Poem – Unique

Griekenland is langzamerhand een aardige speler op het gebied van metal aan het worden. Rotting Christ en Septicflesh hebben al van zich laten horen en het progressieve collectief Poem leverde in 2016 al het prachtige album Skein Syndrome af dat in mijn jaarlijstje de top 10 wist te behalen.
Opgericht in 2006 is Unique het derde album dat de band uitbrengt en is van de oorspronkelijke bezetting allen zange/gitarist Giorgos Prokopiou nog over. Gelukkig maar want vooral zijn karakteristieke stemgeluid is een belangrijk factor in het geluid van Poem.
Ten aanzien van Skein Syndrome vervolgt Poem de progressieve weg die erg aanspreekt. False Moriality plaveit vakkundig de weg die de Grieken een album lang vervolgen. Dit is progressieve rock van hoge kwaliteit en in alles straalt de passie van de band uit. Ergens is False Moriality zeer gemakkelijk te volgen terwijl progressieve accenten vorm geven aan de meer complexe structuur van de compositie die als een sinusoïde van kracht en emotie voorbij glijdt. Dat krachtige progressieve geluid wordt voortgezet in My Own Disorder waar sterke melodieën verweven zitten. Opvallend is het drumwerk van Stavros Rigos dat en fraai spel speelt met het gitaargeluid en overige muzikale elementen.
Van kracht naar souplesse en omgekeerd. Daar ligt mede de kracht van Poem in bijvoorbeeld Four Cornered God. In al zijn schoonheid wordt deze compositie aan de luisteraar voorgeschoteld en laat de band zich van zijn beste kant zien in het meeslepende karakter en in de  gevoelige stukken alwaar het subtiele gitaargeluid voor de diversiteit zorgt en in de refreinen rifftechnisch mooi naar voren is gezet. Vanuit deze hypnotiserende riff wordt er gewerkt naar een fraai spanningsveld dat eerst een uitweg vindt in luttele gitaartonen en een ingetogen zangstuk om van daaruit weer te versnellen en terug te keren naar de basis waarin Giorgos met zijn stem de aanzet geeft voor een fraai outro.
We zijn bijna halverwege het album wanneer het sterk melodieuze en toegankelijke Discipline van start gaat. Het geluid is krachtig en de gitaar is aardig bepalend voor het totale geluid.  De toevoeging van grunts is sfeerbepalend en erg sterk neergezet op het goede moment. Gaandeweg nemen onregelmatige ritmes het stokje over, maar houden de compositie toegankelijk.
De sfeer van Discipline wordt door Poem ergens vastgehouden in Euthanasia. Ook hier zijn de grunts toegevoegd aan het geluid en vult de clean vocals verder heel mooi aan. Het blijft daarbij genieten van het tussenspel waarin er een symbiose ontstaat tussen gitaar en drum. Het geavanceerde drumgeluid en de gevoelige gitaarsolo doen me op het puntje van mijn stoel belanden.
Titelnummer Unique is uniek. In al zijn hoedanigheid klinkt het niet automatisch als Poem. De inzet zit meer in de gevoelige hoek en Unique zou de progressieve ballad van het album genoemd kunnen worden. De subtiliteit en sfeer geven een emotievol gevoel af. In alles lijkt er ergens een rem op het ritme te staan dat fascineert. Enige overeenkomsten met het geluid van Riverside zijn daardoor sterk aanwezig. Het is zeker geen eenvoudig en saaie compositie geworden, want Poem speelt nog altijd met ritmes een maatsoorten.
Unique lijkt ook een soort ommeslag te zijn op het album, want in Brightness Of Loss kom ik dezelfde kenmerken tegen. Toch is deze afsluiter van het album meer een optelsom van alles wat het album tot dusver wist te bieden en lijken de zes eerdere composities gemixt en gekneed gewoon nog een keer samen te komen in dit epische einde in een geheel nieuwe vorm.
Met Skein Syndrome maakte ik kennis met Poem en was ik verkocht aan deze progressieve band uit Griekenland. Dan is het altijd maar weer afwachten wat er nog komt. Ik kan je zeggen dat Unique een meer dan waardige opvolger is van Skein Syndrome. De band weet geraffineerd een sterk progressief geluid neer te zetten dat prikkelt en je muzikaal alle hoeken van de kamer laat zien. De progwereld zal dit jaar nog goed zijn best moeten doen om voldoende tegenwicht te bieden tegen dit uitstekende album.