Net zoals veel bezoekers heeft ook de zon een passe-partout gekocht voor het gehele weekend. Net zoals de conditie van de Pinkpoppers is deze vandaag iets minder fel, het lijkt een iets minder hete dag te worden. Een jasje of vestje is nog steeds niet nodig, wel doen we even de check voordat we het terrein bewandelen. Muntjes? Portemonnee? Telefoon? Zonnebrand? Blokkenschema? Let’s go!
Het is alweer de laatste festivaldag in Landgraaf en vandaag trappen we deze evenals de andere dagen af in de Tent Stage waar Only The Poets de eerste klanken van de dag mogen laten horen. Onlangs het vroege uur van de dag staat de al propvol met voornamelijk jonge meiden. De reden? Only The Poets is omarmd door voormalig One Direction-bandlid Louis Tomlinson en de band uit Reading mocht al met hem mee op tour. De fans van Niall Horan zijn dan ook weer present, het zijn trouwe volgers en zingen ook de teksten van deze band woord voor woord mee. De eerste danspasjes worden dan ook al gemaakt evenals de eerste selfies. Ook de eerste gilletjes zijn een feit. Only The Poets spelen een poppy set met lekker in het gehoor liggende nummers. Deze zullen ongetwijfeld een keer op een album terecht gaan komen, de heren blijken de tent zonder debuutalbum ook wel in te kunnen pakken. Uiteraard mag de hitsingle Jump niet ontbreken en vol overgave zingen de fans alles nogmaals mee. In september staat de band in Doornroosje in Nijmegen en als de populariteit zo doorzet is dat ook gegarandeerd een volle bak.
Op het South Stage, wat we in ons hoofd nog steeds het mainstage blijven noemen, is het vervolgens de beurt aan de DMA’s om het publiek te verwennen met hun muziek. Ondanks dat de band uit Australië komt giert bij deze mannen het Britpopvirus door hun aderen. We noteren namelijk dezelfde songopbouw, dezelfde hooks en ook qua couplet en refreintjes is er heel veel herkenbaar. Het genre is dit jaar bijna niet terug te vinden op Pinkpop en het is dan ook fijn om de DMA’s te horen spelen. Stiekem missen we gewoon een band zoals Oasis en wie weet gaat die ene reünie er toch eens van komen en hoe tof zou het zijn als de heren dan ook hier in Landgraaf zouden staan. Vandaag kunnen we daar echter alleen van dromen en genieten van de DMA’s. De mannen laten tussen de nummers weinig ruimtes vallen, ze spelen een strakke set. Het publiek voorin doet nog vrolijk mee, wat verderop heeft men een plekje in het gras bemachtigd. Vanaf een festivalkleedje komen de heerlijke riffs ook prima binnen en kan de tekst van hitje Lay Down ook worden meegezongen. DMA’s is dan ook de ideale band om de dag op het South Stage mee te starten.
Op het programma van Pinkpop is voldoende ruimte voor Nederlandse acts, zoals Madoux, DeWolff, Goldband en Nielson, maar ook is er rap vertegenwoordigd met Donnie en Frenna. Een act die natuurlijk niet mag ontbreken is Di-Rect. De winnaar van diverse Edisons en een Popprijs hebben de afgelopen jaren de harten van velen veroverd en de band heeft simpelweg een hele goede livereputatie. Dat wordt vandaag op Pinkpop nogmaals onderstreept. Vanaf de allereerste tonen blijkt alles te kloppen en is er geen vuiltje aan de lucht. Di-Rect is één van die festivalbands die nooit teleurstelt. Vandaag hebben ze ook nog eens een blazerssectie meegenomen om een nog vollere sound neer te zetten en dat is een erg goede zet. Soms hebben we wel eens te klagen over het geluid op de festivalweide, maar nu staat alles perfect afgesteld. Het is dan ook eitje voor zanger Marcel en gitarist Spike om de menigte op te jutten, maar het zijn vooral de sterke songs en fijne stemgeluid van frontman Marcel waar het bij Di-Rect om draait. De jarenlange ervaring betaalt zich overduidelijk uit. Het publiek eet uit hun hand, doet enthousiast mee en bij de grootste hit Soldier On krijgt iedereen ondanks het warme weer toch even die rilling, even dat kippenvel. Di-Rect is ook dankbaar om weer op Pinkpop te staan en bedankt de crew van Pinkpop, maar ook het publiek voor jarenlange support. |Di-Rect krijgt vandaag iedereen mee, zo gaat de menigte compleet los op Young Ones, waar van voor- tot achteraan massaal wordt meegezongen, wat een feest!
De titel voor de hardste band dit jaar op Pinkpop gaat ongetwijfeld naar I Prevail. In de Tent Stage zijn de zwarte t-shirts volop vertegenwoordigd en snakt iedereen naar een moshpit. I Prevail uit Wisconsin gaat daar zeer zeker voor zorgen. Geen langzaam opbouwend gedoe, vanaf de eerste grunts van brulboei Eric Vanlerberghem ontploft de Tent Stage. Het is tijd voor Nu-Metal op Pinkpop en dat is niet tegen dovemans oren gezegd, wat een geweldige stem en wat gaat het heerlijk los. Bulderende stemmen, harde gitaren en strakke drums zorgen ervoor dat de haardossen op en neer gaan. Zelf is I Prevail ook heel bewust waar ze staan: “This Is The Heaviest Set That You Will See Today” en daar hebben ze helemaal gelijk in. Hier waren we dan ook wel even aan toe en het publiek ook. Overal ontstaan circlepits, op deze derde festivaldag geven de bezoekers hun laatste dosis energie, alles mag op. Als I Prevail niet veel later ook nog eens een gedeelte van Chop Suey speelt kan het al helemaal niet meer stuk. De band zet de boel op stelten en het publiek smult hier van. In het verleden had Pinkpop wel vaker een dag met wat hardere acts en stiekem missen we dat wel. Uiteraard is het uitvallen van Disturbed een domper, maar iets meer stevige gitaren hadden niet misstaan op dit festival. I Prevail laat namelijk zien dat er heel veel liefhebbers zijn voor dit genre die er het gehele optreden compleet voor gaan.
Na het geweld van I Prevail gaan we direct door naar het Stage 4 waar vandaag Brutuszich mag laten zien. De band van onze Zuiderburen draait voornamelijk om de drumkwaliteiten van frontvrouwe Stefanie, die naast haar muzikale kwaliteiten ook nog eens de zangpartijen voor rekening neemt. Overal waar Brutus komt spreekt men over die oorverdovende sensatie, een flinke wall of sound die nergens heen kan. Gelukkig staan ze ditmaal niet in een concertzaal, waardoor het geluid alle kanten op kan en het geheel iets mee te behappen valt. Alle harde klappen zijn raak, Brutus zorgt er voor dat de banken die iets verderop in de schaduw staan beginnen te trillen, we zijn getuige van een verwoestende set. Het afgelopen jaar bracht Brutus het album Unison Life uit en de nummers van dit album is ook meteen de leidraad voor deze show. De moshpit is even te veel gevraagd in Landgraaf, maar meeknikken en de vuisten de lucht in doen is een prima alternatief. Ook de andere bandleden vervullen hun rol vol verve en samen maken ze er een ijzersterke show van.
We blijven hangen bij Stage 4 om vervolgens te worden getrakteerd op muziek van The Lathums. Deze Britse jonge honden combineren op Pinkpop invloeden van veel bands die we in het verleden al eens gezien hebben in Landgraaf. Zo horen we flarden van The Kooks, maar ook Arctic Monkeys. Daarnaast vleugjes van The Beatles en nog meer sterren van weleer. The Lathums plukken zo overal hun vruchten van en weten deze om te zetten in eigen composities. Een aantal toeschouwers hoort zelfs een aantal oude crooners en sixties-songs terug in hun stijl. The Lathums vindt dat ook helemaal prima, ze hebben ongetwijfeld zelf ook naar deze muziek geluisterd of hebben het in hun opvoeding meegekregen. De band doet dan ook flink zijn best om nieuwe zieltjes voor zich te winnen en dat zal ze na dit optreden op Pinkpop zeer zeker gelukt zijn, wat is dit een leuke en enthousiaste act.
Machine Gun Kelly stond in 2017 ook al op Pinkpop en sindsdien is het enorm hard gegaan voor deze artiest. Zijn definitieve doorbraak is al even terug en vandaag is het optreden op Pinkpop een onderdeel van zijn zegetocht. Voor het North Stage is het dan ook behoorlijk druk en vanaf de eerste tonen gaat het al behoorlijk los bij Machine Gun Kelly. Frontman Colson eist direct alle aandacht op en vervolgens is het tijd voor een gelikt Amerikaans spektakel met het nodige vuurwerk. Machine Gun Kelly heeft de crossover omarmd en zo horen we raps, gitaren en zang elkaar afwisselen en zo op diverse wijzen zet de band de boel op zijn kop. De aanjager, wiens lichaam wel helemaal vol met tatoeages lijkt te staan vertelt vol trots hoe blij hij is hier weer te mogen staan, maar ook dat het backstage allemaal maar een bende is. Zo moet iedereen daar naar dezelfde wc’s en zelfs de hele grote sterren maken daar volgens hem maar een puinhoop van. We nemen dat maar voor een korreltje zouten, we letten meer op de show en de zeer gelikte productie blijkt te werken in Landgraaf. Zo voldoet het publiek aan de grillen van de frontman en zelfs waagt Machine Gun Kelly zich aan een cover. Jaren geleden stond AVICII op Pinkpop en vandaag voelt Wake Me Up toch een beetje als een ode aan de overleden DJ. Even zingen we allemaal even mee, maar niet veel later wort van ons verwacht deel te nemen aan een gigantische moshpit en daar lijkt het toch even mis te gaan. Een bezoeker van Pinkpop lijkt gewond te zijn geraakt en Machine Gun Kelly stopt abrupt de show. De gezondheid van zijn fans gaat even voor en het duurt een aantal minuten voordat de show wordt hervat. Machine Gun Kelly gaat zelf ook graag voor een letterlijk hoogtepunt. Zo beklimt hij een geluidstoren waarop hij uiteindelijk helemaal bovenop nog zijn menigte toespreekt. Een levensgevaarlijke actie, maar gelukkig loopt alles goed af. Aangezien de show even heeft stilgelegen is dit ook meteen het laatste wapenfeitje van Machine Gun Kelly en als hij eenmaal beneden is duikt hij niet veel later onder luid gejuich de backstage in.
Er hangt altijd een soort van spanning rondom de Red Hot Chili Peppers, ze kunnen soms compleet de weg kwijt zijn en erbarmelijke slechte optredens geven. Van de andere kant kunnen ze meesterlijke performances geven, welke van deze twee varianten krijgen we te horen? Zijn de Red Hot Chili Peppers nog steeds de plek van headliner op Pinkpop waardig? Terwijl de zon eindelijk is verdwenen en het donker is in Landgraaf komen iets na tienen Flea, Chad Smith en John Frusciante het podium oplopen en net zoals bij eerdere shows van de Red Hot Chili Peppers starten de heren met een meesterlijke jam. Eigenlijk weten we al dat het vanavond wel goed zit, maar dan hebben we nog iemand geen noot horen zingen en gelukkig blijkt Anthony Kiedis ook nog eens goed bij stem te zijn tijdens het opvolgende Can’t Stop. De gehele dag zien we al bezoekers met het alom bekende bandlogo voorbijkomen en zij smullen net zo hard mee als dat wij doen. Het ziet eruit dat heren in vorm zijn en we krijgen vandaag de nodige hits voorgeschoteld. Onder luid gejuich wordt Scar Tissue onthaald en dat er ondertussen een regenbui is losgebarsten horen we niemand over klagen, wat horen we een fijne show van de Red Hot Chili Peppers. De afgelopen tijd hebben de heren niet stilgezeten en brachten niet één, maar zelfs twee nieuwe albums uit, er is dan ook voldoende nieuws om uit te kiezen, maar ook gaan we vanavond terug in de tijd met klassieker Suck My Kiss en een mooi uitgesmeerd Soul To Squeeze. De terugkeer van John Frusciante is een meesterzet, wat is het een ongenaakbare gitarist en als hij samen met Flea een jam inzet rijst het kippenvel ons op de armen. Een vol Pinkpop zingt vervolgens mee op de hit Californication,. Na al die jaren pakken de Red Hot Chili Peppers ons wederom in. Zanger Anthony Kiedis is niet echt de grote entertainer of prater van de band, maar Flea koestert warme herinneringen aan Pinkpop, het was een van de eerste festivals waar zij in 1988 mochten spelen. Nederland heeft dan ook een warm plekje in hun hart, wel moeten ze misschien leren dat Wilem-Alexander onze koning is en niet Henk Schiffmacher aan wie ze een nummer opdragen als “King of the Netherlands”. Ja, de Red Hot Chili Peppers zijn anno 2023 nog steeds headlinerwaardig en in het toegift wordt dit nogmaals onderstreept. Er zijn twee troeven voor het laatst bewaard en met Under The Bridge en Give It Away doen zij uiteindelijk na drie dagen het licht uit in Landgraaf.
Na drie volle festivaldagen zit het er dan echt op in Landgraaf, maar niet voordat we het traditionele All You Need Is Love heeft geklonken en we naar het mooie vuurwerk hebben gekeken. Jarenlang hebben we in Landgraaf naar Pinkpopicoon Jan Smeets staan kijken en hem diverse cijfers horen opratelen. Het klonk misschien wat knullig, maar de presentatoren van dit jaar halen het bij lange na niet bij de presentatie van Mister Pinkpop. De tijden veranderen, maar stiekem hunkeren we naar een stukje nostalgie. Niemand kan zijn publiek zo mooi vaarwel zeggen als Jan Smeets. Zijn festival leeft voort en graag zien we elkaar weer op 21, 22 en 23 juni 2024 voor de 53e editie van Pinkpop!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl