Met de twee laatste albums Delivering The Black en Rulebreaker heeft Primal Fear de lat hoger gelegd. De albums zijn lovend ontvangen en hebben hoog in de hitlijsten gestaan. Het nieuwe album Apocalypse is weer een sport hoger op de ladder naar ultieme perfectie. Ralf Scheepers laat zijn messcherpe vocalen horen als vanouds in de stevige, agressieve nummers.
Het album opent rustig en sereen met een kerkkoor met het nog geen twee minuten durende Apocalypse. Meteen volgt er een waterval van gitaargeweld, de luisteraar wordt echt overspoeld door de stevige riffs in New Rise. Gierende gitaren in de hoogste versnelling zetten de toon voor het album. The Ritual en King Of Madness zijn iets minder snel, maar de nummers blijven stevig en agressief. Het is echt een muur van geluid dat door de band wordt opgeworpen. Afgezien van een hele korte rustige intro blinken de nummers uit in volume.
In Blood Sweat & Fear gooit de band er nog een schepje bovenop, sneller, harder, agressiever. Ondanks de versnellingen en agressiviteit blijven de nummers opmerkelijk melodieus. Tijdens de rustige piano intro van Supernova kunnen we heel, heel even achter over leunen. Er volgt een lange gitaar riff maar voor de rest blijft het nummer nog even rustig. Dit duurt uiteraard niet het hele nummer, de band geeft al snel gas bij en speelt het nummer uit zoals het gewend is nummers te brengen.
Eye Of The Storm is met acht minuten het langste nummer en er zijn wat prog rock invloeden te horen. Naast behoorlijk wat toetsenwerk horen we violen. Het nummer is behoorlijk afwijkend van de andere nummers. Het is absoluut het hoogtepunt van dit nieuwe album dat verlangens naar boven brengt naar nieuwe live shows. Dit album is een top album.