Death/thrashmetalband Poseydon won op zaterdag 25 mei in Zingem (Kruisem, België) de Belgische Wacken Battle en mag in augustus aantreden op de heilige grond van Wacken Open Air, naast Amon Amarth, Brutus, Heidevolk, Vanaheim en Inherited, de winnaar van de Nederlandse versie van deze bandbattle. Poseydon is een mooie opvolger voor Objector, Primal Creation, Speed Queen, Powerstroke, Carrion en Evil Invaders.
De Wacken Battle is voor heel wat Nederlandse en Belgische bands de enige kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Voor bands betekent het winnen van deze battle soms meer dan enkel het mogen spelen om Wacken en opende de overwinning deuren naar internationale erkenning. Poseydon kan Wacken afvinken op de bucketlist, voor de andere bands was het een slagveld van gebroken dromen en niet-ingeloste ambities. Al viel dit jaar de heel positieve sfeer bij bands en publiek op. Iedereen gunde de ander de overwinning.
Er stonden liefst acht Belgische bands in deze finale. De opener was Decision. Deze band brengt een goed in het oor liggende mix van thrash, heavy metal en hardrock. De inspiratie daarvoor vinden ze bij onder meer Metallica, Volbeat, Three Doors Down, In Flames, Godsmack en Avenged Sevenfold. Decision doet het doorgaans goed in bandbattles en wist op relatief korte tijd al een mooie aanhang op te bouwen. Het ruim aanwezige Decision-army zorgde in Zingem meteen voor heel wat sfeer. Decision begon ruim 10 minuten te laat aan hun korte set. Misschien was dat niet de fout van de band, maar dan moet je als band toch zelf je verantwoordelijkheid nemen en daarvoor sneller een oplossing vinden. Zodra de trein van Decision op gang was, was er evenwel geen houden meer aan. Powerhouse Bert (zang) leidde zijn troepen met veel animo en de band had duidelijk goed nagedacht over de act op het podium, de bindteksten en de manier van interageren met het publiek. Decision werd door de eigen fans getrakteerd op een spontane moshpit en daarmee lag de lat al van bij aanvang hoog voor de volgende bands. Leuke set, prima band, goede songs met vaak een hoog meebrulgehalte. Ze staan dit jaar dan misschien niet op Wacken, maar in deze samenstelling kan Decision nog ver geraken.
Barrel Smoke brengt hardrock met een hoog octaangehalte. Denk aan Motörhead meets Nathaniel Rateliff in de tuin van Dikke Dennis. Led Zeppelin en Greta Van Fleet zijn referenties die al eens vallen, maar vocaal tapt deze band toch uit andere vaten. Deze band bracht al een EP en een full album uit en ze hebben al bescheiden succesjes geboekt in Canada en de UK. Een tweede full album staat in de steigers. Gitarist Tom won reeds in 2017 deze bandbattle, toen als lid van Speed Queen. Hij kent het klappen van de zweep dus wel. De zanger van Barrel Smoke had bij de start van hun korte set een paar probleempjes met een microfoonkabel, maar hij kon dat oplossen zonder de set stil te leggen. Dat oplossingsgericht denken wordt gewaardeerd door de vakjury. Ook deze band had een plan uitgewerkt voor de act op het podium en de interactie met het publiek. Niet dat het een ingestudeerde choreagrafie was, maar je merkte dat ze erover nagedacht hadden en ook dat levert altijd wat extra puntjes op. Tijdens Maniac – geen cover van Michael Sembello – loopt zanger Ricky het publiek in en dat levert meteen enthousiaste reacties op. Nochtans stond Barrel Smoke – in schril contrast met Decision – met heel weinig eigen fans in de Volkskring. Dat ze dan toch het hele publiek het ritme konden laten meeklappen en enkele refreinen meebrullen, zijn pluimen die ze bij Barrel Smoke zeker op hun hoed mogen steken.
Painted Scars is een hardrock/heavymetalband die pas in de lente van vorig jaar opgericht werd en met een paar bekende namen. Kevin zat eerder in Circle Unbroken, Yannick kan je kennen van King’s Summit en Bram heeft een verleden bij Mojo’s Venue. Zangeres Hyacien doet visueel wat denken aan Marieke, de zangeres van het vroegere Circle Unbroken. Vocaal staat ze nog niet op Marieke’s niveau, maar Hyacien laat best al mooie dingen horen. En ze kan een publiek op sleeptouw nemen, ook door een beetje uit te dagen. Painted Scars is een interessante band, met veel talent, goede songs en een sterke frontvrouw. Ook hier zagen we opnieuw een band met een plan voor de act en de publieksinteractie en daar kunnen we alleen maar blij van worden. Painted Scars is het soort band dat voor heel wat bezoekers van Wacken een leuke ontdekking zou geweest zijn. Binnenkort kunnen we luisteren naar de eerste EP van deze band en daar ben ik wel heel benieuwd naar.
Painted Scars eindigde tweede in deze bandbattle. Voor velen is dat de meest ondankbare plek om te eindigen, omdat je de winst dan bijna letterlijk door je vingers ziet glippen. Het mag net zo goed een puike prestatie zijn waar deze band zich dan aan kan optrekken.
Titans omschrijft zichzelf als een heavy melodic band, maar wij houden het op een soort van metalcore met een hint van Hexa Mera: veel energie, veel woede en heel militant. Ze vinden inspiratie bij onder meer Counterparts, Misery Signals en Stick To Your Guns. De band bestaat al even en ze hebben al een paar releases uit. De energie en het gebeuk van op het podium slaat als een vonk over op het enthousiaste publiek en dat zorgt voor een moshpit en twee keer een pittige wall of death. Titans is een prima band. Misschien niet echt vernieuwend, maar dat hoeft ook helemaal niet in het genre dat ze voor zichzelf afgebakend hebben.
Piron zit met hun melodic hardcore inzake genre dicht tegen Titans aan, maar toonde in de Volkskring niet hetzelfde niveau van entertainment. Hun Dendercore kwam hard en agressief binnen, maar kon op niet veel weerklank rekenen bij het aanwezige publiek. In een kleinere zaal, met een paar honderd fans die speciaal voor deze band of dit genre gekomen zijn, zal dit vast het concert zijn dat de avond doet knallen, maar in deze setting werkte het niet. Respect voor deze band omdat ze geen toegevingen gedaan hebben om wat meer zieltjes voor zich te kunnen winnen.
HellForged was één van de bands waar wel wat mensen naar uitkeken. Ze hebben nog niet zo heel veel concerten gedaan, maar er wordt wel al vaak over de band gepraat. HellForged had het enige keyboard mee van deze avond. De toetsenist stond dan wel in de verste uithoek van het podium opgesteld. De aandachtsmagneet is zangeres Mieke/Linda Redmane, maar ook de andere bandleden hebben zich in een leuk pak gehesen. Niet elke metalfan wordt blij van dergelijke themagebonden verkleedpartijen zoals bij Sabaton, Alestorm of Lordi, maar zoals HellForged het aanpakt, kan het nog wel. Hun synthdriven metal komt op deze bandbattle wat zoutloos over omdat de gitaren ver achteraan zitten in de mix, terwijl de synth net heel prominent aanwezig is. Zo verliest HellForged een pak krediet bij het publiek en de vakjury. Deze band brengt een leuke set, waarbij de vrouwelijke leadvocalen tegenwerk krijgen van mannelijke grunts van bassist Joni. De andere bandleden hebben nog niet genoeg ‘swagger’ om vlot een publiek te entertainen, maar de intentie is er al wel. Mieke staat met veel naturel op het podium en neemt het publiek vlot mee op sleeptouw. Het ritme meeklappen, meezingen, een wall of death, … allemaal geen probleem.
Als derde in de eindstand heeft HellForged niet gewonnen, maar zich als band wel op de kaart gezet. Ze eindigden ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival en op de lange termijn zullen ze van al dat zwoegen en zweten in wedstrijdjes wel de vruchten kunnen gaan plukken. Ook HellForged broedt op een nieuwe release en op termijn zou deze band misschien wel eens de Visions of Atlantis of Imperial Age van de Lage Landen kunnen worden.
Astrant was toch een beetje de vreemde eend in de bijt op deze avond: keurig nette jongelui met cleane vocalen en luid rockende gitaren. Een stevige rockband met degelijke songs, maar misschien niet het soort band dat je naar Wacken wil sturen. Nochtans deed deze band hard zijn best om in de smaak te vallen bij publiek en vakjury, maar het was een op voorhand verloren strijd: te braaf en te netjes voor Wacken. Maar goed dat ze het geprobeerd hebben en dat ze zo ver geraakt zijn.
Poseydon, de uiteindelijke winnaar, mocht als laatste aantreden. Deze band bestaat sinds 1992 en was daarmee de ouderdomsdeken van deze battle. Een beetje naar het voorbeeld van Objector, de winnaar van vorig jaar die toen ook als één van de meest mature bands aantrad. Er zijn wel meer overeenkomsten met Objector. Ook bij Poseydon moest dit jaar nog snel een bandlid ingewerkt worden, zoals drummer Ricardo vorig jaar bij Objector. Poseydon-bassist Jeroen moest met Thorium op het Kraken Metal Fest spelen en daarom moest Dominique van Everglow invallen in Zingem. En nog een gelijkenis: zoals bij Objector drummer Ricardo al eerder de finale haalde met een andere band (Cathubodua), zo stond Poseydon-zanger Tom eerder al in dezelfde finale met zijn bands Our Hate en Scarred Mind (toen nog als bassist). En zowel Objector als Poseydon mochten na de loting als laatste band aantreden. Mochten we complotdenkers zijn, we hadden al lang een rode kaart getrokken.
Poseydon bracht een heel degelijke en energieke set met thrash en death. Ondanks de invallende bassist speelde deze band met het vertrouwen van de grote dagen. Tom zei net voor de bekendmaking van de winnaar dat winst of verlies niet zo heel veel uitmaakte. Deze band heeft al heel wat diepe dalen en hoge toppen overleefd en alles wat er nu nog bijkomt, is gewoon leuk meegenomen. Toch waren de euforie en de voldoening groot toen het verdict viel dat Poseydon naar Wacken mag. Mogen spelen op het belangrijkste metalfestival komt overigens op een heel interessant moment voor deze band: ze hebben alweer nummers klaar om een EP te gaan opnemen en er staat een korte tournee in Spanje op het programma.
Het is moeilijk te duiden waar precies Poseydon het verschil maakte met de andere finalisten. Misschien was het wel de spontaniteit waarmee ze op het podium stonden. Hun concert in deze finale leek als twee druppels water op hoe ze speelden op het Gullegems Metal Fest of op Huggins Awakening Fest in Oostende. Maar het was ook weer niet routineus afgehaspeld. Ze wisten verdomd goed wat er op het spel stond. Poseydon is een mooie en terechte winnaar en ze hebben deze overwinning zeker niet gestolen.
Nederland geeft deze puike Belgische band overigens reeds eerder in de armen gesloten. Dit jaar speelt Poseydon op het No Sleep Metalfest in Westervoort en in 2025 mag Poseydon dan aantreden op het Calluna Metal Fest in Ommen. Daar kunnen natuurlijk nog wel een paar datums bijkomen.