Neem als basisingrediënt de avantgarde prog van Frank Zappa. Voeg daarbij wat klassieke muziek a la Frederic Chopin of Igor Stravinsky. Blus dit af met een stuk theater van Charlie Chaplin. Welkom in de knotsgekke wereld van Antoine Arnera (zang, toetsen), Boris Cassone (basgitaar, zang), en Guilhem Meier (drums, zang).
PoiL (vertaald: haar) vloeit, danst en rent tussen de energie van punk, de schoonheid van kamermuziek en de chaos van een fabriek op de rand van een explosie. Sus, het nieuwe album van dit trio, is doordrenkt met muzikale ongein, maar op een uiterst briljante wijze gebracht. Maar tegelijk zo ontoegankelijk als een Zwitserse bankkluis.
Het album bestaat uit twee lange nummers van 20 minuten waarin humor wordt verbonden aan lyriek en Occitaanse poëzie (Occitanië is een gebied in Zuid Frankrijk, waar de bandleden van PoiL vandaan komen). Na eerste beluistering liet Sus uw recensent achter in een deplorabele staat. Want, wat valt er te schrijven over 40 minuten muzikale waanzin?
Daar heb ik een nacht goed over geslapen. Goed, dat dan weer wel. Nadat ik mijn dagelijkse dosis cornflakes had genuttigd, wist ik het. Mijn recensie is af. Heb ik je nieuwsgierigheid gewekt? Stel dan je eigen trommelvliezen op de proef door te gaan luisteren op de Bandcamp website van dit merkwaardige Franse gezelschap. Maar je kunt je de moeite ook besparen door de video onder deze ‘recensie’ te bekijken.