Inmiddels is het Franse Polychrome een vijfmansband, maar op dit debuutalbum Equilibrium (in 2022 al digitaal verschenen en nu ook op cd) wordt het leeuwendeel van het werk gedaan door de broers Maxime en Simon Senizergues. De aanvulling komt voornamelijk van blazers en strijkers.
Zelf verwijzen ze naar Pink Floyd en King Crimson en de minimalist Steve Reich. Voor wie nu denkt “oh jee, dat is dus moeilijke piepknormuziek!”, wees gerust. Ja, de invloeden van de seventiesprog liggen er dik, heel dik bovenop, maar de songs zijn aanzienlijk makkelijker in het gehoor liggend dan vaak bij de hiervoor genoemde bands het geval is. Zeker, in de zanglijnen hoor je Pink Floyd regelmatig terug en de gitaarpartijen hebben soms die bijna mathematische insteek van Robert Fripps ritmepartijen, maar net zo makkelijk hoor je er Yes, Genesis (The Lamb Lies Down On Broadway is vast een van de inspiratiebronnen geweest) en Gentle Giant in. Soms hoor ik zelfs iets wat wel iets wegheeft het progressiever werk van 10cc. Voor de duidelijkheid: moderner wordt het ook niet.
Het is wel meteen – heel seventiesprog ook – een conceptalbum. Het gaat over een personage Usky, dat op zoek is naar innerlijk evenwicht. Laat ik dan maar gelijk het grootste probleem vermelden: de teksten zijn in allerbelabberdst Engels. Het accent van de heren valt erg mee, dus als je al niet te goed luistert merk je er allemaal niet zo veel van, maar toch. Een concept vraagt erom dat je het verhaal volgt en dat zorgt zo nu en dan voor gekromde tenen. Het verhaal is overigens aanmerkelijk somberder dan de muzikale uitwerking. Gelukkig maar.
Die muzikale uitvoering is altijd prima en soms simpelweg geweldig. Neem bijvoorbeeld Run O’Clock, waar een moddervette Yes-achtige baslijn wordt gekoppeld aan prachtig plukkende strijkers. Ocean heeft dan weer mooie kamerbrede koortjes en de manier waarop de zanglijnen tegen elkaar in gaan op slotakkoord Equilibrium is echt meesterlijk. De songs zijn voor progbegrippen relatief kort, soms instrumentaal en echt heel verschillend in stijl. Dat maakt dat het nergens een heel zwaar muzikaal concept wordt. De muziek is vaak vrij direct, met afwisselend gitaar en piano als leidende instrumenten, de stemmen van de broers zijn juist wat ijl en als er Funky Jam staat ís het ook een hartstikke funky jam. De variatie is groter dan bij de meest progconceptalbums, durf ik wel te zeggen. In tempo, in sfeer én in de keuze van instrumenten die steeds weer naar voren geschoven worden. Zeg nou zelf, op een progalbum met jazzy stukken, rock, funk en pop vervolgens in de track Alone de melodie opbouwen met piano en strijkers, daar heb je lef voor nodig.
De broers Senizergues hebben op Equilibrium een fraai visitekaartje afgegeven. Ze gooien allerlei invloeden in de blender en het resultaat is verrassend licht verteerbaar. Nu als vijfmansband op pad en nieuwe invloeden opdoen voor het vervolg. Ik kan alvast niet wachten.
Het album is te krijgen via hun Bandcamppagina en je kunt het bovendien in zijn geheel beluisteren in twee playlists op hun YouTubekanaal.