Pride Of Lions – Lion Heart

Jim Peterik is de man die ooit Survivor’s Eye Of The Tiger bedacht en die sindsdien geen enkele behoefte heeft gevoeld naar andere genres uit te waaieren. Pride Of Lions, opgericht in 2003, was in zijn eigen woorden “my vision of the best elements of the great melodic rock era of the 80’s, updated of course with more modern production sounds”. En verdomd als het niet waar is, dat is precies wat het is.
Ook al volgen zijn songs braaf de formule van de AOR (adult oriented rock), hij weet er steeds iets aan toe te voegen dat het boven de middelmaat uit laat stijgen. Zijn eigen gevoel voor melodie en productionele kwaliteiten, maar ook het vinden van de mensen die ook boven die middelmaat uitstijgen. Zoals Toby Hitchcock, een zanger die met zijn krachtige stemgeluid en zijn galmende stijl in de jaren tachtig waarschijnlijk een wereldster was geworden. Met een band met twee zo duidelijke boegbeelden zou je denken dat de rest van de muzikanten inwisselbaar is, maar dat is niet zo. Drummer Ed Breckenfeld, bassist Klem, gitarist Mike Aquino en toetsenist Christian Cullen zijn er al sinds het debuut bij en werken ook bij tal van andere projecten met Peterik. Het verklaart mede waarom het al die jaren boven het gros van de AOR-acts uitsteekt. Als je ooit van een ingespeelde band kunt spreken, is dat hier.
Ik beschreef het hier al eerder: Pride Of Lions is bombast die iedere keer net niet over het randje van de kitsch kukelt. Tapijtjes van toetsen, maar nooit verstikkend. Redelijk brave gitaarpartijen, maar ook weer niet teveel afgevlakt. Eerlijk is eerlijk, ik had de recensie van Fearless kunnen gebruiken, wat titels wijzigen en klaar. Zoveel is er veranderd inderdaad. Wat je noemt een winnende formule. Peterik heeft op dit album één onverwachte uitglijder: Sleeping With A Memory begint met het synthesizerriedeltje uit Foreigners Waiting For A Girl Like You en dat komt iedere keer weer terug.
Omdat het ondanks de goede uitvoeringen formulematige songs zijn, ben ik bij albums van Pride Of Lions altijd op zoek naar de uitschieters. Na het titelnummer – bijna traditioneel een van de uitschieters bij Pride Of Lions – moet je er voor mijn gevoel op dit album nogal lang op wachten. Flagship en Rock And Roll Boom Town maken het wachten de moeite waard.
Is dit album meer van hetzelfde? Zeker. Tegelijkertijd is het niveau onveranderd hoog en is Lion Heart daarmee ook weer een plaat die gewoon lekker wegluistert. In een raar jaar als 2020 zijn dingen die geen steek veranderd zijn stiekem een verademing.
 

Pride Of Lions website