Met Tell Freedom I Said Hello is het Zweedse Prime Creation toe aan het derde album. Hoewel het album geen conceptalbum is, hebben de teksten allen dystopie als centraal thema. Voor de teksten is de band geïnspireerd door verschillende boeken en films en de geschiedenis van de wereld zelf. En hoewel de teksten dan misschien een wat mindere positieve insteek hebben, liggen ze gevaarlijk dicht bij de huidige werkelijkheid. Muzikaal is het allemaal een stuk fijner te verstouwen, want Prime Creation heeft het allemaal verpakt in pakkende composities die zowel melodisch alswel melancholisch zijn.
Tell Freedom I Said Hello en Promised Land zijn de twee composities die het album openen en samengevoegd mogen worden tot een lekkere groovy composities die enigszins doet denken aan Evergrey. Het is ook deze richting/weg van waaruit Prime Creation de Zweedse muzikale omgeving verkent. Erased laveert dan richting een lekkere rockcompositie waarin het refrein vooral heel herkenbaar is en snel blijft hangen. Het gitaarwerk van Robin Arnell en Rami Tainamo is heel prettig en vanuit het rockkarakter neemt de band even gas terug om akoestisch de compositie af te sluiten. De tekst is vrij eenvoudig, maar eerlijk gezegd valt dat vaker op. Zo is Receiver Of Memory ook niet een compositie waarvoor ze een Pulitzer prijs zullen ontvangen. Binnen de melancholische setting van Receiver Of Memory is dat ook helemaal niet belangrijk. Rustig word je meegenomen en met het daarop volgende My Last Farewell houdt Prime Creation je even in die melancholische setting. Het is een soort van powerballad die prettig aanhoort. De afsluiter Dystopia bevindt zich ook in de melancholische hoek van het spectrum. Zanger Esa Englund heeft op het album al laten horen dat zijn stemgeluid vanuit de diverse invalshoeken uitstekend past, maar in Dystopia vind ik zijn stemgeluid wel heel erg fijn.
Via Fallen komt de luisteraar bij Journey Through The Wasteland. Een fijne compositie waarbij ik me steeds betrap tijdens het luisteren op het meezingen ervan. Maar op de een of andere manier kom ik dan steeds ook uit bij de composities Broken van Stratovarius. Zeker geen verkeerde samensmelting in mijn hoofd, moet ik zeggen.
Vanuit de kant van de powermetal kom je ook al gauw bij Into My World waarin het karakter van de powermetal en de AOR mooi met elkaar versmolten zijn. Het klinkt lekker en oprecht. Krachtiger van aard is State Dominion. Hier ligt een vette groove aan de basis van een gevarieerde compositie. Het accent ligt hier op het drumwerk van Kim Arnell en de ondersteunende baspartij van Henrik Weimedal. De vette groove maakt bij de coupletten ruimte voor een meer rustige setting, maar in de refreinen krijgt het geheel meer snelheid en keert die basisgroove geregeld terug.
Tell Freedom I Said Hello is daarmee een gevarieerd album waarin rock, AOR en powermetal diverse elementen zijn die je in meer of mindere mate terug kunt vinden in de muzikale omlijsting van misschien wat ‘pessismistische’ teksten. Teksten die je vanuit cultuur-historisch perspectief wellicht kunt plaatsen in verleden en heden, maar die je ook kunnen behoeden voor een minder fraaie toekomst. Muzikaal heeft Prime Creation dit op een meer positieve en uiterst prettige manier neergezet. Een lekker album dat je steeds weer pakt tijdens de zoveelste luisterbeurt.