Over de lineup van de 53e editie van Pinkpop was door velen volop geklaagd. De organisatie was het niet gelukt om een paar echte rockheadliners of in ieder geval een gewenste grote naam binnen te halen. Zo haakte bijvoorbeeld Muse alsnog af en ook was het vervolgens niet meer mogelijk om een act van dat kaliber te boeken. Wel ontdekte Rockportaal dat er gedurende de 3 dagen op Pinkpop er diverse rockers te bewonderen waren en we al met al best een mooi programma voor de boeg hadden. Wat hebben we zoal gezien, wat hebben we beleefd?
De eer om het festival te mogen openen was dit jaar aan Jiri11, de winnaar van de Limburgse Belofte, waarmee de rapper een plekje op Pinkpop wist te bemachtigen. In een redelijk gevulde Tent-stage mocht Jiri Taihuttu alias Jiri11 zijn kunsten komen vertonen. Jiri11 had in het verleden al een carrière opgebouwd samen met zijn formatie ANBU, maar ondertussen is hij alweer een paar jaar bezig met zijn solo-materiaal. Zo passeren dan ook vandaag de singles uit die ANBU-tijd en zelfs Ronnie Flex kwam Jiri vergezellen. Het werd echter pas echt interessant toen de rapper ineens na een half uur een gitaar omhing en er nummers voorbijkwamen die sterk deden denken aan John Mayer en Jason Mraz. Met al die nieuwe rappers zou een overstap in zijn stijl geen verkeerde zet zijn.
Na de voorzichtige eerste gitaarakkoorden wilden we alleen maar meer en bij de opvolgende act die ook in de Tent-stage speelde waren we dan ook aan het goede adres. De band werd dan ook aangekondigd als maneSKINDRED! Nee, natuurlijk ging het niet om de afsluiter van vandaag, maar band Skindred die direct een energiebom deden barsten in de grote tent. Skindred combineert graag reggae, metal en rapmuziek en gaf dan ook vandaag een prima demonstratie van hetgeen ze allemaal in huis hadden. Naast de verschillende stijlen hadden ze met frontman Benji Webbe ook nog een geweldige entertainer op het podium staan, die heerlijk kon grunten, maar ook het publiek laten opveren. Benji was dan ook die bindende factor die ervoor zorgde dat er een mooie feest ontstond in de Tent-stage, die alsmaar voller liep, want de weergoden waren Pinkpop niet gezind vandaag. Zelfs achterin de tent ontstonden er helaas wat plassen, maar dat mocht de pret niet drukken. Zo zorgde de frontman ervoor dat er naast de moshpits en feestende menigte zelfs nog ruimte was voor een sitdown. Het festival was dan ook nu echt begonnen.
Pinkpop viel dit jaar tegelijk met Graspop Metal Meeting en hierdoor was het misschien wel makkelijker om sommige verrassende namen te boeken die je normaliter niet snel op Pinkpop zou verwachten. De gemiddelde Pinkpop-bezoeker zou dan ook misschien nog nooit van Babymetal hebben gehoord, maar de Japanse sensatie timmert al jaren aan de weg en was al regelmatig in ons land te zien, waaronder nog een recentelijke show in de AFAS Live. Babymetal is een groep met twee gezichten, zo heb je een gemaskerde band die een heerlijke pot herrie kunnen maken, maar de meeste blikken gingen ook op Pinkpop uit naar de drie zangeressen/danseressen die in een traditionele outfit allerlei dansjes opvoerden en wat teksten ten gehore brachten, waarbij het publiek soms wel even moest lachen om de hoge piepstemmetjes. Babymetal zette een gelikte show neer met harde gitaren, een flink aantal pyro’s en voornamelijk heel veel dansjes die op de seconde getimed leken. Een choreografisch hoogstandje uitgevoerd door op het eerste oog een stelletje schattige dames. Wanneer echter de dames soms een harde schreeuw lieten horen werd er ronduit gefronst, niet alles was zoals het leek en zo probeerden ze weer nieuwe zieltjes te winnen voor hun eigen fanbase Metalverse.
Nu we toch al de naam Graspop Metal Meeting hebben laten vallen schakelen we maar meteen door naar een act van onze zuiderburen: Fleddy Melculy! Ondanks de aanhoudende regen wisten de heren veel publiek te trekken bij Stage 4 en deden wat ze altijd al deden: de boel op zijn kop zetten. Sinds de eerste kennismaking met Fleddy Melculy hebben we de mannen al vaak aan het werk gezien en ook vandaag maakten de bandleden er een feestelijke bende van. De nummers van deze Vlaamstalige metalband zijn doorspekt met de nodige humor en daarnaast zijn ze grotendeels ook makkelijk mee te zingen. Wie kan er niet scanderen Ik Wil Brood… of Wel Vlees Geen Vis? Vanaf het podium moest het ook een waar schouwspel zijn om zoveel verschillende gekleurde poncho’s te zien hossen op de muziek. Fleddy verhoogde dan ook graag de feestvreugde door het publiek te vragen voor een flinke circlepit, wat overigens niet geheel zonder risico was. Voor het podium van Stage 4 stonden de bezoekers meer op een grint-achtige onderlaag dan gewoon gras of vlonders. Gelukkig ging de circlepit prima en waren er geen kleerscheuren. Wel slurpten Fleddy en consorten even wat energie weg, maar gelukkig hadden de fans nog voldoende bewaard om in het slot de hit T-Shirt van Metallica mee te brullen en te eindigen met Feestje In Uw Huisje. Daarnaast ook hulde voor de band, want op het podium was het ondanks dat het juni was toch echt stervenskoud.
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats zouden in 2023 al hun debuut maken op Pinkpop ware het niet dat de band last-minute moest afzeggen. Gelukkig werd de band dan ook voor dit jaar opnieuw benaderd en stond een volle Tent Stage de soulvolle rockers ze op te wachten. Vanaf de eerste tonen kon het publiek horen dat we met een geweldig collectief te maken hadden. Met maar liefst zeven muzikanten op het podium zou je bijna aan de E-Street Band kunnen gaan denken, maar net zoals bij The Boss wisten ook de bandleden van Nathaniel Rateliff precies wat er van hen werd verwacht en waren er ook heel veel verschillende instrumenten te zien. Ook was eenzelfde soort speelvreugde te zien, maar daar hield dan ook grotendeels de vergelijking met de Amerikaan mee op. Een uur lang werd de tent verwend met uptempo soulvolle songs, waarbij de frontman graag een dansje maakte op het podium en zo de sfeer wat verhoogde. Het optreden kende daarnaast ook een hoogdravend tempo, waardoor iedereen in de tent bleef dansen. Ondanks dat de band nu pas hun debuut maakte in Landgraaf wou dat echter niet zeggen dat het publiek ze niet kenden. Er werd al volop meegezongen, maar de ultieme meezinger was toch echt voor het laatst bewaard. De keeltjes mochten wijd open: Son Of A Bitch, Give Me A Drink!
Pinkpop ging vandaag tijdens de show van Acda en de Munnik al even terug in de tijd en ook wat later op de avond was het tijd voor een flinke dosis nostalgie. In 2002 leerde de muzikale wereld Avril Lavigne kennen met haar debuutsingle Complicated en sindsdien beleefde de zangeres een droomstart. De hits stapelden zich in een razend tempo op, maar de afgelopen tien jaar hebben we praktisch geen echte hit meer van haar gehoord. Dat ze dan ook vandaag in Landgraaf opende met de hit Girlfriend was dan ook een logische zet. Velen keken dan ook aandachtig naar het podium, hoe zou de zangeres zo’n twintig jaar later klinken en hoe zag ze er uit? Wat eens een rebels jeugdig skatermeisje was is ondertussen net zoals veel van haar vrouwelijke fans ongeveer een veertiger, maar wel eentje met de goede looks. Ondanks haar eerdere gezondheidsproblemen zag ze er weer topfit uit en nam haar fans mee terug in de tijd. Al snel werd er dan ook meegezongen op Complicated en My Happy Ending. De zangeres schroomde het niet om de hits al vroeg op de setlist te zetten. Avril werd vandaag begeleid door een goede band, maar uiteraard draaide het om de verrichtingen van haar. De pyro’s die de boel moesten opleuken waren eigenlijk onnodig of hadden voor het wauw-effect echt veel groter moeten zijn. Fans die Rammstein gewend zijn noemden deze maar een waakvlammetje. Naast de nodige nostalgie wist ze ook een ster van nu te benaderen om met haar mee te doen. Rocker Yungblud vergezelde haar tijdens I’m A Mess, maar om de boel echt op stelten te zetten moest het publiek wachten tot het laatst, want Sk8er Boi mocht uiteraard niet ontbreken.
Hun laatste optreden in de AFAS Live zorgde niet voor de lovende recensies waarop ze graag gehoopt hadden en ook vandaag dreigde de show van Keane in het water te vallen. De geliefde band van zanger Tom Chaplin stond vandaag voor een vierde maal op Pinkpop en dit jaar viert de band het 20-jarig bestaan van debuutalbum Hopes & Fears. Dit gevierde debuutalbum was dan ook de leidraad voor deze show, want met een zevental nummers op de setlist werd dan ook overduidelijk een spotlight gezet op deze release. En waarom zou deze band dat dan ook niet doen? Hopes & Fears staat bol van hits met een hoog meezinggehalte en ondanks dat de weersomstandigheden nog steeds niet gunstig zijn weet Keane een verbroederend gevoel over te brengen. Het was dan ook heerlijk meezingen op Bend And Break, Everybody’s Changing en uiteraard Somewhere Only We Know. Qua show werd het geen moment spannend of enerverend, maar het heldere stemgeluid wat over de grote festivalweide ging maakte heel veel goed. Presteerde Keane het nou om ook nog eens een regenboog tevoorschijn te toveren? Keane kleurde dan ook vandaag misschien wel erg keurig binnen de lijntjes, maar liet wel even duidelijk horen hoeveel hits de mannen in de loop der jaren hebben gescoord en daar kunnen velen nog van leren.
Voor aanvang van Pinkpop was er behoorlijk wat gemopper op de headlinerspot van Maneskin. In vergelijking met bands zoals Metallica en Pearl Jam zouden de Italianen daar toch niks hebben te zoeken en daarnaast waren ze twee jaar geleden toch ook al in Landgraaf? De show van toen was niet onverdienstelijk en kennelijk hebben de bookers bij Pinkpop nog meer potentie gezien in die Songfestivalwinnaars. Het was overigens niet de enige Songfestivalact in Limburg dit weekend. In totaal zouden er zeven songfestivalacts op het podium staan, waaronder twee winnaars. Terwijl het ondertussen wat begon te schemeren in Landgraaf stond het Pinkpopveld toch echt weer goedgevuld. Mogelijk hebben velen even geschuild op de camping, even wat anders aangetrokken en weer terug naar het terrein gekomen om deze show bij te wonen. Hoewel ons Italiaans niet bijster hoogdravend was zagen we wel waarom Maneskin op deze plek op de festivalposter stond. Het intense speelplezier waarmee de band op het podium stond en de aanstekelijke rocksongs zorgden voor een dansende festivalweide. Daarnaast wist Maneskin met hun muzikale kwaliteiten te overtuigen. Enigszins probeerde men met het taaltje en de coole looks dan ook het Pinkpop-publiek te verleiden en vooral bassiste Victoria De Angelis blijkt hier een ster in te zijn. Stiekem heeft zij de touwtjes in handen bij deze Songfestivalwinnaar.
In het eerste half uur strooide Maneskin rijkelijk met wat hits, waarbij de vraag wel omhoog kwam waarmee de band het tweede uur zou gaan vullen. Zanger Damiano David vulde bijvoorbeeld wat tijd door te vertellen hoe geweldig de vorige show op Pinkpop was en dat hij warme herinneringen koesterde aan dat moment, maar ook dat hij niet weer in zijn onderbroek zou eindigen. Ergens hebben we het gevoel dat de band vandaag te vroeg gepiekt heeft en nog een paar troeven tot het laatst zou bewaren, ware het niet dat I Wanna Be Your Slave en Mammamia ook al werden gespeeld. Als dan ook na anderhalf uur tijdens Kool Kids een lange gitaaroutro klonk verlieten al veel bezoekers het festivalterrein. De vermoeidheid deed haar intrede en men had ondertussen wel genoeg gehoord. Even was er ook het idee dat de show echt afgelopen was, maar Maneskin keerde terug en speelde die ene hit die nog ontbrak. Met The Loneliest gingen ze alsnog voor een laatste singalong ware het niet dat I Wanna Be Your Slave nogmaals werd gespeeld. Misschien was twee uur lang rocken teveel gevraagd, maar Maneskin overtuigde vanavond en vol lef waren ze die headlinerspot weldegelijk waardig.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
[
