Mijn kennismaking met het album was met de compositie Wait For Me waarmee hij mijn interesse danig wist te wekken. Platens zet hier een goede portie (hard)rock neer zoals het ooit bedoeld is. Alle elementen hiervoor zijn namelijk aanwezig. Een pittige start die naar de achtergrond verdwijnt wanneer de zang invalt. Het ritme blijft daarentegen lekker pittig en gaandeweg wordt er gewerkt naar een aantrekkelijk refrein dat je meteen mee wilt zingen. En daar heeft Platens verstand van. Want ook Easily dat letterlijk vrij easy is om te beluisteren is zo’n meegalmer die meteen als earwurm een plekje zoekt in je hersenstam.
Het is wel duidelijk dat Platens de invloeden vooral in de old-fashioned hardrock heeft liggen. Composities als Paralyzed en Where The River Flows laten dat goed horen. Opvallend is het stemgeluid van Dario. Hij weet in alle facetten zijn stem optimaal in te zetten ten dienste van de compositie. In Paralyzed klinkt hij licht schurend en in Where The River Flows laat hij horen dat hij een aardig bereik heeft. De keyboards zijn overdadig aanwezig in de laatstgenoemde compositie waarmee de brug naar de jaren tachtig is geslagen. In eenzelfde trant, maar dan in een versnelling hoger laat Platens in Open Arms horen dat het wel snor zit. De vibe in Open Arms zou je kunnen vergelijken met een band als Brother Firetribe die uit eenzelfde vaatje schenkt.
Wellicht zit daar ook de kracht van dit album. Platens weet uit alle invloeden het beste te halen. Een snufje (veel te vroeg overleden)Tony Mills en een scheutje Axel Rudi Pell mixen goed met elkaar en Dario weet, zoals al gezegd, zijn stem steeds in de juiste vorm te gieten. Zo kan hij klinken als Johnny Gioeli maar zijn schurende timbre komt ook In Give Or Let Go terug als een Richard Marxkopie.
Ten aanzien van de rockcomposities op Of Poetry And Silent Mastery staan er relatief veel rustige composities (ballads) op het album. Give Or Let Go is zo’n compositie waarin de gevoelssnaar goed gespannen en gestemd is. In The Path is een andere tranentrekker met een heerlijk lieflijke tekst en een licht Schots/Keltisch accent in het drumritme en de muzikale ondersteuning. De laatste twee zijn Winter, waarin de melancholie van de winter door de melodie heen sijpelt, en Close But Far. In beide composities wordt hij qua zang bijgestaan door zangeres Katya Miceli die niet alleen heel verdienstelijk zingt, maar met haar stem ook mooi past bij het (licht opera-achtig)stemgeluid van Dario. Winter zou door Tobias Sammett gewoon opgenomen kunnen zijn. Het is allemaal heel netjes neergezet en heel goed afgewerkt. Door een octaafje te stijgen tijdens de compositie krijgt het geheel extra kracht. Iets dat hij in de opener Conspiracy dat licht gotisch klinkt, ook gebruikt.
Opvallend is de synthesizersolo in Conspiracy. Hoewel Dario nagenoeg alle toetspartijen zelf inspeelt, heeft hij in Conspiracy (en in End Of The World) hulp gekregen van toetsenist Gabriels. Dat is trouwens niet de enige gastmuzikant op het album. Voor de gitaarsolo’s zijn Mirko Turchetta (Open Arms), Dan Logoluso (End Of The World), Orazio Fontes (Close But Far) en Davide Peruzza(Paralyzed) gevraagd om de composities, naast de eigen solo’s van Dario, van wat extra gewicht te voorzien. Dat is uitstekend gelukt en zeker in Close But Far is de wisselwerking tussen Orazio en Dario heerlijk om te beluisteren. Jammer dat het gitaarspel aan het eind van de compositie langzaam uitdooft, terwijl ik er nog niet klaar voor was.
Het album kent nog een bonustrack in de vorm van Fragile. Een rockcompositie dat gezongen wordt in het Italiaans, met het karakteristieke raspstemgeluid zoals alleen Italianen dat lijken te kunnen.
Wait For Me was mijn kennismaking met Platens en mijn nieuwsgierigheid toen is omgezet in een tevreden gevoel. Het is allemaal geen hogere wiskunde dat Platens neerzet op het album, maar alle composities spreken aan en alles (muziek, teksten, productie en artwork) is heel mooi neergezet. Zeker de liefhebber van wat ouderwetse (hard)rock kan (lees: moet) Of Poetry And Silent Mastery een keer goed beluisteren.