De weergoden leken de festivalbezoekers van Pinkpop op zaterdag wat beter gezind, de temperatuur zou vandaag wat omhoog gaan en het zou zelfs droog blijven. Vooral dat laatste zou een heel fijn gegeven zijn, want de campings waren veranderd in modderpoelen en ook het festivalterrein had na een dagje festival al behoorlijk wat schade opgelopen. Echte festivaldiehards laten zich echter niet zomaar uit het veld slaan en niet voor niets was het op zaterdag al enorm dringen voor de poorten.
Waarom het zo druk was? Last minute werd Joost Klein toegevoegd aan het programma. De Fries mocht dan wel niet het Songfestival winnen, maar wist wel de harten van veel fans te bereiken. Zodra de poorten van Pinkpop openden trokken velen een sprintje naar het hoofdpodium om de allerbeste plekken te bemachtigen. Diegenen die in een sneltreinvaart naar voren stormden hadden echter niet gezien dat de organisatie niet had stilgezeten. Overal op het terrein waren er snippers gestrooid zodat er van de modder niets meer te zien was én deze plekken ook weer goed begaanbaar waren. Hier moet dan ook met man en macht aan gewerkt zijn in de nacht en ochtend. Hierdoor was het terrein geschikt voor een mooie festivaldag en Joost Klein had de eer om deze te mogen openen. De blauwe outfit werd weer voor de dag gehaald en de entertainer opende met de hit Europapa. Bij de eerste tonen werd het nummer al vol enthousiasme onthaald en massaal meegezongen. Joost had heel zijn entourage meegenomen, waaronder de blauwe vogel en deze had ook vandaag een grote rol, maar the man of the hour was natuurlijk Joost Klein die in een energieke show zijn verdriet van het mislukte avontuur in Zweden met het publiek deelde. Met een grote glimlach, maar ook met een traan wist de Fries Pinkpop al vroeg aan het dansen te krijgen en op het einde van de show had hij ook een boodschap aan de menigte, hij hintte naar een deelname aan het Songfestival van 2025.
Ook bij Stage 4 was het al bijtijds goed druk en dat was omdat velen de show van Dead Pony wilden bijwonen. Het Schotse Dead Pony wist al bijtijds het publiek goed op te warmen met een energieke show. Zangeres Anna Shields was echt een podiumbeest en samen met haar band trakteerde ze het publiek op een leuke show waarbij de eerder uitgebrachte singles niet mochten ontbreken. De band uit Glasgow heeft nog geen album uit, maar met de nummers die ze vandaag lieten horen zit er wel wat moois in het verschiet. We worden dan ook wel nieuwsgierig naar deze release. Laten ze dan ook de mix horen van allerlei verschillende stijlen? Het was heerlijk losgaan op de vleugjes nu-metal, poppunk en catchy melodieën. Het enthousiasme spatte dan ook van het podium en dat had een positieve uitwerking op het publiek, wat ook al meteen aan het dansen sloeg. Al vroeg op de dag was dit dan ook al een mooie graadmeter, Pinkpop was er weer klaar voor!
Hoewel Nederland aardig in de ban is van tributebands staan er in principe nooit van deze acts op Pinkpop, maar voor The Analogues maakte het festival graag een uitzondering. The Beatles-tributeband gaat namelijk stoppen en na vele indrukwekkende shows in binnen- en buitenland mocht eigenlijk geen grote show in Landgraaf niet ontbreken. Wat maakte nou The Analogues dan zo bijzonder? The Analogues ademen het Beatles-DNA en hebben er de afgelopen jaren alles aan gedaan om zo perfect mogelijk de muziek van de Fab Four te doen klinken. Het draaide dan ook vandaag puur om de muziek en niet om gekke outfits om zoveel mogelijk op John Lennon of Paul McCartney te lijken, nee de nummers stonden centraal en het geheel stond als een huis. Voor het publiek was het ook een feest der herkenning, want wie kon niet een nummer van The Beatles meezingen? Van Penny Lane tot aan Let It Be, alles werd van woord-tot-woord meegezongen, maar misschien was klassieker All You Need Is Love wel de ultieme The Beatles-song op Pinkpop. Elk jaar klinkt dit nummer als afsluiter van het festival en nu zonder vuurwerk én in het daglicht was ook het zeer speciaal.
Tegenover het hoofdpodium waar The Analogues speelden was het ook een drukte van jewelste. Ineens doken er een aantal Slipknot-shirts op en dat terwijl de band zelf niet op het programma stond, maar wel de zanger van deze band uit Iowa. Mister Corey Taylor was naar Landgraaf gekomen om daar muziek van zijn nieuwe solo-album CMF2 te laten horen, maar uiteraard mochten nummers van zijn andere bands Stone Sour en Slipknot niet ontbreken. Enigszins voelde het optreden van Corey Taylor op Pinkpop als een vreemde eend in de bijt. Dat besefte Corey zichzelf ook toen hij vroeg wie nu allemaal zijn nieuwe album had gehoord: “Dan is het komende nummer alleen voor ons twee” en niet veel later dankte hij de zogenaamde zeventien fans die naar de show gekomen waren. Daarentegen stond de Slipknot-frontman met een brede glimlach op het podium en had er weldegelijk zin in om samen met zijn band The Morning Dudes er een mooie show van te maken. Het publiek veerde uiteraard op bij de nummers van Stone Sour en Slipknot, maar ook was er een grote singalong toen hij ineens met Spongebob Squarepants op de proppen kwam. Overigens was niet alles in het leven van Corey Taylor altijd even zonnig. Zo vertelde hij openlijk hoe hij een tijdje terug echt in een diep dal zat en hij gelukkig mocht rekenen op de support van zijn vrouw aan wie hij vandaag Home opdroeg. Zo kreeg het publiek vandaag de meerdere gezichten van Corey Taylor te horen, maar velen hoorden hem het liefst zoals hij in het laatste nummer van de set klonk. Met Duality van zijn band Slipknot wist hij nog even de Pinkpopweide in een grote moshpit te doen veranderen.
Stage 4 was ook dit jaar de plek om nieuw talent te ontdekken. Nieuwsgierig kwamen wij dan ook aanlopen om te zien wat nu dat Britse Lottery Winners allemaal te bieden had. In hun thuisland begint de band al ietwat populairder te worden met hun aanstekelijke indierock, maar in Nederland zullen ze toch iets meer hun best moeten doen om te overtuigen. Of in ieder geval het tempo wat meer opschroeven, want frontman Thom Rylance had kennelijk veel te vertellen, zeg maar gerust heel veel te vertellen. Een boodschap overdragen is niet erg, maar het gaat wel allemaal van de speeltijd af, maar The Lottery Winners blijken daar niet om te malen. Liever hoorden we nog wat meer vlotte songs, want met vijf album op hun conto moet dat geen probleem zijn. De band speelde overigens voor de rest wel een vermakelijke set, maar we waren niet getuige van een nieuwe sensatie in wording, echte hoogvliegers gaat deze band dan ook niet worden.
De Tent Stage binnen een paar nummers inpakken en doen ontploffen? Against The Current was op Pinkpop en flikte het. Nadat er al een tijdje de afkorting ATC werd gescandeerd kwam de band het podium oplopen om de boel op zijn kop te zetten. Wat had zangeres Chrissy Constanza dan ook een geweldig stemgeluid. Vanaf opener Silent Stranger leek alles bij Against The Current dan ook te kloppen. De kopjes in de tent konden rustig meeknikken en af en toe mochten the horns de lucht in. Niet alleen het publiek maakte een dansje, ook de dame op het podium danste er behoorlijk op los. Samen verhoogden ze dan ook de feestvreugde en speelden ze een solide set. Zo hoorde het publiek heerlijk stevige gitaren en een drummer die in topvorm verkeerde. Daarnaast was Wildfire zo’n nummer waarin het prima meezingen en meespringen was. Het publiek in Landgraaf had dan ook wel die behoefte om er helemaal voor te gaan net zoals Against The Current!
Nog nagenietend van de show van Against The Current baanden we ons opnieuw naar Stage 4, want de show van Ploegendienst wilden we absoluut niet missen. Onlangs bracht Ray Fuego en zijn band het nieuwe album DSM-5 uit, waarop er zelfs een samenwerking met Spinvis terug te vinden is, maar laatstgenoemde was niet aanwezig, wel klonk dat nummer Interessant. Om de boel op zijn kop te zetten heb je de getalenteerde Spinvis niet nodig, frontman Ray Fuego volstaat. Eigenlijk mogen we ons de vraag stellen of deze zanger wel een plekje op het podium nodig heeft, want nadat Rattenkop heeft geklonken duikt hij al bijna het publiek in. In een moordend tempo raast dan ook Ploegendienst door de setlist heen, wat hadden deze gasten een enorm blik energie opengetrokken. De innemende frontman wist de boel dan ook binnen no-time op zijn kop te zetten. Moshpits, circlepits, het publiek ging er compleet voor en dat allemaal door die ene aanjager die zonder t-shirt de menigte nogmaals oppepte. Het strakke gitaarspel, de razendsnelle songs, dit was hoe punkmuziek echt bedoeld was. Genadeloos, snel, hard en recht in je gezicht, Ploegendienst ging er compleet voor. Uiteraard ook tekstueel had de band een boodschap, Ploegendienst tegen de rest, tegen de gevestigde orde en zelfs tegen de leerlingen van de Herman Brood-academie. Punk moet je niet leren, dat moet je zijn ook zonder diverse subsidies. Om overigens de jeugd ook kennis te laten maken met punkshows haalde Ray zijn kleine zoontje het podium op om hem vervolgens zelfs te laten crowdsurfen. Punk gaat dan ook nooit verloren.
In 1998 maakte zangeres Anouk haar debuut op Pinkpop. Het was de allereerste keer dat ze Nobody’s Wife in Landgraaf vertolkte en vandaag is de Haagse voor de achtste keer weer te vinden op de poster van Pinkpop. Hiermee is ze dan ook recordhoudster, niemand speelde vaker op Pinkpop. De afgelopen tijd was de zangeres niet al te positief in het nieuws vanwege diverse uitingen en volgens haar had dan ook de organisatie haar gevraagd om niet te veel te zeggen. Aangezien de zangeres toch al niet zo topfit was naar eigen zeggen zou ze dan toch al niet veel gaan praten, dan kon ze ook niet veel verkeerds doen. Enigszins voelde ze zich ook wel rebels genoeg om zich af te vragen wat ze kon flikken om toch nog gecancelled te worden. Ook een niet fitte Anouk wist zich door een grootse show heen te worstelen. Zo liet de Haagse de band af en toe net wat meer spelen, kregen ze wat meer ruimte om te soleren of speelde de band juist weer een tikkeltje zachter zodat Anouk zelf niet helemaal voluit te hoeven gaan zonder dat helemaal zou opvallen. Dat is wat jarenlang spelen met zich mee brengt, de podiumervaring spatte van het podium en het publiek zong veel bekende hits woord voor woord mee. Het zonnige Pinkpop liet haar Koningin van het Festival niet in de steek en dat deed Anouk evenmin. Op de setlist kwam nog het recentere Are You Done Running voorbij, maar velen kwamen voor de alom bekende grote hits evenals Nobody’s Wife, het nummer wat in 1998 ook al op de setlist prijkte.
Op het podium tegenover het hoofdpodium stonden vervolgens ook al behoorlijk wat fans te wachten, want niemand minder dan Nothing But Thieves had de eer om subheadliner te zijn op deze 53e Pinkpop. Ook de band rondom Conor Mason heeft al wat Pinkpopervaring, de band staat er al voor de vierde keer en telkens hebben de heren ons niet teleurgesteld. Nothing But Thieves heeft de afgelopen jaren al vaak in ons land gespeeld, zowel op de vele festivals als ook tijdens een paar kleinere clubshows en de producties in de Ziggo Dome. Velen baalden er ook van dat afgelopen jaar de band maar slechts een uurtje mocht spelen op Lowlands. Vanavond op Pinkpop mochten ze gelukkig een kwartier langer. Toen het eenmaal echt showtime was voor de heren stond het gehele veld van voor- tot achteraan vol en we hadden het idee dat we naar de onofficiële headliner zouden gaan kijken. We waren praktisch omsingeld door de vele tourshirts van Nothing But Thieves, maar niet veel later kregen we wederom bevestigd waarom deze band zo perfect bij Pinkpop past. Het grote scala aan hits en meezingers, de karakteristieke en zo herkenbare loepzuivere zang van frontman Conor, maar ook het gitaarspel van Nothing But Thieves was wat iedereen zo aansprak. Daarnaast kwamen de heren sympathiek over en vertelden ze dat ze Nederland en Pinkpop enorm in hun hart gesloten hadden. De band voerde hierbij dan ook geen toneel op, het was pure waarheid. Nothing But Thieves geeft dan ook werkelijk om hun fans en toen ook er ergens iemand in het publiek onwel werd werd vervolgens de show ook acuut stopgezet en nadat kennelijk alles in orde was vervolgde de band hun show. Voor deze break hadden grote hits Impossible, Is Everybody Going Crazy? en Welcome To The DCC al geklonken, maar de fans wilden meer en kregen meer. Vol overgave zong de Pinkpopweide mee op Sorry en Amsterdam, maar ook Pixies-cover Where Is My Mind werd positief ontvangen. Met shows als deze kan een volgend bezoek aan Pinkpop niet meer uitblijven en met deze status kan een headlinerplek ze dan ook niet meer ontgaan.
Pinkpop had besloten om danceact Calvin Harris te laten headlinen, maar had voor de liefhebber ook een alternatief programma in petto. Net zoals Lowlands het vorig jaar al aanpakte mocht ook op Pinkpop John Coffey komen opdraven tijdens een headlinershow. Een meer dan goedgevulde Tent Stage was wel toe aan een stevige pot gitaren en laat nou net John Coffey daar de juiste band op de juiste plek voor zijn. Er hing een groot doek voor het podium waarop het bandlogo al te zien was, maar na een aantal akkoorden en de eerste klanken van brulboei David Achter De Molen kon de rockshow echt beginnen. Eigenlijk was de show zoals de openingstrack, een ware STEAM WALTZ denderde door de grote tent en genadeloos werd deze vervolgens plat gespeeld. In een weergaloos tempo volgde dan ook meebrulnummer Broke Neck, waarbij ook het publiek zich al direct liet horen. De Tent Stage veranderde in een grote moshpit, de laatste dosis energie van de bezoekers van het Limburgse festival werd aangesproken. Wie ook op zondag van de partij zou zijn moest maar ergens ’s nachts aan de oplader, daar was nu echt even geen tijd voor. Rammen, beuken, brullen, springen, er gewoon helemaal voor gaan. John Coffey was daarvoor dan ook de ideale band en wie de muziek van de heren nog niet kende kreeg alvast een goede indruk en mocht zich tijdens Rage Against The Machine-cover Guerilla Radio zich alsnog laten gelden. De band speelde hard en genadeloos, maar ook was er tussendoor tijd voor een serieuze noot. Zo werd er stilgestaan bij de oorlog in Gaza, maar het verhaal over de man die tijdens het vorige bezoek van John Coffey een biertje gooide wat vervolgens werd gevangen door frontman David nog meer indruk. De desbetreffende persoon bleek niet meer in leven te zijn en de band kreeg dit via een mail van de partner te horen. Vervolgens greep de band dan ook het moment aan om stil te staan bij depressies, maar ook bij het hulp zoeken bij problemen. Zo bleek dan ook dat John Coffey meer was dan puur een bandje wat even kwam rammen. Dat gebeurde overigens vervolgens wel weer, maar zo’n onderbreking maakte bij velen wel indruk. Het feestje werd er echter niet door verstoord, het riep alleen maar op om het leven te vieren en de zogenaamde wall-of-life was daar een mooi voorbeeld van. Ook moest er uiteraard nog een gigantische circlepit gebouwd worden, want zonder grootse circlepit geen John Coffey. Na deze heerlijke lompe rockshow kwam er dan ook een passend einde aan deze tweede festivaldag.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
Foto’s Joost Klein, Anouk, Nothing But Thieves en John Coffey door Irwan Notosoetarso
Foto Against The Current door Joseph Voncken
Foto Ploegendienst door Sascha Teschner
[