Wat eens begon met een klein ééndaags evenement in Geleen zou jaren later uitgroeien tot het langstlopende jaarlijkse popfestival ter wereld. Geleen is ondertussen ingeruild voor Landgraaf en het festival is al jaren een meerdaags festival geworden, wat bezoekers uit het gehele land naar Limburg weet te trekken. Pinkpop viert dit jaar het vijftigste jubileum en Rockportaal is er bij!
Traditiegetrouw mag in de Brightlands-tent de winnaar van de Nu Of Nooit-talentenjacht het festival openen. Nadat Mr. Pinkpop Jan Smeets op het podium de bezoekers heeft verwelkomd mogen de jonge honden van Mt. Atlas van zich laten horen. De band uit Heerlen mag op een goedgevulde tent rekenen en al snel wordt duidelijk waar de heren hun inspiratie vandaan halen. Het is bij Mt. Atlas Grunge, Garagerock en Stonerrock wat de klok slaat. Denk daarbij aan bands zoals Soundgarden en Queens of the Stone Age, maar ook andere hardere acts uit de jaren ’90 en de zeroes lijken een prima inspiratiebron. Liefhebbers van gitaren zijn dan ook in hun sas en laten hun hoofden alvast een keertje knikken. Pinkpop komt dan ook langzaam in de juiste sfeer en Mt. Atlas lijkt hiervoor de perfectie remedie. De band is dolenthousiast en grijpen alles aan om de aandacht op zich te vestigen. Helaas verslapt het optreden na een sterk eerste gedeelte van de set, maar in het slot herpakt Mt. Atlas zich alsnog en met een aantal flinke schreeuwen vanaf het podium is het festival nu echt begonnen!
Wie op Pinkpop heel veel optredens wil zien zal na drie dagen de nodige kilometers in de benen hebben. Velen zullen de wandeling van podium naar podium trotseren, want niemand wil iets missen. Zo snellen we ons naar het IBA Parkstad-podium waar de oudgedienden van de Golden Earring al vroeg op het programma staan. Barry Hay en de zijnen stonden al op de allereerste editie van Pinkpop en speciaal op verzoek van Jan Smeets zijn ze vandaag wederom van de partij. De formatie uit Den Haag staat al jaren garant voor een stukje degelijkheid en dat is ook deze keer niet anders. De kelen mogen wijd open, het is meezingen geblazen op Pinkpop. Alle grote hits staan op de setlist en als misschien de stem van zanger Barry Hay even iets minder klinkt wordt hij wel geassisteerd door het grote meezingen door het publiek. Wie kent dan ook niet een regel uit When The Lady Smiles, Long Blond Animal en Another 45 Miles. Routineus werken de heren zich een prima optreden, waarbij nu al de jaren Cesar Zuiderwijk nog steeds laat horen een van de beste drummers van het land te zijn. De uitgesponnen bass-solo van Rinus Gerritsen mag niet ontbreken en de fans weten al welk nummer er dan zit aan te komen. De kelen gaan wederom wijd open voor Radar Love en als de band vervolgens nog twee nummers speelt, waarbij saxofonist Bertus Borgers de heren nog komt vergezellen zit de jubileumshow van de Golden Earring er echt op.
De bezoekers in Landgraaf hoeven zich vandaag niet te vervelen, er staat voldoende op het menu. Zo heeft zanger George Ezra zich met zijn recente album weer terug op de kaart gespeeld en een uitnodiging van Buro Pinkpop mogen ontvangen. De zanger uit het Verenigd Koninkrijk begint de optredens steevast met intromuziek van Oasis, waarna er wordt afgetrapt met Don’t Matter Now. De sfeer zit er meteen in en ook blijkt men al direct de nummers mee te kunnen zingen. George Ezra wordt vergezeld door wat blazers die het optreden een zomers tintje meegeven. Het is dan ook prima toeven vanuit het gras, waarin menigeen is neergestreken. Genietend van een drankje kijkt men toe hoe de zomerse klanken zich meester maken over de festivalweide. De welbespraakte Ezra geeft aan blij te zijn om op Pinkpop te mogen spelen en schotelt ons hit na hit voor. Stiekem heeft de zanger er veel meer op zijn conto staan dan dat we alvorens hadden gedacht. Natuurlijk mag Budapest niet ontbreken, maar het recentere Shotgun blijft misschien op dit moment toch net iets meer hangen….
Na het ietwat brave George Ezra hebben we ondertussen wel behoefte aan iet met meer pit. Laat dan ook net op het IBA Parkstad-podium Cage The Elephant begonnen zijn! Absoluut geen nieuwe naam in het festivalland, maar wel een act die steeds een grotere naam begint te worden en dat is vooral de verdienste van frontman Matthew Shultz. De Amerikaanse zanger zou je zowaar een zoon van Mick Jagger kunnen noemen. Hij rent over het podium, kan het niet laten om zijn microfoonstandaard te tarten en neemt diverse klassieke rockposes aan. Kortom er is heel wat te zien op het podium en het publiek smult er van. Muzikaal is de band ook in zeer goeden doen en blijkt deze boeking een schot in de roos. Er is op Pinkpop ruimte voor Indiepop en dan ben je bij Cage The Elephant aan het juiste adres. Het publiek gaat lekker los en vooral de nummers van het nieuwe album Social Cues blijken goed in de smaak te vallen. De wisselwerking tussen het publiek en de band pakken enorm goed uit. Dat dan ook uiteindelijk zanger Matthew zich crowdsurfend over de mensenmassa laat gaan is de ultieme bekroning van deze sterke show.
Sinds haar debuut op Pinkpop in 1998 is Anouk bijna niet meer weg te denken in Landgraaf. Vandaag verschijnt de Haagse voor de zevende keer in Landgraaf. Zonder enige introductie betreedt de band het podium en begint met de hit Girl. Meteen is alle aandacht op het hoofdpodium gericht, waar al heel snel duidelijk wordt dat de zangeres er zin in heeft. Na een paar nummers kan er zowaar een glimlach vanaf en dat is wel eens anders geweest bij haar optredens. Net zoals haar stadsgenoten die eerder op het podium stonden vandaag kan deze dame een setlist met gemak vullen met grote hits. Het zijn gelukkig niet louter de oude hits die klinken op Pinkpop. Zo laat Anouk een schitterend Million Dollar horen en ook bewijst ze met It’s A New Day wederom waarom ze één van Neerlands beste zangeressen is. Ze beleeft vandaag een gemakkelijke avond, de band is in topvorm en ze wisselt dan ook graag wat blikken met hen uit. Dit alles zorgt er voor dat het publiek met volle teugen geniet, zachtjes meezingt op Michel en schaamteloos meebrult op Nobody’s Wife. Anouk is met haar zevende optreden op Pinkpop recordhoudster en als artiest nog lang niet klaar. Een achtste keer Pinkpop sluiten we dan ook zeker niet uit!
Liefhebbers van gitaren en hardrock snellen zich na het optreden van Anouk snel naar de Brightlands-tent. Halestorm is terug op Pinkpop en ver buiten de tent komt het geluid van ronkende gitaren je al tegemoet. Het kan de band uit Amerika niet luid genoeg zijn. Misschien is het dan ook tijd voor de hardste act van deze eerste festivaldag. De kracht van Lzzy Hale werkt als een magneet, alle blikken zijn al snel op deze frontvrouw gericht. Ze grunt, ze tiert, ze zorgt ervoor dat de massa in beweging komt. Wat heeft deze dame een gigantisch stembereik en een kracht. Haar band doet van ze verwacht wordt, maar het is vooral de dame, die zelf ook formidabel gitaar speelt, waar het grotendeels om draait. De drummer doet echter ook een vermakelijke duit in het zakje. Elke klap is raak en uiteraard mag een drumsolo niet ontbreken, maar de maestro achter de drumkit heeft nog een troef in handen. Zo haalt hij twee gigantische stokken tevoorschijn waar hij dan ook weer mee goed overweg kan. Het drumspektakel bij Halestorm is dan ook een van de hoogtepunten van de set.
Het legendarische Pinkpopjaar 1992, waarin Eddie Vedder een duik nam, was ook het jaar waarin de allereerste single van het Britse Jamiroquai het levenslicht zag. Sindsdien bracht de “Spacecowboy” heel wat albums uit en scoorde een aantal dikke hits, maar een optreden op Pinkpop is er in al die jaren niet van gekomen. Anno 2019 is daar eindelijk verandering in gekomen. Het voorvak bij het hoofdpodium is goed volgelopen en velen hebben al reikhalzend naar deze show uitgekeken. Vanaf het begin van de show krijgt men een masterclass van bassist Paul Turner. Wat is hij een absolute grootmeester op zijn instrument. Hij funkt, hij heeft de groove, hij weet met zijn gitaar het publiek in beweging te krijgen. De bekende nummers klinken en het publiek danst. Diegene waarvan we dachten dat hij in het verleden de meest briljante dansmoves in zich had blijkt deze te zijn afgeleerd. Zanger Jay Kay is niet meer de turbulente swingende frontman en lijkt zijn dansschoenen gedag te hebben gezegd. Wel draagt hij uiteraard zijn alom bekende tooi en is hij nog steeds gezegend met een prima stemgeluid. Op de schermen achter hem komen passende visuals voorbij en de band weet het publiek alsmaar op te zwepen. Er wordt dan ook flink gedanst op klassiekers Alright, Cosmic Girl en Canned Heat. De show is echter ietsjes te laat begonnen, waardoor publieksfavoriet Virtual Insanity niet meer klinkt in Landgraaf, maar je kunt niet alles hebben wel?
Elbow is de festivalband bij uitstek en eigenlijk hebben we de heren uit Manchester nog nooit op een slecht optreden mogen betrappen. De sympathieke frontman Guy Garvey heeft dan ook het publiek bij het IBA Parkland-podium al snel in zijn achterzak. Elbow stond al vaker op het festival in Limburg en ook zijn de heren al met grote regelmaat in ons land te zien geweest. De muziek en de teksten zijn dan ook geen onbekende meer. Wat is er dan ook heerlijker dan om even weg te dromen op de schitterende klanken, mee te gaan op de muzikale trip of lekker mee te zingen op de vrij gemakkelijk mee te zingen teksten? Zanger Guy is dan ook een crowdpleaser en hij hoeft maar te vragen aan de massa om mee te zingen en men geeft graag gehoor. Vernieuwend is het optreden al lang niet meer, maar dat is ook niet waar men op dit moment behoefte aan heeft. Even elkaar lekker in de armen vallen, kijken naar een bandje met op de achtergrond een ondergaande zon. Het vredige samenzijn valt de frontman ook op. Was heel de wereld maar zoals het publiek hier op het festival, genietend, vredig en goed voor elkaar. Gelukkig blijft Guy Garvey niet te lang preken en laat hij vooral de muziek het werk doen. Elbow is dan ook de perfecte afsluiter voor het IBA Parkland-podium.
Gaat Mumford & Sons op het hoofdpodium ook zorgen voor het nodige vuurwerk? Die vraag spookt bij velen door het hoofd. Aan populariteit hoeven de heren in ieder geval niet te klagen, overal waar ze komen spelen ze uitverkochte shows, maar afsluiten op Pinkpop is toch weer net een overtreffende trap. Vandaag trappen de heren hun optreden, wat deel uitmaakt van de Delta-tour, af met de single Guiding Light. Het nummer van het album Delta gaat er meteen in voor zoete koek, er is dan ook geen vuiltje aan de lucht voor de “Mumfords”. De formatie beleefde in 2009 een droomstart met het verschijnen van het debuutalbum Sigh No More. Zo scoorden ze grote hits met de singles Little Lion Man en The Cave. Deze twee nummers volgen direct na de opener op Pinkpop. Misschien is het wel erg snel om deze publieksfavorieten zo snel de revue te laten passeren. Fans smullen van oor tot oor bij het horen van de klanken van de heren, maar de toeschouwers die niet helemaal thuis zijn in de muziek van Mumford & Sons beleven niet de meest gemakkelijke avond. Als binnen een kort tijdsbestek ook de andere singles Lover Of The Light èn Believe worden gespeeld vrezen we dat de mannen, die overigens wel in vorm zijn, hun kruit al voortijdig hebben verschoten. Hun mooi uitgevoerde songs klinken heerlijk in het gehoor, maar brengen voor de grote festivalweide helaas net te weinig. Soms is het misschien ook te eentonig en beginnen de songs van Mumford & Sons te veel op elkaar te lijken.
Het optreden op Pinkpop lijkt dan ook een beetje als een nachtkaars uit te gaan. Na de klanken van het opruiende The Wolf klinkt een harde knal, waarbij men zich even afvraagt of dit werkelijk de bedoeling was. Aangezien er weinig hysterie ontstaat gaan we er vanuit dat alles bij deze show hoort en als snel zien we de heren terugkeren voor het toegift. Het toegift bestaat uit een aantal mooie nummers, maar het publiek blijkt pas echt weer een beetje los te kunnen gaan als de band I Will Wait inzet. Even is er een opleving te zien in Landgraaf, waarna er na het spelen van Delta een einde is gekomen aan de show van Mumford & Sons en meteen ook een einde aan de eerste festivaldag van Pinkpop.
De eerste festivaldag op Pinkpop is er dan ook eentje met vele gezichten. Zo domineerde de delegatie uit Den Haag, maakte Jamiroquai eindelijk zijn debuut op Pinkpop en werd er vooral meegezongen bij bekende grote hits. De jubileumeditie van Pinkpop is niet uitverkocht, zo zijn er voor alle dagen nog tickets beschikbaar en zo blijkt dat de festivalbezoeker andere keuzes heeft gemaakt en Landgraaf een keer overslaat. De lineup blijkt niet sterk genoeg om iedereen naar Limburg te lokken. We zijn dan ook zeer benieuwd wat de komende dagen ons allemaal gaat brengen. Er zit nog best wel wat moois in het verschiet.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
