Pitfest vond traditiegetrouw altijd plaats in Erica. Dit jaar is het festival uitgeweken naar Emmen. Mooi, want het biedt meer capaciteit en is beter bereikbaar met het openbaar vervoer. Het geestige bordje bij de ingang ‘’Drenthe Godverdomme’’, na het nummer van Skroetbalg viel helaas niet zo in goede aarde bij de lokale bevolking, waardoor die krachtterm al snel moest worden afgeplakt met een ‘’EHBO’’ bordje.
Wat al snel opvalt, is hoe gezellig het festival is. Echt iedereen kent iedereen en de sfeer is gemoedelijk. Er is lekker speciaalbier aanwezig en de biertjes worden met vaart getapt. De vegan opties zijn voor een festival met hardcore muziek wat beperkt aanwezig, maar wie goed zoekt kan de honger toch stillen met broodjes jackfruit en vegan hot dogs. Ik hoor wel wat klachten over het vrij beperkte aantal aanwezige damestoiletten. Dus daar zit wellicht een verbeterpuntje.
De afstand tussen het hoofdpodium buiten, Ellert Stage en de tenten van Brammert Stage en Punkhol is lekker klein. Dat is mooi, want we proberen natuurlijk zoveel mogelijk bands te zien in korte tijd. Helaas is het niet gelukt alles te zien, maar we hebben veel kunnen meepikken. Wat, dat lees je hieronder.
DAG 1, VRIJDAG
De eerste band die we echt goed kunnen bekijken is Unearth. Mooi om een band van dergelijk formaat voor een relatief klein publiek te zien spelen. De mix van het oudere Metalcore pionierswerk wordt mooi gecombineerd met een paar nummers van het nieuwe album, The Wretched; The Ruinous. Deze band stelt nooit teleur, dus nu ook niet.
Hellripper is zonder meer één van de snelst rijzende bands in metal op dit moment. Met een vaste, enthousiaste fanschare. Met James McBain als bijzonder sympathieke frontman binden ze moeiteloos ook de hele tent weer aan zich. De snelle, Blackened Thrash doet al snel de vlam in de pan springen en crowdsurfers en een wilde pit volgen snel. James doet er zelf ook een schepje bovenop door, gitaar spelend, zelf het publiek in te duiken. Hoogtepunten zijn de vertolkingen van het relatief nieuwe The Nuckelavee en natuurlijk All Hail The Goat.
Het gaat goed met de Bay Area Hardcore punkers van SPY. Met een modern Hardcore geluid krijgen ze ook vandaag moeiteloos de pits en stagedivers in beweging.
Het legendarische Sheer Terror mag dit weekend twee keer optreden. De rechtdoorzee Hardcore, waarbij de percussie soms klinkt alsof er op potten en pannen wordt geramd, moet het vooral hebben van de nostalgie. Zwaarlijvige frontman Paul Bearer heeft nog steeds een rauwe strot, maar hij heeft duidelijk wat nietszeggende praatjes tussen de nummers door nodig om een optreden vol te houden. Het lijkt de verstokte fans prima te smaken, de rest is minder enthousiast.
Aborted produceert een partij decibellen waar Emmen ongetwijfeld van mee heeft mogen genieten. Er valt genoeg te headbangen op de logge mix van grindcore en death metal. Frontman Sven de Caluwé weet met wat humor het publiek prima te bespelen en mee te krijgen.
Dan volgt één van de hoogtepunten van de dag. Terror heeft nog nooit een slechte set gespeeld, maar deze avond hangt er iets magisch in de lucht. Vocalist Scott Vogel is extra energiek en dat vindt zijn weerslag op het publiek. Zijn standaard verzoek ‘’More stagedives, more stagedives’’ is eigenlijk overbodig. Met anthems als Stick Tight en Keepers Of The Faith is succes natuurlijk verzekerd. Complimenten ook aan Scott voor zijn shoutouts aan onze eigen hardcore giganten Backfire! en No Turning Back.
De karaoke van Singalong Riot is natuurlijk nogal afhankelijk van wie in het publiek de microfoon krijgt. Het is soms pijnlijk te zien hoe de heren hun best moeten doen om slechte, verkeerd getimede karaoke zangers toch fatsoenlijk te begeleiden. Dat gezegd hebbende, kwam er toch wel een mooie versie voorbij van Rage Against The Machine’s Killing In The Name.
Dog Eat Dog is zo’n band die gewoon nooit lijkt te stoppen met optreden. Hoewel ze sinds 2018 geen plaat meer hebben uitgebracht kunnen ze genoeg teren op hun succes uit de jaren negentig om toch een festival te headlinen. Toegegeven, nummers als No Fronts, Who’s The King en het, immer met het tonen van een kampioenschap riem, geïntroduceerde Rocky blijven aanstekelijk. De vertolking is echter niet perfect en echt knallen wil het niet.
DAG 2, ZATERDAG
Radeloos///Ziedend is een prima reden om al vroeg in het Punkhol te staan. Dat was nog spannend, want om één of andere reden gingen de hekken van het festival pas een minuut of vijf voor hun optreden open. De Blackened Crust/Powerviolence van deze mannen gaat door merg en been. Vol urgentie, kracht en gemeende emotie is dit geen licht ontbijt. Wat het wel is, is een sonische belevenis die iedereen eens zou moeten ondergaan.
De Death Metal van het Duitse Slaughterday is nogal standaard en tapt uit het vaatje wat je al kent van bands als Autopsy en Death. Kneiterhard en strak gespeeld, lijkt het de fans te plezieren. Mij persoonlijk kan het minder boeien.
Lifelong is geen langer leven meer beschoren. Vandaag spelen ze hun allerlaatste show. Jammer, want de mix van Stoner/Doom en Hardcore ligt lekker in het gehoor. Gelukkig hebben ze, aan de shirtjes die ik later op het festival zie, redelijk wat merch kunnen verkopen nog.
Het Belgische Mindwar heeft dat fijne, opzwepende Thrashy Hardcore geluid dat Power Trip groot maakte. Energieke frontman Anthony accepteert geen stilstaand publiek en al snel zwaaien de armen en benen, ondanks het bordje in de tent dat ‘’karate in de pit’’ verbiedt, gevaarlijk in het rond. Knaller!
Brutal Sphincter is zo’n Goregrind band die het ook vooral van de humor moet hebben. Zo zijn hun roze petjes met “Make Goregrind great again’’ bijzonder geestig en kan ik een glimlach niet onderdrukken als ik zie dat hun banner ondersteboven hangt. De pretentieloze Hoempa Grindcore staat op een prima moment geprogrammeerd en zorgt voor de nodige feestvreugde.
Het Eindhovense Azijnpisser is een echte, ouderwets klinkende, maar redelijk nieuwe Hardcore band. Met volle overgave gooit Lieke haar stem in de strijd om de snoeiharde, simpele maar effectieve riffs en drumfills te overstemmen. Politiek, heftig en energiek is dit een band die gemaakt is voor het Punkhol.
Knife weet op één of andere manier een element van gevaar over te brengen. Deels door de old school aankleding van de band, je weet wel, spikes en bullet belts, deels door de agressieve speelstijl. De Blackened Speed Metal is een mooie opwarmer voor de grotere band in het genre, die later zal spelen. De band ontpopt zich door hun gretigheid al snel tot één van de hoogtepunten van de dag, vooral tijdens Black Leather Hounds.
De tent zit ramvol bij Verwoed. Het nieuws over deze band verspreidt zich duidelijk snel. Terecht, want de Black Metal van deze band staat als een huis. Heerlijke band om je door te laten meeslepen in een tunnel van duisternis en wanhoop.
De Thrash Metal van Harlott klinkt prima, maar ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat de stijl niet helemaal aanslaat bij het Pitfest publiek.
Full Of Hell heeft niet bepaald een toegankelijk geluid dat gemaakt is voor een hoofdpodium. Toch hebben ze behoorlijk wat volk op de been gekregen. De maniakale mix van Grindcore, Hardcore en Death Metal is vreemd, enorm hard en vrij ontoegankelijk. Hoewel het geluid van de meeste bands prima klinkt vandaag, lukt het ook niet echt om het goed overgebracht te krijgen.
The Dwarves hebben in het verleden, door hun party gedrag van drank en drugs, niet altijd de sterkste optredens neergezet. Gelukkig zijn de heren tegenwoordig een stuk professioneler, maar nog steeds even politiek incorrect. Met een zekere speelsheid, maar met verve, worden nummers als Free Cocaine, Everbody’s Girl en Sluts Of The USA de tent in geslingerd.
Het is niet verrassend dat Midnight het veld flink vol weet te krijgen. Het succes van deze Blackened Speed Metal band is nog steeds stijgende. Het valt niet tegen, hoe de rauwe muziek op een buitenpodium overeind bleef staan. De moshpits, vooral natuurlijk bij Fucking Speed And Darkness en You Can’t Stop Steel, zijn heftig en zowat niemand die het podium verlaat, voor de laatste noot heeft geklonken. Alsof dat niet genoeg blijk geeft van het daverende succes, hoef je later op de dag maar te kijken hoeveel mensen een shirtje van deze band hebben aangeschaft.
Phil Campbell & The Bastard Sons trekken meer jeugd dan ik had verwacht. Mooi om te zien dat ze toch jong en oud weten te bekoren. Het is alleen jammer dat ze ook dit keer een volledige Motörhead set spelen. Ze hebben genoeg eigen toffe nummers om te boeien. Mijn mening op de covers is tweezijdig. Enerzijds is het leuk om deze nummers te horen met een stem die zijde zachter is dan die van Lemmy, anderzijds gaat ook de rauwe energie er wat door verloren. Ook duurt het spelletje, waarbij vocalist Neil Starr de twee helften van het publiek vocaal tegen elkaar op laat boksen, te lang
De verrassing van de dag is Rudeboy die een aardige band om zich heen heeft weten te formeren om zijn klassieke Urban Dance Squad materiaal te brengen. Hij beweegt zich energiek over het podium en zijn raps en zang klinken prima. De gedachte die ik vooraf had, dat deze crossover sound intussen zijn relevantie heeft verloren, wordt al snel teniet gedaan. Het is een fijne afwisseling tussen al het metal geluid en ik sta al snel, zoals veel anderen, te swingen op de funky sound. Vlekkeloos klinkt het echter niet. Zelf laat Rudeboy al weten dat deze muziek gewoon hard uit de speakers moet komen, maar dat komt de zuiverheid niet altijd ten goede. Af en toe klinkt er een vervelende kraak. Dat gezegd hebbende, erg vermakelijk en met een blonde gitarist die de looks en starpower van Kurt Cobain lijkt te hebben, een prima act.
Onvervalste headliner deze dag is natuurlijk Mayhem. De legendarische Black Metal heeft niet te klagen over het toegestroomde publiek. Helaas heeft de band in het begin te kampen met een beroerd geluid, waardoor Attila Csihar slecht te horen is. Gelukkig verbeterd dat gedurende de set nog wel. Het grootste deel van de show kunnen we de heren nauwelijks zien, in trve black metal style door belichting. Pas op het laatst als het licht wat witter is kunnen we de heren echt goed bewonderen. Als ik de echte fans moet geloven een prima set, mij pakte het minder.
Wat me wel pakt, is het optreden van Madball. Nu moet ik wel toegeven dat het niveau van Terror de vorige dag niet wordt gehaald, maar het klinkt nog steeds lekker. Het publiek lijkt wat vermoeider en frontman Freddy lijkt iets meer op routine te spelen. Dat gezegd hebbende doen een aantal moshers en stagedivers nog steeds hun best er een ruige boel van te maken. Prima afsluiter.
DAG 3, ZONDAG
Ik krijg een klein stukje mee van Galvanizer als ik terugkom van de kassa. De beukende Death Metal schudt iedereen prima wakker.
De verwachtingen waren al hooggespannen, maar het Friese Kjeld maakt die waar. De Black Metal heeft genoeg Rock ‘n Roll om ook op een groot buitenpodium te overtuigen. De riffs schuiven van sfeervol naar krachtig en de vocalen zijn rauw en ijzersterk. Het samenspel van de band is prettig om naar te kijken en de setlist is zorgvuldig opgesteld. Één van mijn hoogtepunten van deze dag.
Bulldoze mag op dit moment niet zo bekend zijn, hun nalatenschap is echter indrukwekkend. Grondleggers van de Beatdown sound, is dit zo’n band die je gewoon even moet bekijken om te ondervinden waar bands als Paleface en Knocked Loose de mosterd vandaan haalden. Het is dus wegduiken geblazen als de armen als windmolens rond draaien in de pit.
Spectral Wound’s black metal doet het voor mijn gevoel net wat minder goed in het daglicht dan Kjeld. Niets ten nadele van de sterk gespeelde set, die band komt toch echt wat beter tot zijn recht in een donker zaaltje.
Het relatief onbekende Born Infected is een mooie verrassing. Oudere, geroutineerde muzikanten begeleiden schreeuwer Ken tijdens een bijzonder krachtige set. Een fijne combinatie van Hardcore met Deathcore. Vooral qua vocalen is dit een fijn, modern klinkend geluid. Helaas is het vrij leeg in de tent, maar het publiek dat er is doet enthousiast mee, inclusief strakke two step moves. Met het hart op de juiste plaats (voor de diertjes) en een energiek live optreden verwacht ik de volgende keer een volle tent!
9 Pound Hammer speelt losjes hun set, alsof ze op een bruiloft staan te spelen. Gezellig en vermakelijk, maar ik mis wat energie.
Over hamers gesproken… Minder gezellig klinkt het bij Primitive Man. De loodzware Doom van deze heren jaagt net zoveel mensen de tent uit als in. Je moet er van houden. Toevallig doe ik dat wel. Je moet deze muziek ondergaan, niet simpelweg beluisteren. Zo hoort pijn te voelen voor een masochist.
Cro-Mags zette één van de meest intense optredens van het weekend neer. Frontman Harley Flanagan pocht dat een 65-jarige man er zo uit kan zien, als hij zijn shirt uittrekt en indrukwekkende spierbundels laat zien. Sowieso is hij niet bang wat te provoceren. Zo zegt hij dat de metalheads in hun battlejackets een knip- en scheerbeurt moeten nemen. Ook heeft hij kritiek op het beroerde stagediven. Nu moet gezegd worden, het feit dat er niet genoeg mensen voor het podium staan maakt het die stagedivers ook lastig. Vandaar dat ze dan maar naar de zijkant van het publiek springen. Helaas gaat dat niet altijd goed en er gaan nogal wat mensen op hun muil. Harley laat zich echter ook van de gevoelige kant zien, door met betraande ogen te vertellen dat hij niet bepaald een netjes leven heeft geleefd. Iedereen die zijn biografie heeft gelezen zal dat kunnen beamen. Hij heeft nogal een verleden van geweld en criminaliteit. Toch probeert hij nu elke dag een beter mens te zijn, geeft hij aan en probeert hiermee de mensen te inspireren. Muzikaal gezien stelt hij ook niet teleur. De set is enorm krachtig en energiek. Een band in topvorm. Knap na zoveel gebeurtenissen!
De nummers van Exhorder staan als een huis. Als grondleggers van de Groove Metal mogen ze geëerd worden, ook al haalden ze nooit de verkoopcijfers van Pantera of Lamb Of God. Helaas, ondanks de kwaliteit van de nummers zelf, komt het optreden wat inspiratieloos over.
Ik pak nog even wat laatste Hardcore mee van Killing Time. Het is niet zo druk, maar dat weerhoudt de band gelukkig niet om alles te geven. Klinkt prima, maar zal vergeleken met de eerder genoemde Hardcore bands waarschijnlijk minder goed bij blijven.
Marduk sluit het festival af. Het zonnetje is nog niet onder, dus de heren komen een stuk minder trve en angstaanjagend over dan Mayhem eerder dat weekend. Ze hebben wel een beter geluid en hier ben ik minder verdeeld over de kwaliteit. De duistere klanken zijn prima genietbaar en nog even komen de crowdsurfers voorbij.
Het festival eindigt dan om 22:00 vrij abrupt. Op zich prima, want de volgende dag moet er weer door velen gewerkt worden. Wel jammer dat we niet echt de tijd krijgen om nog even elkaar vaarwel te zeggen onder genot van een biertje. Volgend jaar dan maar weer.
Foto’s: Pitfest – Kick Verhaegen