Popa Chubby – It's A Mighty Hard Road

Sinds zijn eerste album It’s Chubby Time heeft Popa Chubby bijna elk jaar een album uitgebracht. 2019 haalde hij net niet, maar we zijn nog maar net begonnen aan 2020 en It’s A Mighty Hard Road verschijnt, inclusief livealbums zijn 30e album in 30 jaar blues.
De informatie in de fraaie uitklaphoes van het digipak verraadt al hoe dat kan: de eerste vier tracks van dit album zijn op één en dezelfde dag opgenomen! Dat hoor je overigens nergens aan, want ze klinken als een klok. Het zijn ook de enige tracks met een volledige band. Op de rest van de tracks heeft Ted Horowitz, zoals Popa Chubby voor de burgerlijke stand heet, het meeste zelf gedaan. Gitaar, bas, drums, op één track harmonica en op één track toetsen. De rest van de toetsen is gedaan door Dave Keyes. Eerlijk gezegd hoor je meestal wel het verschil van Chubby’s drums en die van de anderen. Het is allemaal net even wat simpeler en vlakker, zonder dat dat overigens de songs verprutst.
Het is Popa Chubby als altijd: songs met goede hooks en riffs en fraai verhalende teksten, die hij zo uit zijn mouw lijkt te schudden. Vaak hebben de songs een soort wandeltempo – van slenteren tot “shit, ik mis mijn trein nog!”. Het maakt dat het ontspannen aandoet. Daar draagt ook de stijl van Chubby aan bij. Hij kan stevig soleren, met veel bends in die solo’s, maar net zo makkelijk gaat hij voor een melodieuze solo. In het instrumentale Gordito heeft hij gekozen voor een Santana-achtig gitaargeluid, terwijl Enough Is Enough een reggaevibe heeft die in schril contrast staat met een in vergelijking met de rest ongewoon harde tekst over haat en onverdraagzaamheid in de VS. De laatste eigen track op het album is Lost Again, met jazzy gitaarwerk en brushes op de drums. De manier waarop hij hier zingt en fraseert doet heel sterk aan Tom Waits denken. Het album wordt afgesloten met twee covers: Freddie King’s I’d Rather Be Blind – niet te verwarren met I’d Rather Go Blind – en, jawel, Kiss van Prince. Die laatste wijkt lekker af van het origineel, met een organische, maar nog steeds heel funky versie die wordt afgesloten met mondharmonica.
Hoewel Popa Chubby niet een gitarist is wiens spel je er meteen uithaalt, is hij wel een prima songwriter. Hij is vaak niet heel flashy is in zijn stijl, waardoor je nog wel eens onderschat hoe goed hij eigenlijk is. Toch weet hij iedere keer weer afwisselende albums af te leveren zonder in een stramien te vervallen, ook hier weer. Het leven mag dan ‘a mighty hard road’ zijn, het wordt een stuk leuker met Popa Chubby als backingtrack.

Popa Chubby website