Pro-Pain – Voice Of Rebellion

Voice Of Rebellion is heftig en Pro-Pain laat wederom horen een meester te zijn in de recht-door-zee-metal. Ten aanzien van het vorige album The Final Revolution is er nagenoeg niets gewijzigd en album nummer vijftien in de rij is er één die netjes de rij sluit en een band laat horen met een constant geluid.
Natuurlijk zijn er de kleine uitstapjes zoals in No Fly Zone waar het ritme, het tempo en het gebruik van sirenes me laat terugkeren naar bijvoorbeeld Public Enemy. Maar over het algemeen is het gewoon strakke metal dat gespeeld wordt en bij de eerste tonen van titelnummer Voice Of Rebellion ben ik meteen weer enthousiast en weet ik waarom ik Pro-Pain zo prettig vind om naar te luisteren. Ook nummers als Take It To The Grave, Blade Of The Cursed dat gezegend is door een lekkere riff en Crushed To Dust,  inclusief afwijkend ritme zijn zeer bekoorlijk. Aan de randen van het genre weten zanger/bassist Gary Meskil en kornuiten punkinvloeden te verwerken in Cognitive Dissonance en komen thrashinvloeden terug in de uptempo-nummers Enraged en DNR (Do Not Resuscitate). De kracht van alle nummers liggen in de….kracht van de nummers. Voice Of Rebellion heeft daarbij nog een aantal uitschieters. Zo is het pompende en groovende Hellride één van mijn favorieten en weten ze mijn adrenalinegehalte te doen laten stijgen in het kort en krachtige Take It To The Grave en het daaropvolgende nummer Age Of Disgust, dat aanvankelijk als een siamese tweeling aan Take It To The Grave lijkt vast te zitten, maar dat meer een eigen identiteit krijgt naarmate het nummer vordert.
Pro-Pain verrast absoluut niet op Voice Of Rebellion, maar mijn God wat is het toch heerlijk om je door het album te laten overrompelen en aan het eind hard mee te zingen met Fuck This Life.