Prime Creation – Tears Of Rage

Toen powermetalband Morifade stopte te bestaan besloten gitarist Robin Arnell, bassist Henrik Weimedal en drummer Kim Arnell dat het wel tijd was voor een nieuw geluid. Gitarist Rami Tainamo werd aangetrokken en het schrijfproces kon beginnen. Het enige dat nog miste was een goede zanger. Die vonden ze in Esa Englund ($ilverdollar, Hellshaker) en 2016 was het jaar waarin het debuutalbum werd uitgebracht. Een tour volgde en nu is het tijd voor het tweede album Tears Of Rage.
Een album dat van begin tot eind aanspreekt. Dat is onder meer te danken aan de stevige muzikale basis die Prime Creation neerzet, maar zeker ook aan het stemgeluid van Esa Englund. Zijn stemgeluid is prettig en krachtig en past zich naadloos in het geluid van de band. Een geluid dat overeenkomsten vertoont met de krachtige melodische metal van Borealis, Evergrey of Masterplan waarvoor ze al menig optreden mocht openen.
Een andere overeenkomst is de aantrekkelijkheid van de composities. In Fingers Crossed zorgt een sterke ritmesectie voor het opzwepende karakter, maar het is vooral de melodie die je aanspoort om mee te zingen. Een heerlijk refrein zorgt daar wel voor. Door gebruik te maken van een tempoverschuiving word je als luisteraar ook nog aardig gestimuleerd om de muzikale bewegingen van de band te volgen. Daarmee zorgt de basis van het geluid op Tears Of Rage meteen in de meerwaarde van deze Zweden. Al groovend vervolgt Prime Creation het album met Lost In The Shades in een glooiende melodie. De zang van Esa is heel prettig, ruig en rockt aan alle kanten. Zijn melodielijn loopt parallel aan het stevige ritme, maar heeft een eigen maatsoort. Uiteindelijk komen beide melodielijnen geregeld bij elkaar in een synchroon geluid en wordt er ook hier gespeeld met het tempo. Heel functioneel om de gitaarsolo van Robin Arnell daardoor meer op de voorgrond te krijgen. In Before The Rain is het niet anders. Eenzelfde recept, maar toch weer afwijkend van wat ik nu gewend ben. Het stemgeluid is wat zwaarder (iets dat later in A Beggar’s Call nog meer wordt uitgediept). Waar het tenslotte allemaal op uit draait is het zeer aantrekkelijke en toegankelijke refrein.
In Pretend Till The End, dat in een minder straf tempo van start gaat, zorgt een keyboardgeluid voor de sfeer. Uiteindelijk heeft het album zich gevormd en is het geluid van Prime Creation helemaal ingesleten/ingebrand in mijn hoofd. En dat voelt wel heel prettig. De coupletten en refreinen zijn zeer netjes en precies op elkaar afgestemd en geregeld weet Prime Creation net even een ander accent te raken door bijvoorbeeld de tempowisseling in All For My Crown of het stevige en zware stemgeluid dat gebruikt wordt in A  Beggar’s Call. Via het meer uptempo titelnummer sluit Prime Creation het album nog even af met een heuse ballad. Endless Lanes wordt orkestraal begeleid en het is een ballad zoals zoveel ballads zijn. Dit is een leuke compositie en zeker niet slecht, maar voor mij geen meerwaarde voor het album. Het album ontleent namelijk zijn kracht in de melodische metal die het in de eerste acht composities uitstraalt. Acht composities die aanspreken en waarvan ik steeds meer ga houden naarmate ik ze vaker hoor. Acht nieuwe vrienden waar ik me goed bij voel. Tears Of Rage is gewoon een verdomd geslaagd album.