Episch, symfonisch en bombastisch. Zo opent dit nieuwe album en zet gelijk de toon voor wat komen gaat. Galloperende gitaarriffs, melodische, theatrale zang. Oftewel, alles wat je inmiddels mag verwachten van een Powerwolf album.
Soms, zoals bij het nummer Varcolac, wat gaat over een Roemeense wolfdemon, vraag je je toch wel af in hoeverre het logisch is dat nummers met dergelijke duistere karakters zo vrolijk klinken. Met het nummer Reverant of the Rats worden naast mythes over wolven ook die over ratten toegevoegd aan het opus.
Powerwolf dweept regelmatig met de rol van religie op hun albums, zowel qua teksten als muziek. Het nieuwe album is geen uitzondering. Zo komen we het nummer Undress To Confess tegen. Een nummer wat doet denken aan hun eerdere ‘’erotische’’ nummers Demons Are A Girl’s Best Friend en Resurrection by Erection. Muzikaal gezien komen we deze kerkelijke inslag tegen op het nummer Alive Or Undead. We horen hier genoeg orgels en koorgezang voor een heavy metal mis.
Een andere vaste waarde op een Powerwolf album is het nummer in hun eigen, Duitse taal. Op dit album treffen we dan ook Glaubenskraft aan.
Regelmatig vliegt de band wel erg uit de bocht als het gaat om catchy muziek. Dancing With The Dead is bijna een regelrechte Songfestival sollicitatie.
Ik deel de mening dat Powerwolf de headliner van de toekomst is. Ze hebben steeds meer fans, live een mooie show en de nummers kunnen een breed publiek aanspreken. Dit album geeft de fans ook weer precies wat ze verwachten en graag willen horen en daar zit hem voor mij dan ook de crux. Het album voegt simpelweg niets toe aan wat er eerder is uitgebracht. Het geluid wat ik vroeger leuk en origineel vond begint me nu eerder te irriteren. Voor mij lijkt de gimmick uitgewerkt.
Perfect voor de fans. Leuk als dit je eerste Powerwolf album is. Voor de meer serieuze liefhebber een teleurstelling.