Profuna Ocean – In Vacuüm

In 2013 werd Profuna Ocean door Dutch Exposure uitgeroepen tot de beste progressieve rockband  in Nederland. Dat komt niet natuurlijk niet helemaal uit de lucht vallen. Met het debuutalbum Watching The Closing Sky  liet Profuna Ocean al horen dat ze wat in hun mars hadden en wisten hun plek op de diverse Nederlandse podia te bemachtigen. Dat schept verwachtingen, maar de heren wisten tijdens het schrijfproces van het nieuwe album In Vacuüm zichzelf en hun muziek verder te ontwikkelen en een nieuw leven te behalen waarin progressieve invloeden (Porcupine Tree) worden afgewisseld met gevoel en intensiteit (Anathema).
Dat nieuwe (progressieve) level bevalt me wel, moet ik zeggen. In Vacuüm wordt betiteld als het nieuwe album, maar Profuna Ocean had er met gemak drie EP’s uit kunnen halen en dan doel ik op de drie uitstekende nummers die individueel langer dan tien minuten duren. In Hanging In The Balance bijvoorbeeld is zoveel variatie te vinden en is inderdaad veel energie gestoken om de balans in kracht en emotie neer te zetten. De vierkwartsmaat in het begin is maar een voorbode, een schijnbeweging naar een toegankelijk nummer waarin de keyboards van René Visser veel ruimte krijgen en een aanzet zijn tot een spannend muziekstuk waarin de spanning danig oploopt naar een kookpunt en waar de overige ingrediënten het nummer op smaak brengen. Ook in de afsluiter Clean State weet de band dit prachtig neer te zetten. Dat Profuna Ocean beïnvloed is, is een vanzelfsprekendheid. In Beautiful Sunrise weten ze krachtig te starten om al snel alle gevoel uit de ether in het nummer te integreren op een manier die bij Pink Floyd ook herkenbaar is. Niet alleen zangtechnisch maar zeker ook muzikaal komen ze heel dicht in de buurt van de grootmeesters om in de meer krachtige en onregelmatige stukken riching Opeth op te schuiven. En met succes, want ik zit werkelijk met mijn oren verkleefd aan mijn koptelefoon bij het horen van dit nummer. Maar nummers van tien minuten zijn niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig is Profuna Ocean ook uitstekend in staat om in de kortere nummers progrock aan te bieden die je pakt en meeneemt.  Waarbij de sfeer in Thousand Yard Stare goed te volgen is, Losing Ground wat meer complexere elementen kent en Ghost , geripped van alles wat overbodig is, extreem gevoelig is.
Ook Profuna Ocean laat horen dat Nederland rijk is aan uitstekende bands die op een verfrissende, professionele en prettige wijze progressieve rock weet te spelen. In Vacuüm zou wat mij betreft meteen tot cultureel erfgoed benoemd mogen worden.