De derde en laatste festivaldag van Pinkpop begint wat frisjes. Is na twee dagen vol zonneschijn het dan echt gedaan met het mooie weer en moeten we misschien zelfs nog gaan vrezen dat de poncho’s voor de dag gehaald moeten worden? Doorgewinterde festivalgangers laten zich niet kennen en ook op deze laatste dag van het festival staan ze weer braaf in de rij bij de kaartjes- en bandjescontrole. Wat gaat deze zondag in Landgraaf allemaal brengen?
Het rooms-katholieke Limburg zou normaal gesproken op zondag in de kerk moeten zitten, maar daar heeft Pinkpop een mooi alternatief voor gevonden. Michelle David & The Gospel Sessions brengen de Gospel naar Landgraaf en brengt Pinkpop meteen in de juiste sferen. Geen grootse Godsverheerlijking, maar een heerlijke soulvolle set doordrenkt met Gospelmuziek. Wat staat er een geweldige band op het podium, maar wat is vooral frontvrouwe Michelle David een stralende persoonlijkheid met een groots stembereik. Deze dame pakt het North-podium compleet in en iedereen swingt mee tijdens dit optreden. Er is ook heel wat te zien op het podium en alle muzikanten gaan er ook helemaal voor en iedereen is dienst van zangeres Michelle, die gaandeweg de show een aantal attributen van zich afwerpt en zo nog vrijer kan bewegen. Ademloos kijkt het publiek toe en geniet van haar grootse uithalen, de dag kan ook niet beter beginnen.
De wandeling die we vervolgens ondernemen van het North-stage naar Stage 4 blijkt totaal onnodig. Al ver rondom de tent bij de hoofdingang van Pinkpop staan al dikke rijen, iedereen wil bij het optreden van Tom Walker zijn. Helaas zullen we op een volgend bezoek aan Nederland van deze singer-songwriter moeten wachten, want deze keer is het geen doen. Is iedereen ook naar de tent gevlucht om Ronnie Flex te ontwijken? Stiekem maakt hij er samen met zijn band Deuxperience best een vermakelijke show van waarbij hij bewijst veel meer in zijn mars te hebben dan zijn kompaan Lil’Kleine. Ronnie Flex heeft allerlei gasten meegenomen om samen op het podium er een feestje van te maken en als hij zelfs zich aan Bløf ’s Omarm Me waagt mag dit best een dappere showman genoemd worden.
Het Duitse Milky Chance kent iedereen natuurlijk van de hit Stolen Dance, maar sinds het verschijnen van die single in 2014 heeft de tijd niet stilgestaan. Ondertussen is Milky Chance een vierman formatie geworden en weten ze veel publiek naar het North-podium te lokken. Er mag weer gedanst worden en daar zorgen deze mannen wel voor met hun aanstekelijke folk-pop, waarbij allerlei elektronische elementen worden toegevoegd. Men schuwt de hokjes niet en ook is er ruimte voor rock en reggae, waardoor het publiek van alles voor hun kiezen krijgt en toch overduidelijk de Milky Chance-sound eruit kan halen. Het collectief is dan ook zeer enthousiast en met dit optreden bewijzen ze dan ook veel meer te zijn dan een eendagsvlieg. Milky Chance krijg Landgraaf in beweging en door het spelen van wat gitaarsolo’s gaan de vuisten ook regelmatig nog de lucht in ook. De single Down By The River pakt goed uit op Pinkpop, maar uiteindelijk gaat iedereen tot uit zijn dak bij het horen van de grootste hit Stolen Dance.
Dit weekend staan er relatief weinig dames op de lineup van Pinkpop, maar velen kijken uit naar de show van de Britse zangeres Jessie J. De zangeres staat bekend om haar uptempo hits en haar goede stem. Als dan ook de zangeres ten tonele komt is er geen plekje meer over in het voorste vak en ook ver daaromheen staat iedereen aandachtig te kijken naar het Main Stage van Pinkpop. Jessie J kiest niet voor de gemakkelijke weg door wat uptempo songs te kiezen als opener van de setlist. De dame laat horen wat ze werkelijk in huis heeft door het publiek heel wat ballads voor te schotelen. Werkelijk schitterend gezongen, maar het gewenste tempo blijft verre van achterwege. Tussen de nummers door predikt de dame wat wijze lessen, zoals het van jezelf houden, je niet druk maken over wat anderen van je vinden en dat je als vrouw toch echt wel je eigen baas mag spelen. Deze powervrouw is dan ook iemand met een boodschap, maar ze vergeet even te knallen en het optreden echt memorabel te maken. Ze is gelukkig goed bij de les en aangezien het vaderdag is wordt het nummer Momma Knows Best omgedoopt tot Daddy Knows Best. Als het optreden er bijna opzet blijken de grote uptempo hits voor het laatst bewaard. De knaller Bang Bang zorgt voor een echte explosie op het veld en het afsluitende Price Tag doet alsnog iedereen meezingen, de lastige wedstrijd is dan alsnog gewonnen.
Terwijl veel dames nog proberen uit het voorste vak te komen bij Jessie J staan de liefhebbers van de classic rock al in de Brightlands-tent te wachten totdat Brian Fallon & The Howling Weather het podium komt bestormen. Brian Fallon kent iedereen natuurlijk van zijn andere band The Gaslight Anthem, maar vandaag staat hij met zijn band The Howling Weather op het podium van Pinkpop. Het is tijd voor de classic rock zoals we deze van zijn hand kennen, een regelrechte ode aan de muziek in de stijl van Bruce Springsteen. Geen grootse opsmuk, maar working class hero-muziek die liefhebbers van Pearl Jam zeker zal aanspreken. Brian Fallon is goed bij stem en zijn brede glimlach spreekt boekdelen, hij vindt het leuk om weer in Landgraaf te mogen zijn. De bezoekers aan de tent genieten dan ook volop van zijn optreden en zien dat de frontman van The Gaslight Anthem ook prima uit de weg kan met een cover van Derek and The Domino’s. De klok staat op rock en dat is net waar we even behoefte aan hebben. Swingende gitaren en een rauwe stem doen de vuisten al snel de lucht in gaan. Soms kan Brian Fallon wat grumpy overkomen en tijdens een show met zijn Gaslight Anthem op Pinkpop leken de heren er totaal geen zin in te hebben. Hier is nu totaal niets van te merken en dat laat hij overduidelijk merken. Het uurtje classic rock met Brian Fallon gaat dan ook razendsnel voorbij.
Helaas heeft de organisatie op zondag bekend moeten maken dat The Kooks niet naar Landgraaf komen, de zanger is ziek en gelukkig heeft men al snel een vervanger geregeld. De Haagse band Di-Rect heeft de weg naar Landgraaf gevonden en heeft ineens de eer om op het grootste podium van het festival te mogen staan. En dit podium is niets te groot voor zanger Marcel en de zijnen. Het is niet de eerste keer dat Di-Rect op Pinkpop speelt, maar voor zanger Marcel, die de band op een later moment is komen versterken is het wel zijn Pinkpopontmaagding. De heren trekken alles uit de kast en gaan er vol tegenaan. In 2009 verliet zanger Tim Akkerman de band en nam Marcel Veenendaal deze plek in en sindsdien heeft de band het over een compleet nieuwe boeg gegooid. Deze vernieuwing blijkt goed te hebben uitgepakt en de nieuwe frontman zorgde voor een nieuw elan. Vol vuur gaat de band uit Den Haag van start en ondertussen zijn er voldoende hits die door het publiek worden meegezongen, al zijn het maar de letters oooooo of aaaaaa die langgerekt meegezongen worden. Di-Rect is oprecht blij om op Pinkpop te mogen invallen en waant zich even Rage Against The Machine, een act die in 1993 ook ineens mocht invallen. Uiteraard willen de heren even laten horen dat ze uit Den Haag komen, alsof men dat nog niet wist. Een uur lang rockt het hoofdpodium van Pinkpop en is men het afzeggen van The Kooks totaal vergeten.
Nu we toch in de rockmodus zitten is het prima aansluiten bij Triggerfinger op het North-podium. De band rondom Ruben Block is geen vreemde meer in Landgraaf. Ook zij mochten een paar jaar terug komen invallen, maar nu staan ze op de reguliere programmering om hun nieuwe album Colossus te promoten. Zelden kun je de heren op een slecht optreden betrappen en ook vandaag gaat alles zeer voorspoedig. Heel verrassend is het allemaal niet meer, de mannen van Triggerfinger zijn de afgelopen jaren al menigmaal in Nederland voorbij gekomen en ook ter promotie van het eerder genoemde album heeft de band zich op heel wat festivals laten zien, alsmede ook het clubcircuit. Wel mag men na al die tijd nog steeds op een schitterende performance rekenen en wat weet Ruben Block het publiek toch gemakkelijk om zijn vinger te winden. Zo blijft My Baby’s Got A Gun altijd een prijswinner en ook met All This Dancin’Around weet men hoge ogen te gooien. Ook mag je het misschien een cliché noemen, maar net zoals bij de Foo Fighters heeft Triggerfinger een beest achter het drumstel zitten en het blijft een must om Mario Goossens aan het werk te zien. Bezoekers die de band al vaker hebben gezien krijgen richting het slot alsnog een grote verrassing te zien. Niemand minder dan Raymond van ’t Groenewoud komt de band versterken en eigenlijk kan dat maar één grote hit zijn die dan moet klinken. Inderdaad Je Veux L’Amour wordt door velen uit volle borst meegezongen en zorgt hiermee ook wel tot het hoogtepunt van de set. De Vlaamse reuzen flikken het weer!
Terwijl het zonnetje nog schijnt over Landgraaf is het de beurt aan de Editors om het hoofdpodium te bestijgen. Normaal gesproken pakt deze in Nederland zeer bekende band de headlinerpositie, maar dit keer moeten ze genoegen nemen met een plekje voor headliner Bruno Mars. Het is dan ook best vreemd om Tom Smith en zijn kompanen in het daglicht te zien. In het donker grossiert namelijk deze band op zijn best. Met pyro’s en een mooie lichtshow kunnen de mannen er een waar spektakel van maken. Kunnen ze het iets eerder op de dag nu wel waarmaken? Het antwoord hierop is volmondig ja. De band heeft voldoende sterke nummers uitgebracht om de aandacht van het publiek te trekken en wat blijft de frontman toch gezegend met een geweldig stemgeluid, Vandaag trappen ze af met het nummer Cold, van hun recente album Violence, waarvan we vandaag veel tracks zullen horen. Uiteraard zijn de oudere nummers niet vergeten en gaan al snel de handen op elkaar als de Editors Smokers Outside The Hospital Doors inzet. De Editors zijn een vaste waarde in het festivalland en niet voor niets waren de heren al te zien op een eerdere editie van Pinkpop, op Best Kept Secret en Lowlands. Nederland is simpelweg gevallen voor de charme van deze formatie en ziet dat het vandaag in het daglicht wel iets harder moet werken om te overrompelen. De festivalset biedt voldoende variatie en het is volop genieten van de verrichtingen op het Main Stage. De schermen tonen hoe de frontman lekker op en neer beweegt en zo de aandacht van het publiek krijgt. Ook de Editors zul je niet snel op een foutje betrappen en zelfs als Tom Smith vanachter zijn piano Ton Of Love vertolkt blijft de band fier overeind. Een van de beste festivalanthems Papillon blijkt tot bijna het allerlaatste nummer bewaard en Pinkpop gaat heerlijk los. Met de huidige hit Magazine sluiten de Editors hun show af en zo laten de heren horen ook zonder vuurwerk een grote festivalweide in vuur en vlam te kunnen zetten.
Het allerlaatste gitaargeweld op Pinkpop is vanavond te vinden in de tent van Brightlands. De naam Greta Van Fleet gonst al het gehele weekend rond, dit is die show waar je echt bij moet zijn. Iedereen die dit heeft geroepen heeft gelijk gehad, de show van Greta Van Fleet is een van de hoogtepunten van deze 49e Pinkpop. De rock ’n roll van Led Zeppelin staat centraal bij deze band rondom de drie broers en een drummer. We gaan terug naar de jaren ’70 waarbij de gitaarsolo’s en jams je om de oren vliegen en het heerlijke stemgeluid van zanger Josh de rest doet. Het heeft ook iets weg van de begintijd van Wolfmother waarbij iedereen een beetje hetzelfde gevoel heeft als nu, wat een geweldige band, deze jongens gaan groot worden. Bij Wolfmother is ondertussen een beetje aan het stagneren, maar bij Greta Van Fleet zitten er ongetwijfeld nog mooie dingen in het verschiet. Deze alleskunners rocken de Btightlands-tent simpelweg omver en het publiek gaat compleet uit zijn dak. Men blijft ook maar applaudisseren en schreeuwen om meer. De band geeft dan ook alles en zelfs met een gitaar op je rug kan je gewoon doorspelen. De jams en solo’s blijven doorstomen en zelden is er een moment rust om naar adem te happen. Dit is dan ook de perfecte show om deze tent mee af te sluiten en uiteraard hoort daar ook een minutenlang durende drumsolo bij. Als dan ook de allerlaatste tonen hebben geklonken blijft de massa maar schreeuwen om meer. Helaas is de organisatie onverbiddelijk en zit er geen toegift meer in. Een kaartje kopen voor de show in 013 is dan ook bijna verplichte kost!
Na het debacle van vorig jaar waarbij Justin Bieber het festival mocht afsluiten zijn de verwachtingen nu ook weer hooggespannen. Gaat Bruno Mars Pinkpop op een geweldige manier het festival afsluiten of ligt er weer een drama op de loer? Al snel wordt duidelijk dat de Amerikaanse zanger het veel beter doet dan dat de Canadees vorig jaar liet horen. Er wordt afgetrapt met de single Finesse, waarna meteen 24k Magic klinkt. Meteen twee schoten in de roos, evenals het vuurwerk wat al vrij snel en totaal onverwacht de lucht in wordt geschoten. Bruno Mars is niet omringd door een groep dansers, nee de groep die om hem heen hangt is ook meteen zijn band. De kracht bij dit optreden is dat men samen het feestje viert en er met z’n allen tegenaan gaat om Pinkpop tot een mooi einde te brengen. Natuurlijk zijn d e danspasjes gelikt en strak getimed, maar dat is waarvoor men vandaag naar Landgraaf is gekomen, voor een geweldige show van Bruno Mars. De Amerikaan heeft goed gekeken naar zijn grote voorbeeld Michael Jackson, maar heeft daar ook zijn eigen twist aan weten te geven. De afgelopen jaren scoorde Bruno Mars de nodige hits en het is dan ook goed meezingen en springen op Treasure en That’s What I Like. Even neemt hij met Versace On The Floor wat tempo terug om vervolgens de feestvreugde weer op te zoeken met Marry You. Het publiek danst er vrolijk op los en iedereen is er al snel achter dat Bruno Mars veel meer te bieden heeft dan Justin Bieber ooit zal doen. Op de grote schermen komen af en toe nog wat teksten voorbij, maar voornamelijk zien we de ster en zijn gevolg duidelijk in beeld. Tussendoor wordt er nog wat vuurwerk de lucht in geschoten en het is toch soms vreemd als er totaal geen aanleiding voor lijkt te zijn. Het muzikale vuurwerk is toch echt op het podium en tijdens de hits Locked Out Of Heaven en Just The Way You Are gaat het publiek nogmaals helemaal los. Het dansspektakel zit er dan bijna op, maar men mist nog èèn grote hit. Deze is voor het toegift bewaard en na een lange uitvoering van Uptown Funk stuurt Bruno Mars de bezoekers met een tevreden glimlach weer naar huis, de show is absoluut geslaagd.
Het festival is pas echt ten einde als Jan Smeets zijn traditionele speech heeft gehouden, maar waarom Mr. Pinkpop niet even een spot op zich gericht krijgt is een raadsel. De festivaldirecteur die behoorlijk met zijn gezondheid heeft liggen tobben verdient veel meer en zijn woorden vallen in het niets. Zo nodigt hij iedereen uit voor de jubileumeditie van Pinkpop die mogelijk volgend jaar vier dagen gaat duren. Wel spreekt hij de woorden uit dat men niet meteen te veel moet gaan speculeren over het programma, want dan zou het toch nog tegen kunnen vallen. Ach, we zien wel welke namen er allemaal op de 50e Pinkpop staan. Ongetwijfeld weet de organisatie al veel meer dan ze willen prijsgeven. We kunnen dan ook al bijna niet wachten!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl