Poem – Skein Syndrome

Het afgelopen jaar zijn de berichten die vanuit Griekenland komen over het algemeen niet positief. Of het nu gaat over de financiële draagkracht van het land of over de vluchtelingen. De berichten omtrent beiden domineren het nieuwsbeeld regelmatig. Maar er zijn natuurlijk ook prachtige dingen uit dit Zuid-Europese land te melden. De oudheidkundige gebouwen zijn bekend, maar het progressieve metal gezelschap Poem is minder bekend. En dat zou best eens mogen veranderen, want dit viertal lanceert met het nieuwe album Skein Syndrome een pracht van een plaat.
Het vorige album The Great Secret Show uit 2008 zorgde voor genoeg aandacht voor de band in het thuisland, maar een vervolg zat er op de korte termijn helaas niet in. Er werd veel getoerd en gelukkig mogen we getuige zijn van de release van Skein Syndrome. Een album dat de afgelopen weken al continu roept om gedraaid te worden. De band weet namelijk de complexe structuren van Opeth, de kracht van Paradise Lost of In Flames en de melancholiek van Anathema, Soen of Klone te verenigen in een gedegen geluid. Dat wordt met de opener Passive Observer al meteen duidelijk. Alle bovengenoemde elementen komen terug in deze krachtige opener, waarbij het stemgeluid van Giorgos Prokopiou meteen tot de verbeelding spreekt. De onregelmatige ritmes en het meeslepende karakter zorgen ervoor dat het nummer je grijpt. En hoe vaker je het hoort, hoe meer dat gebeurt. De intensiteit is er één van een rollercoaster en neemt je mee naar grote hoogtes in de aanloop naar steile afdalingen en scherpe bochten. De zang is even krachtig als Nick Holmes bij Paradise Lost Ook in het vervolg hierop weet Giorgos me in Fragments te bekoren. De zanglijn is ook hier krachtig en energiek. De afwisseling in de intensiteit in het nummer resulteert in een continue spanning die verfrissend en spannend werkt. In het aan Klone-gerelateerde geluid in The End Justifies The Means ligt een pulserend ritme, met Stratos Chaidos (basgitaar) en Stavros Rigos (drums) aan het roer, ten grondslag aan prachtig opgebouwd nummer. De serene sfeer krijgt mede gestalte door het subtiele gitaarwerk dat in een hypnotiserende riff het nummer meer body geeft. De gitaarsolo uiteindelijk zorgt ervoor dat de sfeer tot ongekende hoogte stijgt. In Bound Insanity komt de Griekse cultuur even om de hoek kijken. De langgerekte zang heeft hier degelijk invloed op. Het nummer ontwikkelt zich echter vele kanten op en kent vele verrassende elementen en stijlwisselingen. Bij het nummer Weakness kun je eigenlijk alleen maar geheel ontspannen achterover liggen en het nummer op vol volume optimaal ervaren. En wanneer je dan toch geheel ontspannen ligt laat je je nog even verwennen door Desire. Een nummer dat uiterst sfeervol begint en zich daarna mooi opbouwt. Telkens terugkerend naar de basis neemt de band diverse muzikale uitstapjes waarin zang en melodie bepalend zijn. De sferische tussenstukken zorgen ervoor dat de spanning onevenredig stijgt. De complexere structuren die we aan het begin van het album tegenkwamen, komen in het slotnummer Remission Of Breath nog even terug. Het volle geluid geeft het album nog even dat beetje extra.
Skein Syndrome heeft me gegrepen en Poem is een prachtig Grieks exportproduct. Dit is progressieve metal waarbij alle grenzen van het genre verkend worden en waarin invloeden van uiteenlopende aard worden gebruikt om prachtige composities te maken die met een gemiddelde lengteduur van bijna zeven minuten absoluut niet vervelen, maar continu om meer vragen. Poem heeft wat mij betreft nu al één van de beste albums van 2016 afgeleverd in zijn soort.