ellenlang duurt. Ok, het is heel grappig hoe Imagine van John Lennon wordt gemixt met Van Halen’s Jump en dat Taylor Hawkins een prima Freddie Mercury in huis heeft door Under Pressure te doen klinken terwijl Dave Grohl op dat moment zijn oude beroep als drummer oppakt, maar het geheel duurt echt te lang. Fans raken ietwat geïrriteerd en de woorden “duurt lang” worden regelmatig geuit.
Gelukkig maken de heren op het podium het wel weer enigszins goed door genadeloze versies van oudje Monkey Wrench, Breakout en meezinger Best Of You, maar toch blijft die nare nasmaak wel even hangen. Hadden de heren dat toch echt niet anders moeten aanpakken? Nadat de allerlaatste tonen van Best Of You hebben geklonken verlaten de heren het podium en het duurt minutenlang voordat er duidelijk wordt of er nog een toegift komt. Geheel op karakteristieke wijze bespeelt men backstage de camera, waardoor het publiek weet dat er nog een toegift komt. Van de andere kant weet men ook heus wel dat een optreden van hun helden pas echt is afgelopen als Everlong heeft geklonken. Nog eenmaal mag men meezingen, maar helaas is dit niet de allerbeste show van Dave Grohl en zijn kornuiten.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl