Vorig jaar was Pablo van de Poel van de band DeWolff te gast op de Edison-uitreiking en hij schrok daar toen van de muziek die hij er hoorde. Autotuned, gepolijste plastic muziek, ontdaan van al zijn menselijke eigenaardigheden, natuurlijke rauwheid en prachtige imperfecties. Als reactie daarop wou Pablo iets krachtig, rauw, onvolmaakt en luid creëren. Dus ging Pablo langs bij zijn studiobuurman en gitarist Yves Lennertz (Dancing on Debris) om een punkbandje te beginnen. Dat is in het kort de ontstaansgeschiedenis van Prego. En inmiddels is er de gelijknamige EP.
Samen met Grand East-frontman Arthur Akkerman en drummer Lenno van Galen hebben Pablo en Yves zes opwindende originele nummers opgenomen die op vinyl werden uitgebracht. Die is naar verluidt al bijna overal uitverkocht.
Bon Giorno is deinstrumentale openingstrack met een pittig tempo en dat tempo komt een paar keer terug op deze EP. Punk is het misschien niet voor de volle 100% geworden, wel potige en soms rammelende garagerock met hints van proto-punk, en retro-rock. Mijn favorieten zijn de stuwende titeltrack Prego en de onstuimige afsluiter I Quit. Gelato begint aanstekelijk, maar ergens onderweg haak ik af. En het is misschien best dat de band bij drie gestopt is met songtitels in toeristen-Italiaans.
Honda is nog best leuk rockend, maar blijft niet echt hangen in het geheugen. Cup of Gold is de meest uitgewerkte track, maar daardoor verliest die ook wat aan vinnigheid en kracht.
We staan helemaal achter het opzet van deze band en deze release en het resultaat mag er best zijn. Dit is een bijzonder leuk zijsprongetje van Pablo en ook nog entertainend. Hopelijk kunnen we deze band en deze nummers straks live ontdekken. En snel wat! Prego!