Power Trip – Nightmare Logic

Na mijn eerste keer Graspop dit jaar, kwam de honger naar metal opzetten als een erectie. Spotify stond snel weer vol met albums van Kvelertak en Emperor tot Devin Townsend en Mastodon. Best oude bands zou je zeggen en dat besefte ik me ook. Teruggrijpen naar oude albums die veel voor je betekenen is vertrouwd, maar nieuwe bands ontdekken kan ook veel gaafs opleveren. Dus dook ik het internet op. Al snel zag ik in een clip van onze Amerikaanse collega´s Loudwire een optreden van Power Trip en ik dacht, ja hier moet ik misschien toch wel even naar luisteren. Dat deed ik. En ik dacht, ja misschien moet ik hier toch wel even een klein stukje over schrijven.  
Power Trip vormt zich in 2008 in Dallas en het dit jaar uitgebrachte Nightmare Logic is hun 2^e full length album. Gesierd door artwork van Paolo Girardi (check alsjeblieft zijn hilarische Facebook-pagina) laat het viertal een metal mix horen van trash, hardcore en punk en verbindt die zo goed met elkaar dat je een dosis metal toegediend krijgt die je er alleen uit kunt krijgen door keihard te headbangen. Power Trip klinkt kwaad, uitzinnig, wild en datzelfde effect hebben ze op het publiek tijdens een optreden. Crowdsurfers die rennend met een salto het publiek inspringen, immense circle pits, Youtube staat er vol mee. Het is geweldig om te zien.
Waarom hebben ze zo een effect? Is het speciaal wat ze doen? Nee, niet echt. De riffs zijn al door menig trashmetal band bedacht en gespeeld. Maar het klinkt zo krachtig en fel. Er is eens gezegd in een artikel dat het gaat om hoe je een akkoord speelt, niet om hoeveel je er speelt. De beste liedjes hebben maar 3 akkoorden. Ik noem No Fun van The Stooges, Judy Is A Punk van The Ramones, Just Like Honey van The Jesus & Mary Chain. Op deze plaat staan geen liedjes met alleen maar 3 akkoorden, maar iedere noot die gitarist Ibanez (geen grap) speelt is strak als de neten. Daarbij is er een regel in de band dat ze geen double bass drum gebruiken. Dat geeft de muziek meer overzicht en klinken ze soms net als Carcass en is daar iets mis mee? Lijkt me niet.
Het is flauw om grapjes over de bandnaam te maken (‘ze klinken als een power trip haha’), maar het is wel echt zo: met een nummer als Executioner’s Tax (Swing of The Axe), hebben ze die power in een goede song gegoten. Firing Squad is pure agressie: wie bij dit nummer niet de solo’s luchtgitaart is dood vanbinnen (of död zoals de vader van een goede vriend van me altijd zegt). Tijdens Waiting Around To Die wordt er even een grote volle pepermolen je reet in geramd en hard aangedraaid. Spreekwoordelijk dan. ‘You’re waiting around to die, how can you live with it/Just waiting around to die and I can’t fucking stand it.’ Hoef ik niet verder uit te leggen denk ik.
Nightmare Logic is hard, meedogenloos. Door het heldere geluid, de perfect gespeelde riffs en de spugende schreeuwzang en teksten van Riley Gale, is de plaat een genot om naar te luisteren.