Primal Creation mag voor België aantreden op Wacken Open Air

Als je in metal de ene band boven de andere moet verkiezen, is het altijd een beetje appels met peren vergelijken, wat bij bands in bandbattles al eens voor frustratie zorgt. Maar als er een podiumplaats op Wacken Open Air op het spel staat, zetten bands al gauw hun opmerkingen aan de kant. Op de Belgische Wacken Battle was, om bij de vergelijking van appels en peren te blijven, zowat elke soort fruit vertegenwoordigd, van hardrock tot blackened doom en death. Het publiek kreeg met acht bands in de finale een brede doorsnede van wat er in België aan metal gemaakt wordt. Primal Creation versloeg nipt Cathubodua, met 64 punten tegenover 62, en krijgt daardoor een stek op Wacken Open Air.

Zanger David van openingsband Hunter had het wat onderschat om met een pas geopereerde meniscus op het podium te staan. Zijn bewegingen op het podium waren tot een minimum beperkt. Door de pijn te verbijten verdiende hij wat extra punten voor zijn band. Hunter brengt potige hardrock en traditionele heavymetal, met meer dan een knipoog naar Judas Priest. Ze sloten hun set af met de track Glorious, maar dat bleek een te voorbarige voorspelling.
 
De deathcore When Plagues Collide raasde als een in het nauw gedreven grizzly. Het klonk vet en bijzonder agressief, met bij momenten ook knappe technische gitaarstukken. De bandleden gaven elkaar vuistjes en schouderklopjes, maar het publiek liet het eerder over zich voorbij waaien. In een korte set van vier of vijf tracks kan je niet genoeg adrenaline opbouwen voor een circle pit.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Primal Creation brengt nerveuze thrashmetal met Testament en Slayer als inspiratiebronnen en met nog wel meer genres die al eens mee in de tracks kruipen. De band brengt zijn set bovendien met veel passie en overtuiging. Zanger Koen Mattheeuws is een prima frontman die het publiek recht in de ogen kijkt en het zo meezuigt in zijn trip. De rest van de band deed ook wel wat moeite om wat leven in de brouwerij te krijggen, al waren er ook momenten dat ze enkel naar hun snaren stonden te kijken. Omdat deze bandbattle toch ook maar een verkiezing is, hadden die van Primal Creation de track Vote Clown uit hun album Demockracy in de set gestoken, inclusief een clown in maatpak die vanop het podium stemmen ronselde bij het publiek. Primal Creation speelde nog niet zo gek veel in het buitenland (al wel een paar keer in Nederland). Benieuwd of Wacken voor hen de springplank wordt naar een ruimer, Europees publiek.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nog wel meer bands kozen voor de pletwals-aanpak, hoewel niet elke slag aankwam. The Curse Of Millhaven perste liefst vijf melodische deathmetaltracks in hun korte set en had dan nog tijd over voor intro’s en samples. Het klonk gemeen en brutaal en technisch was het een topper. Het verschil tussen een goede vibe en een onverschillig publiek zit soms in kleine dingen. We hebben deze band al betere shows zien neerzetten, en toen stond er minder op het spel.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Insomnia doet het met groovemetal met een flinke scheut core en Pantera erin. Deze band was de ouderdomsdeken van de avond. Het grijze haar en het getekende gezicht van zanger Fred vormden een mooi contrast met de rücksichtsloze energie van de band. Elk van de bandleden had een Wacken-shirt aan, wat toch een leuke knipoog was. Insomnia leverde een prima prestatie af, maar als je daar de kennis en ervaring aftrekt, blijft er gewoon een heel degelijke band over.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Stand For komt net als Insomnia uit het Franstalige deel van België. Toch jammer dat beide bands voor een overwegend Nederlandstalig publiek dan niet verder komen dan een ‘goedenavond’ en een Engelstalige verontschuldiging dat ze geen Nederlands spreken. Hoeveel moeite kost het nu om een paar zinnen, al was het fonetisch, van buiten te leren. Stand For brengt moderne, smoothe heavymetal. Leuk, energiek, professioneel en met veel overtuiging gebracht, maar toch iets te braaf voor Wacken

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Cathubodua heeft met violiste Katrien en zangeres Sara twee dames in de rangen. Hun epic symphonic metal is een heel stuk gegroeid sinds hun debuutalbum Opus I: Dawn uit 2016. Sinds dat debuut kwam er (in 2018) nog maar één nieuwe single, maar ook die speelden ze niet. Op deze avond speelden ze vier nog onuitgegeven tracks en die vormen voor ons al een prima basis voor een nieuw album, waarmee ze dan hopelijk de bandbattles-fase achter zich kunnen laten en op eigen kracht zalen vullen. Deze band heeft alles om het te gaan maken, al spelen ze net als de andere finalisten in een kleine niche van de grote metalfamilie. Deze Belgische Wacken Battle verloren ze nipt, maar binnenkort krijgen ze een herkansing op de finale van de Femme-battle.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De laatste band in Kruisem was Hudič, een symfonische doom/deathband die dankzij de release van hun EP Ne Ergo Dimittas  steeds vaker op de radar komt van pers en publiek. Live willen ze een waas van mysterie optrekken, terwijl de muziek op zich al voldoende overtuigend is. Het drama, de overdadige rook en de pathos leiden de aandacht af van de intense muziek, waardoor het publiek twijfelde of ze nu in de eerste plaats moesten kijken of luisteren. Als laatste band kunnen aantreden was een droom voor deze band, maar misschien waren ze tegen middernacht aan al te opgefokt om het helemaal goed te brengen. Ze staan intussen wel al mooi op de affiche van het Antwerp Metal Fest, en dat zonder de bandbattle van dat festival te moeten spelen.