Voor een derde maal laat het zonnetje zich zien in Landgraaf, maar de weergoden voorspellen niet veel goeds voor vandaag. Het meenemen van een regenjas of poncho wordt ten zeerste aangeraden, want het zou zowaar wel eens kunnen gaan spoken. Festivaldiehards laten zich niet zo snel uit het veld slaan en betreden met frisse moed het terrein. Wat gaan we vandaag allemaal beleven?
Pinkstermaandag is de traditionele derde en laatste festivaldag van het jubilerende Pinkpop. In het verleden was Pinkpop altijd tijdens het Pinksterweekend, maar de afgelopen jaren is men wel eens van dit tijdstip afgeweken, omdat de grote headliners rond die tijd oog niet beschikbaar zijn. In de toekomst zal dit veel vaker voorkomen, zodat men wel de gedroomde headliners kan binnenhalen, die soms wel worden gemist dit weekend. De organisatie heeft voor deze pinkstermaandag in ieder geval heel wat moois in petto en aangezien het door late tijdstip van Armin van Buuren wat later is geworden dan normaal sjokt men vandaag wat langzamer naar het IBA Parkland-podium.
Door wie kun je beter worden wakker geschud dan door de vrolijke klanken van The Bosshoss? De Duitsers speelden in het verleden al eens een enorm vermakelijke set op Pinkpop en doen dit vandaag dunnetjes over. The BossHoss weet een aantal bekende nummers te overgieten door een country-sausje waardoor het verassende nieuwe versies oplevert. De heren zijn compleet gestyled als cowboys en ze hebben zelfs een blazerssectie bij die in Mariachi-tenue op het podium staat. Aan alles is gedacht bij deze formatie en men is naar Landgraaf gekomen om er een feest van te maken. Het duurt dan ook niet lang of de mensenmassa voor het podium zingt en swingt op Outkast-hit Hey Ya! en volgt trouw de orders op die door de zanger worden opgelegd. De drie kwartier speeltijd gaat dan ook in een sneltreinvaart voorbij en we kunnen een glimlach maar moeilijk onderdrukken. Stiekem laten we ons even gaan tijdens Dolly Parton’s Jolene en we zijn niet de enigen bij wie die hoge noot net te hoog gegrepen is. Het meezingen van het nummer Word Up! gaat ons daarentegen veel gemakkelijker af! De maandag is begonnen!
We blijven lekker hangen bij het IBA Parkland-podium, want de act die na The BossHoss het podium zal bestijgen is namelijk Bring Me The Horizon. Het vorige bezoek van deze formatie aan Pinkpop staat bij velen nog in het geheugen als “de band bij wie het ineens ging regenen”. Gezien de weersvoorspellingen van vandaag zou het wederom Bring Me The Horizon kunnen zien die de wolken doen openbreken en een regenbui doet veroorzaken. Dit is vandaag niet het geval, het spektakel hangt niet in de lucht, maar is duidelijk te zien op het podium. Bring Me The Horizon maakt er een mooi schouwspel van door allerlei visuals te gebruiken die over het gehele podium gaan. Daarnaast maakt de band uit Sheffield simpelweg snoeiharde metalcore met her en der wel een heel glad commercieel randje. Alles wat in een rockshow zit wordt ook bij Bring Me The Horizon uit de kast gehaald en dan mag het oproepen tot een hele grote moshpit niet ontbreken. Het kan zanger Olive maar niet groot genoeg zijn. Het publiek geeft graag gehoor aan deze oproep en massaal duikt men vervolgens op elkaar, terwijl men nog vrolijk alle teksten meebrult. De energieke show mist de uitwerking niet en slaat over op het publiek, wat het vervolgens weer keihard terugkaatst. Als zanger Oliver in het slot nog vraagt of iedereen even over de barriers wil komen crowdsurfen en hem even komt knuffelen weet hij wel hoe hij de security kan bezighouden. Menigeen waagt een poging, geeft een high-five of een knuffel, maar wordt vervolgens vriendelijk verzocht de pit te verlaten. Bring Me The Horizon brengt dan ook naast het publiek ook de security in beweging!
Vervolgens komt alsnog die gevreesde regenbui waar iedereen het al over had. Tijdens de show van The 1975 valt het met bakken uit de hemel, geen bezoeker op de open vlakte wordt gespaard en al snel worden alle regenjassen en poncho’s tevoorschijn gehaald. Door deze plotse weersomslag is iedereen op Pinkpop meer bezig met het ervoor zorgen dat men festivalproof is dan dat men met het optreden van de Britse act bezig is. Gelukkig zijn daar altijd nog de jeugdige fans waarop The 1975 mag rekenen. Het gegil klinkt vanuit het voorste vak en dat is eigenlijk de eerste keer dat we echt een jong publiek uit hun dak horen gaan. The 1975 is dan ook enorm populair bij deze groep Pinkpoppers en dat de heren graag gebruik maken van auto-tune zal deze fans worst wezen. Zij weten niet anders dan dat bekende sterren deze techniek graag toepassen in de muziek. The 1975 schopt graag tegen deze heilige huisjes en doet lekker hun eigen ding. De groep maakt ook gebruik van de nodige visuals zodat er genoeg te zien valt. Ook verkondigen ze graag een boodschap die door hun volgers ongetwijfeld begrepen wordt, maar door velen schouderophalend voor “ok” wordt geaccepteerd. Zo is er voor iedereen wel wat wils in Landgraaf.
De volgende act die op het IBA Parkland-podium staat is niet heel vaak in Nederland te bewonderen. Jack Black en Kyle Gass vormen samen het duo Tenacious D en iedereen heeft wel eens het wereldberoemde Tribute voorbij horen komen. De heren staan bekend om hun geweldige humor en als we alleen al het grote display op de achtergrond van het podium moeten geloven zit er heel wat leuks in het verschiet. Even is er de vrees dat het duo slechts een paar liedjes zou spelen en voor de rest alleen maar grappen en grollen zou uithalen, maar niets is minder waar. Tenacious D zet een meer dan geweldige set neer, waarbij de heren op en top op elkaar zijn ingespeeld. Gekke bekken trekken en ondertussen vrolijk doorspelen en zingen. Niks is de twee te gek en dit heeft een meer dan positieve uitwerking op het publiek dat ook in opperbeste stemming geraakt. De teksten worden letterlijk meegezongen, de nummers van de albums zijn ongetwijfeld grijsgedraaid en hoe snel de teksten ook mogen gaan, de fans draaien hun hand er niet voor om. De fans zetten zelfs keer op keer een wave in om zo hun helden te bedanken en Jack Black bedankt vriendelijk met een overdreven “Dank U Wel”. Wat kan deze acteur een gekke bekken trekken. Het toneelstukje wat Tenacious D opvoert kabbelt lekker verder. Zo blijkt een roadie een belangrijke taak te hebben, speelt Jack graag op zijn Sax-a-boom en niet veel later hebben Kyle en Jack zogenaamd ruzie op het podium. Alles voor de ludieke act, alles met een grote glimlach. De ultieme climax is natuurlijk het alom bekende Tribute, waarbij de telefoons de lucht in gaan en het voltallige publiek de teksten meezingt. Nu men toch al druk bezig is met het meezingen van teksten lijkt het aansluitende Fuck Her Gently een futiliteit. Als tijdens het nummer de camera een opgeblazen condoom ontdekt met de zojuist ingestarte songtitel erop is het hek van de dam. Een grotere ludieke act gaat men niet meer zien deze Pinkpop.
Na even een droge periode mogen wederom de poncho’s tevoorschijn worden gehaald. Slash staat samen met Myles Kennedy & The Conspirators op het hoofdpodium en wederom valt het met bakken uit de lucht. Tussen de ferme regendruppels door zien we hoe Slash en kornuiten er een geweldige show van maakt. Het vingervlugge gitaarspel van de Guns ’n Roses-gitarist is iets waar menig muzikant nog steeds jaloers op is. De bekende gitarist mag dan wel de nodige elementen op zijn gitaar hebben zitten, maar hetgeen wat hij uit zijn gitaar weer te persen blijft voor velen een droom. Zelfs als zou men zijn kunsten langzaam afspelen, dan nog is het een flinke opgave. Vervolgens is er ook nog eens een zanger op het podium die over een van de beste rockstemmen van het moment beschikt en samen weet men dan ook een overdonderende indruk achter te laten. Het is echter in de lucht ook behoorlijk gaan donderen en ook zijn er al heel wat lichtflitsen voorbij gekomen. Slash hoeft het ondertussen al lang niet meer van de hits te hebben van zijn andere band, er zijn in de loop der jaren voldoende albums uitgebracht om een setlist te kunnen vullen. Uiteraard mag een Guns ’n Roses-nummer niet ontbreken en zo horen we hoe ook Myles Kennedy Nighttrain kan vertolken. Mocht dan ook ooit Axl in de problemen komen, de vervanger staat al snel klaar. De meer dan solide rockset verdient dan ook meer aandacht dan dat het krijgt vandaag, omdat de weersomstandigheden er maar niet beter op worden. Wel bedankt men het publiek voor hun trouwe support en de volharding om de regenbui te trotseren en te blijven kijken naar deze geweldenaren.
Overal waar de heren van de Dropkick Murphys komen barst er een feestje los. De vrolijke klanken van Cadence To Arms zorgen ervoor dat iedereen al direct begint mee te zingen en er vliegt zelfs een biertje door de lucht. De formatie uit Boston is alweer voor de derde keer in een jaar tijd in ons land te bewonderen en dat is niet voor niets. Hun zeer vermakelijke shows toveren een glimlach op eenieders gezicht en er zijn weinig acts in dit genre die dat ook voor elkaar krijgen. De teksten zijn niet al te moeilijk om mee te zingen en de heren van de Dropkick Murphys zwepen de voel graag een keer op. Voor het grote podium gaat het dan ook heerlijk los en de shirts met het klavertje vier zijn in grote getalen aanwezig. De heren hebben in de loop der jaren een grote fanbase opgebouwd en na de show van vandaag heeft men er misschien nog wat meer fans bijgekregen. Of men nu meezingt op het eigen Don’t Tear Us Apart of de folk-klassieker The Wild Rover, stilletjes toekijken is geen optie. Telkens weet de dolenthousiaste formatie het publiek weer iets te voeren wat gretig in ontvangst wordt genomen. Nadat voorbode Until The Next Time al door iedereen is meegezongen kondigt men vol trots aan dat men volgend jaar terugkeert naar Amsterdam. In het Ziggo Dome zullen ze samen met Frank Turner de boel op stelten komen zetten, maar vandaag sluiten ze af met I’m Shipping Of To Boston, wat een feest!
Pinkpop en Bastille blijkt al jarenlang een goede combinatie. Sinds het verschijnen van het debuutalbum Bad Blood in 2013 mocht de band al drie keer komen opdraven in Limburg en vandaag staan ze voor de vierde maal op het podium van Pinkpop. De formatie rondom zanger Dan Smith heeft vandaag wat te promoten, het nieuwe album Doom Days staat namelijk op het punt van uitkomen. Bastille trapt dan ook af met de huidige single Quarter Past Midnight, wat direct overal wordt meegezongen. De band is razendpopulair en bijna niet van de radio af te slaan. Dat is ook te merken aan de show van vandaag die is doorspekt door de vele hits die in de loop der jaren zijn uitgebracht. In de stromende regen maakt Bastille er dan ook een goede show van. Op de achtergrond maken ze gretig gebruik van de visuals, zodat er ook voor het publiek wat iets verder naar achteren staat nog wat van de show meekrijgt. Naast de alom bekende tracks heeft Bastille vandaag nog twee nieuwe nummers op de setlist staan, zo krijgt iedereen alvast een teaser van wat er allemaal op Doom Days zou kunnen staan. Al snel wordt duidelijk dat deze nummers prima bij de bekende sound van Bastille blijkt te passen en dat fans zich niet druk hoeven te maken of hun band ineens wat anders gaat doen. De grootste hit Pompei is ook vandaag weer voor het laatst bewaard en zo mag iedereen weer proberen om het aanstekelijke melodietje weer uit het hoofd te krijgen.
Wie denkt aan een festivalshow van Michael Kiwanuka denkt al snel aan een mooi zonnetje en languit in het gras luisterend naar het schitterende stemgeluid van deze zanger. Zijn show op Pinkpop is alles behalve in de zon, men dromt wat samen in de Brightlands-tent om deels te schuilen voor de regen en om te kijken naar deze performer. De weeromslag zorgt ervoor dat het publiek wat moe begint te geraken en ook is de temperatuur aardig gedaald. Het duurt dan ook even voordat de juiste sfeer zich meester maakt in deze vernieuwde festivaltent. Als echter de soulzanger los begint te komen tijdens Black Man In A White World begint ook het publiek meer van zich te laten horen. Michael Kiwanuka heeft een boodschap te vertellen en deze komt keihard binnen. Zijn repeterende teksten zwepen de boel wat op, maar soms wil de zanger net iets te lang doordraven. Zijn begeleidingsband is niet heel bijzonder, zelf speelt de man prima gitaar, maar wat zijn vooral de achtergrondzangeressen in topvorm. Velen kennen Kiwanuka van zijn grote hit en natuurlijk staat dit nummer vandaag ook op de setlist. Uit volle borst zingt iedereen Home Again mee en valt elkaar eventjes in de armen en warmt meteen wat op. Met het aansluitende Cold Little Heart speelt de soulzanger nog een mooie troef uit, maar de volgende keer dat we hem met zijn band gaan aanschouwen willen we toch echt weer een mooi zonnetje.
De jubileum-editie van Pinkpop wordt vandaag afgesloten door Fleetwood Mac. De legendarische popgroep was in 1971 ook al van de partij, maar staat in 2019 in een ietwat andere bezetting op het podium. Belangrijkste verschil is het ontbreken van gitarist Lindsey Buckingham. In 2018 werd Buckingham ontslagen bij Fleetwood Mac en sindsdien wordt deze plek ingevuld door Mike Campbell, die eerst jarenlang meespeelde bij Tom Petty & The Heartbreakers. Vandaag heeft de band vooral een ouder publiek naar Landgraaf weten te lokken en velen zien dat Fleetwood Mac vroeger begint dan het aanvankelijke tijdschema en hoort hoe ze aftrappen met The Chain. De band besluit om meteen track te spelen van hun belangrijkste album Rumours en er met Little Lies meteen nog een bekende song tegenaan te gooien. Het wordt echter wel meteen duidelijk dat de vocalen van zangeres Christine McVie de tand des tijds niet hebben doorstaan. Het is ronduit vals wat we te horen krijgen. Natuurlijk hebben we te maken met artiesten op leeftijd, maar net zoals hun muzikale oeuvre is hun show simpelweg wat gedateerd. Het ontbreekt aan enige vorm van tempo. Zo zijn de introducties bij een aantal nummers echt veel te lang en is de drumsolo die tijdens World Turning wordt ingezet ronduit slaapverwekkend. Dat is zeer spijtig, want de hits van weleer staan wel als een huis, maar de vrees bestaat dat een goede tribute-band er beter mee uit de voeten kan.
Gelukkig mag Fleetwood Mac op de support van de vele fans rekenen en deze gaan uit hun dak. Vooral de nummers van het debuutalbum Fleetwood Mac en Rumours blijken het enorm goed te doen op deze vijftigste Pinkpop, maar ook wil men op Everywhere, van het Tango In The Night-album graag even de heupen op en neer laten gaan. Wel beginnen ook de fans ietwat te morren over het ontbreken van enige vorm van tempo. Het mag allemaal wel ietsjes sneller. Neil Finn is Fleetwood Mac komen versterken en als de Crowded House-zanger de grote hit Don’t Dream It’s Over inzet zingt het publiek weer enthousiast mee, even is er een opleving op de grote festivalweide. Daarna hunkert men al snel naar die ene hele grote hit, die voor het einde van de reguliere set is bewaard. Als dan ook de eerste tonen van Go Your Own Way worden ingezet gaat het publiek voor het eerst echt goed los en dan is de band toch al ongeveer twee uur bezig. Pinkpop mag zich dan ook wel achter de oren krabben of men met deze boeking wel een goede zet heeft gedaan.
In het toegift krijgt men nog een cover te horen. Met Mike Campbell in de gelederen kan men het niet laten gebeuren dat er geen nummer van Tom Petty op het menu staat. Op het grote scherm wordt zijn foto getoond en met het spelen van Free Fallin’ wordt meteen een goede ode gebracht aan deze grote artiest. Fleetwood Mac sluit het optreden in Landgraaf af met de grote hit Don’t Stop en wederom wordt duidelijk dat de vocalen niet meer zo zuiver zijn als voorheen. Wel waagt Pinkpop zich aan een laatste dansje en vraagt zich af waarom drummer Mick Fleetwood na afloop van de show nog zo’n lang verhaal ophangt.
Met de laatste tonen van Fleetwood Mac is er nog geen einde gekomen aan Pinkpop 2019. Er wordt middels een mooi samengestelde compilatie teruggekeken naar vijftig jaar Pinkpop. Er komen allerlei hoogtepunten voorbij en legendarische optredens passeren de revue. Zo zien we beelden van een piepjong Krezip, zien we hoe Muse zijn debuut maakt, maar ook hoe The Prodigy en Rage Against The Machine de boel in vuur en vlam zette. Wat heeft het festival toch voor opmerkelijke muzikale momenten gezorgd de afgelopen vijftig jaar. Rots in de branding is uiteraard organisator Jan Smeets, die op zijn typische wijze de festivalbezoekers bedankt voor de komst naar zijn festival. Het praatje krijgt echter een speciaal randje. Een jubileumeditie maakt de inmiddels 74-jarige festivaldirecteur toch wat emotioneel. Hij bedankt alle medewerkers voor hun trouwe dienst al die jaren, maar vooral als hij de naam van zijn vrouw noemt biggelen de tranen over zijn wangen. Een aandoenlijk moment voor Vadertje Pinkpop die we graag ook willen bedanken voor deze Pinkpop. Volgend jaar valt Pinkpop niet meer met Pinksteren, maar zoals Smeets zegt “in een gewoon weekend” en graag zijn we dan ook weer van de partij!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl