De kaartverkoop voor de 53e editie viel behoorlijk tegen. Zo waren op vrijdag en zaterdag zo’n 40.000 bezoekers op het terrein, maar op zondag leek ineens alles weer voor de wind te gaan. Terwijl de zon zich al breeduit liet zien was het al behoorlijk druk bij de hoofdingang. Headliner Ed Sheeran gaf de kaartverkoop een flinke boost en voor deze dag waren er dan ook geen kaarten meer te koop en mocht Pinkpop zich opmaken voor een drukke dag met 70.000 bezoekers.
Het was dan ook meteen overal te merken dat het drukker was in Landgraaf. Er waren flinke rijen bij de muntkassa’s, de schaduwplekken waren sneller ingenomen, maar ook was het al drukker bij de Tent Stage toen Sea Girls zich kwam melden. De Britten waren twee jaar geleden ook al van de partij, maar nu hadden ze wat nieuws te promoten. Het album Midnight Butterflies was nog niet zo gek lang uit en deze zomerperiode was natuurlijk ideaal om alvast iedereen warm te krijgen voor het najaar, waarbij de band wederom in ons land te zien is. De aanstekelijke Britpop zorgde ervoor dat er al bijtijds wat dansjes werden gemaakt en de catchy melodielijnen lagen lekker in het gehoor,. Niet geheel verrassend of overdonderend, maar wel een mooie opener voor deze dag.
Afgelopen jaar nam Raven van Dorst nog interviews af op het terrein en maakte zo diverse sfeerreportages, maar het liefst zien wij Raven van Dorst samen met de band DOOL op het podium verschijnen en dat was vandaag het geval op Pinkpop. Terwijl het buiten de tent alleen maar warmer werd stortte DOOL een flinke laag hel en verdoemenis uit over het publiek in de tent. DOOL is een band met een boodschap, een band met een verhaal en dat heeft Raven mooi weten te vertalen op het nieuwe album The Shape Of Fluidity. Op dit album staat het leven van Raven van Dorst centraal, wat spookt er allemaal door je hoofd als je er achter komt dat je anders bent dan anderen. Beter verwoorden dan op het nummer Hermagorgon kon dan ook bijna niet en wat was dit op Pinkpop een overdonderende track. Op het podium werd dan ook alles bewust donker gehouden, behalve Raven zelf, die zich in een witte outfit kwam laten zien. Sorry…. Ik ben geen Ed Sheeran grapte Raven nog, maar vele bezoekers in de tent waren al bekend met de muziek van DOOL of zongen mee met Killing Joke-cover Love Like Blood.
Na deze relatief zware kost waren we wel toe aan wat luchtigs en ook dat was in de Tent Stage te vinden. Het werd tijd voor wat ska en punk en wie kon je dan ook beter uitnodigen dan The Interrupters. Bij deze band uit Los Angeles draaide het om de drie broers Kevin, Justin en Jesse Bivona die samen met zangeres Aimee Interrupter de punk en ska in leven houden. In de Verenigde Staten tourde de band al met Rancid en Bad Religion. Daarnaast heeft de band getekend bij de labels Epitaph en Hellcat, waardoor velen de band al in een bepaald hokje kan scharen. En wat bleek, dat hokje zorgde voor een perfect feestje op Pinkpop waarbij de snelle catchy songs je om de oren vlogen en de band keer op keer de Tent Stage deed opveren. Het enthousiasme van podiumbeest Aimee werkte dan ook zeer aanstekelijk en ze was overal op het podium te vinden. Daarnaast deden de blazers ook nog een duit in het zakje, het was weer een ouderwets, maar zeer gewenst feestje op Pinkpop en stiekem deed al verlangen naar de komst van Gwen Stefani en haar band, want No Doubt zou ook prima op de poster van Pinkpop sieren. Een naam die door velen ook wel gewenst zou zijn is die van Billie Eilish. De Amerikaanse was er niet, maar met de cover van Bad Guy door de Interrupters gingen wel de voetjes van de vloer
Ondertussen was het festivalterrein van Pinkpop nu echt volgelopen en werd het al lastiger om een plekje naar voren te bemachtigen om Greta van Fleet te kunnen zien spelen. Gelukkig waren de gitaren door de speakers goed te volgen en op de schermen zagen we hoe de band uit Michigan het publiek verwende met het nodige gitaarwerk. Het was de afgelopen jaren snel gegaan voor Greta Van Fleet, het was tenslotte al het derde bezoek aan Landgraaf en hierdoor waren de verwachtingen misschien ietwat hoog gegrepen. Ja, Greta Van Fleet kon formidabel gitaarspelen en sloeg het publiek met een na andere wonderschone akkoord om de oren, maar ze deden dit zonder er enige vaart in te houden. De classic rock ’n roll meets Led Zeppelin zorgde ervoor dat de nummers wel heel erg uitgesponnen werden en het publiek evenals ons wel even de concentratie verloren. Aan talent geen gebrek, aan de kledingkeuze ook niet , maar dat tempo kwam er maar niet in. Schitterende zang- en gitaarlijnen klonken er door de speakers, maar als vervolgens That’s Allright Mama van Elvis Presley zorgt voor een hoogtepunt in de set werd het toch tijd om daar eens iets aan te gaan doen.
Let’s Party Like It’s 1999… de gevleugelde woorden van frontman Fred Durst had hij de afgelopen shows in Nederland al vaker gebruikt, maar ook op Pinkpop kon de zanger van Limp Bizkit het niet laten. En waarom zou hij? Limp Bizkit was naar Landgraaf gekomen om iedereen terug te nemen in de tijd waarin de band de grote successen boekten. Zo werd er gestart met Break Stuff en Hot Dog, waardoor er meteen een stukje sentiment over het festivalterrein galmde. Overal ging het publiek meteen los, eigenlijk net zoals de vorige keren dat de band op Pinkpop stond. Er was echter een groot verschil tussen toen en nu. De muziekstijlen op het festival was drastisch veranderd, maar vooral de naam van de grote ster Ed Sheeran bleek Fred Durst wel dwars te zitten. Daar sta je dan als echte rockband als soort voorprogramma van een singer-songwriter. Met grote regelmaat kwam dan ook de naam van de zanger voorbij. Net zoals bij eerdere shows gebruikte Limp Bizkit wat interludes om de sfeer te verhogen, maar het anthem Seven Nation Army werd uiteraard in Nederland net wat anders meegezongen. Het was uiteraard sowieso goed meezingen met de classics van Limp Bizkit en na My Generation bleek de band nog een verrassing in petto te hebben. Tijdens The Who-cover Behind Blue Eyes kwam daar ineens Ed Sheeran tevoorschijn om even mee te doen. Pinkpop leefde ineens nog meer op, wie had dat verwacht! Limp Bizkit speelde een sterke set met nog meer covers van onder andere Nirvana en George Michael en kon zich wederom verbazen over de outfit van gitarist Wes Borland. Wat moet het warm geweest achter zijn masker. Limp Bizkit kwam, zag en overwon en nam iedereen met Take A Look Around en Nookie inderdaad mee terug naar 1999.
Bijkomend van al dat geweld was het prima toeven bij Hozier. De Ierse singer-songwriter heeft de afgelopen jaren steeds meer indruk gemaakt met zijn songs en hij heeft dan ook bewezen veel meer te zijn dan dat ene hitje. Samen met zijn band wist Hozier dan ook het publiek een kijkje te gunnen in zijn wereld en zijn meeslepende teksten. Wat heeft deze zanger toch een geweldig stemgeluid en hij bracht dan ook net even wat anders dan dat we eerder al op Pinkpop zagen dit weekend. Zo was het al genieten met de nummers Jackie and Wilson en From Eden, maar evenals Limp Bizkit had ook Hozier een verrassing in petto. Goede vriend Ed Sheeran kwam tijdens Work Song ook ineens uit de coulissen tevoorschijn en wederom zorgde deze feature voor een enthousiast applaus. Op de setlist prijkten veel nummers van het gelijknamige debuutalbum Hozier, maar ook de grote hit Too Sweet van Unreal Unearth leverde het nodige gejuich op. Om een volle Pinkpopweide in te kunnen pakken had de zanger echter nog wat meer nodig en wat klonk Take Me To Church dan ook heerlijk.
Pinkpop ging vandaag al terug naar 1999, maar met de komst van Jane’s Addiction ging de klok nog wat verder terug. Ineens waanden we ons weer in die grunge-periode, waarin deze band rijkelijk floreerde. Er zijn weinig bands die zo vaak weer uit elkaar zijn gegaan en toch weer bij elkaar kwamen als Dave Navarro, Chris Chaney, Stephen Perkins en uiteraard frontman Perry Farrell. De periode van eind jaren ’80 en begin jaren ’90 stonden bol van seks, drugs en rock ’n roll en als we de houding van Perry Farrell zo even bekijken hebben we het idee dat de zanger het een en ander tot zich genomen heeft. Hij stond wat wankel op het podium, bediende met een controller een beeldscherm met daarop de songteksten, maar wist wel Pinkpop te imponeren met de vele classics. Daarnaast was het ook heerlijk om Dave Navarro weer muziek te zien maken op het podium. Pinkpop ging terug in de tijd met de vele oude songs, een paar nieuwe wapenfeitjes zaten er niet in. Wel ontplofte de tent bij opener Kettle Whistle, waarmee de toon direct werd gezet. Pinkpop werd vervolgens getrakteerd op een uur lang pure nostalgie en wederom in een stijl die niet eerder werd gespeeld. Wat een geweldig bombastisch gitaarspel klonk er door de grote tent. De verrichtingen van de band compenseerden dan ook de podiumpresentatie van de frontman, die overigens wel goed bij stem was. Uiteraard was de climax de grote hit Been Caught Stealing, waarbij het publiek zich nogmaals duidelijk liet horen. Met het spelen van een akoestische versie van Jane Says kwam er vervolgens een mooi einde aan de show.
Headliner en afsluiter van deze 53e Pinkpop was zoals eerder al genoemd Ed Sheeran. De singer-songwriter stond in 2014 ook al eens op het podium in Landgraaf, maar anno 2024 is zijn status alleen maar groter en groter geworden. Het was dan ook een eenzame klasse wat hij liet zijn op Pinkpop. Helemaal in zijn eentje en zijn loopingstation wist hij Pinkpop in te pakken. Met het gigantische scala aan hits kreeg hij de festivalweide continu aan het meezingen. Wie kent dan ook niet een stukje van Castle On The Hill, The A Team, Thinking Out Loud en ga zo maar door. Eigenlijk was dan ook Ed Sheeran de ultieme hitjeskoning op Pinkpop en de roodharige zanger hoefde dan ook weinig extra moeite te doen om het publiek voor zich te winnen. Op de achtergrond waren diverse kleurrijke visuals te zien, want zonder band was het voor de rest wel wat kaal op het podium. Had de zanger echter zonder decorstukken of visuals in Landgraaf gestaan dan was dat nog geen probleem, Ed Sheeran had er voor gezorgd dat deze festivaldag uitverkocht. Hoewel het uiteraard best knap was wat hij liet horen nam vervolgens wel de verveling toe, nummers van Ed Sheeran begonnen veel op elkaar te lijken en dat was in de live-uitvoeringen evenzo. Doordat de zanger dan ineens de ballad Perfect liet horen kwam er toch de nodige variatie evenals het alom bekende Shape Of You. Pinkpop had dan ook eindelijk die headliner te pakken die zorgde voor een uitverkochte festivaldag, maar graag zien we op een komende editie weer een echte rocknaam verschijnen. De naam van een of andere Dave gonst al, maar de toekomst zal uitwijzen of hij werkelijk komt.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
[
