Powerwolf – Preachers Of The Night

Preachers Of The Night, de vijfde studiocd van Powerwolf, prijkt bovenaan de Duitse albumcharts en laat daarmee de cd’s van een Robin Thicke of Black Sabbath achter zich. De uptempo powermetal van deze Duitse band is blijkbaar voer voor een groot publiek. Daarbij is het cd van de maand in het Duitse Metal Hammer. Wat kan ik dan nog zeggen in deze recensie over dit ‘fenomeen’?
Laat ik beginnen met het feit dat de cd elf nummers telt en dat je bij een limited edition een gratis altaar (!) krijgt. De religie is een kenmerkend thema bij Powerwolf. Niet zozeer in religieuze betekenis, maar meer in de geschiedkundige betekenis. Zo gaat openingsnummer Amen & Attack over de kruistochten rond het jaar 1000. Na het kruisje geslagen te hebben, was het tijd voor de aanval. Amen & Attack geeft meteen goed de sfeer weer die we bij Powerwolf op de cd mogen verwachten. Het is episch, snel en makkelijk te volgen. De powermetal druipt eraf, waarbij het gebruik van koorgezang het nummer zoveel meer kracht en diepte verschaft. Wat na Secrets Of The Sacristy meteen duidelijk wordt, is het feit dat Powerwolf in de vierde versnelling door blijft gaan en dat de nummers rechtstreeks je brein bombarderen met catchy melodieën en teksten die dagen kunnen blijven hangen. Het religieuze thema houdt ook in dat het Latijn veelvuldig gebruikt wordt in de teksten. Zo vinden we dit terug in Coleus Sanctus, In The Name Of God (Deus Vult), Extatum Et Oratum. De drie nummers starten allen met een gedeclameerd zangstuk om daarna, met behulp van een lekkere riff, uit te groeien tot wederom een nummer dat goed loopt en een lekker tempo heeft. Onwillekeurig zijn er wel overeenkomsten met het geluid dat we van Sabaton te horen krijgen. In Nochdoi Dozor begint het nummer met een zwaar ritme dat we meer tegenkomen op een oud galleischip op weg naar…het beloofde land (?). Er is nog wel wat variatie in het geheel. In Sacred & Wild en Lust For Blood vervalt het epische karakter van de powermetal wat om plaats te maken voor een meer hardrockbenadering van het geheel. De nummers zijn minder snel. De refreinen blijven makkelijk mee te zingen en het “FIGHT, FIGHT, Sacred & Wild” moet het ontzettend goed gaan doen op het podium. Het nummer Kreuzfeuer is opmerkelijk omdat de tekst in het Duits is. Het tempo in het nummer is zwaar en visioenen van kruizen, toga’s en de schittering van zwaarden in het vuur borrelen op in mijn brein. Cardinal Sin is het snelste nummer op de schijf en heeft alle Powerwolf-elementen in zich. Daartegenover staat slotnummer Last Of The Living Dead dat in een uiterst rustige manier de cd eindigt door na vier minuten middels het (kerk)orgel en nachtelijke buitengeluiden je langzaam uit de wereld van Powerwolf haalt.
Een wereld die je als gegoten past wanneer je van powermetal houdt. Heel vernieuwend is het absoluut niet, maar alle nummers staan rechtop en hoewel er wat minder variatie is, vervelen ze ook niet. Volgens mij moet je deze band zeker ook op het podium meemaken, want dat zou wel eens een prachtig schouwspel kunnen zijn. Niet langer wachten en zorgen dat de cd, evenals in Duitsland, ook in Nederland op 1 komt te staan in de cdlijst.