Net als iedere muzikant moest hij zijn toernee afbreken en vier dagen later begon hij in zijn eigen studio aan dit album. In eerste instantie aan de track Can I Call You My Friends?, die hij online gooide en waar hij zulke goede en hartverwarmende reacties op kreeg dat hij de energie kreeg om door te gaan. Geen andere muzikanten, geen technici, ook geen covers deze ronde, dit is Popa Chubby zo solo als het maar kan.
Zoals altijd laat Popa Chubby zich inspireren door de wereld om hem heen en die wereld was nog wat waanzinniger dan daarvoor. Vandaar tracks als het titelnummer, Baby Put On Your Mask en You Ain’t Said Shit (over Trump: “You’re a really stable genius and you know you don’t know shit”). Muzikaal is het zoals meestal vooral mid-tempo en ontspannen, met fijn gitaarwerk dat in de eerste plaats de songs ondersteunt. Die combinatie van toegankelijke en ontspannen songs met soms furieuze teksten vind ik wel een kenmerk van Popa Chubby. Vaak zijn de songs verhalend zonder echte noodzaak voor lange gitaarsolo’s, maar in Another Day In Hell maakt hij er bijvoorbeeld juist weer uitgebreid ruimte voor. Ook bij het drumwerk hoor zoiets: het is vaak rockablilly-achtig rudimentair, soms op het randje van tsjakke-boem, maar dat is een keuze. Hij is ooit begonnen als drummer en dat hoor je ook aan de momenten waarop het drumwerk toch echt beduidend minder simpel is. Popa Chubby is stiekem heel vaardig en veelzijdig, maar het liedje komt op de eerste plaats.
Popa Chubby gaat van bluesrock naar rockabilly, van shuffle naar boogie of rockreggae, met of zonder gitaarsolo’s, lollig-boos of écht boos, in heel persoonlijke songs of songs over maatschappelijke onderwerpen. Maar juist dát is precies Popa Chubby. Ook op Tinfoil Hat is hij weer volkomen zichzelf. Hij is al een paar jaar prima in vorm, en Tinfoil Hat bevestigt dat.
Popa Chubby website