De tweede dag van Prognosis. Vandaag valt op dat het publiek wel laat komt. Tijdens Riverside is het opvallend veel drukker dan de hele dag daarvoor. Zal deels te maken te hebben met de dag. Dit jaar valt Prognosis namelijk op zaterdag en zondag in plaats van vrijdag en zaterdag. Ook voor mijzelf is het lastiger organiseren dat het op zondag tot en met half twaalf ’s nachts duurt. De reistijd is voor mij net iets teveel. Laat ik het zo zeggen, het hotelwezen en de horeca in Eindhoven was er wel blij mee.
Riverside is met recht de headliner van de avond. De vier Polen laten horen dat progressieve rock in hun DNA zit. Het samenspel is uitstekend. Op gezette tijden treedt elke muziekinstrument naar de voorgrond. Het zorgt voor een heerlijke symbiose tussen de vier muzikanten. Het samenspel staat als een huis. De nummers kennen een kop en staart. Dat er tijdens die nummers de nodige breaks en tempowisselingen zitten mag duidelijk zijn. Zanger/ bassist Mariusz Duda weet van nature contact met het publiek te maken. Het gaat hem zo makkelijk af dat niemand in de zaal het idee krijgt dat er weer zo’n muzikant staat die om extra aandacht vraagt. Zelfs wanneer hij probeert om het publiek schreeuwend te laten fluisteren en er een enkeling niet meedoet weet hij dit met humor te omzeilen. Fantastisch optreden, heerlijk geluid en superfijne interactie. Wat wil een bezoeker nog meer.
Soen moet, net als veel andere bands, uitgelegd krijgen wat ‘akoestisch’ betekent. Dan gebruik je dus geen elektronica. Geen elektrische gitaar, bas en keyboard/ samples. Aan die strenge formulering houdt de band zich niet. Wel wordt er rustiger gespeeld en wordt de band aangevuld met strijkers en zangeres. Het resultaat mag er wezen. Mijn kritiek op ‘akoestisch’ mag je nu dus alweer vergeten. De rustigere aanpak en de vrouwelijke ondersteuning geeft de zanger nog meer kans om te excelleren. De elektrische gitaarsolo’s krijgen door deze aanpak ook meer aandacht. Het past allemaal uitstekend en zorgt voor een uiterst sfeervol optreden. Het helpt natuurlijk dat Soen veel liedjes heeft die baat hebben bij een ‘akoestische’ aanpak.
De oude bekenden van Voivod heb ik al heel lang niet meer gezien. Hun vooruitstrevende death en later progressieve metal voelt nu een beetje gedateerd aan. De band heeft nog steeds de gun factor. Mede met dank aan al het leed die de band achter de rug heeft en het feit dat men een aantal roemruchte platen heeft gemaakt. Er wordt niet slecht gemusiceerd maar echt pakken doet het niet meer. Het klinkt iets teveel als wat ze allemaal al eerder gedaan hebben. Leuk, aardig, maar niet meer zo opvallend. Voor de diehard fans van de band is het natuurlijk een prima optreden. De band weet immers voor de volle 100% wat men doet.
Fixation valt onder de categorie als je een goede geluidsman had gehad dan had dit zomaar een uitstekend optreden kunnen zijn. Als je die geluidsman niet hebt dan wordt het zomaar een middelmatig optreden. De gitaar en de achtergrondzang staan zover achter in de mix dat je ze nauwelijks hoort. De zanger klinkt dof. Het klinkt alsof hij staat te zingen in een lege zaal. Ik heb op verschillende plekken geluisterd of het ergens toch beter klinkt. Helaas, zelfs bij de geluidsman in de buurt heeft het niet de schwung, swing, kracht en expressie die het op plaat wel heeft.
Enma heeft een beetje hetzelfde euvel als Fixation. Het geluid is wel iets beter waardoor het geen echte minpunten verdient. Wel is de band nog niet ver genoeg om echt op te vallen tussen al het andere geweld van deze dag. Het is muziek waar niemand zich aan stoort, maar ook niet veel meer dan dat.
In de kleine zaal vlamt Astronoid keihard al hun gitaarriffs op het publiek af. Het geluid staat hard maar gelukkig niet te hard. Wat opvalt is dat de band live veel meer klinkt als een traditionele metalband. Iets wat op de plaat veel minder zo opvalt. De gitarist gaat flink tekeer. De drummer en bassist stuwen het tempo voort. Soms neigt het zelfs naar oude vertrouwde speedmetal. De kwaliteit en techniek van spelen is hoogstaand te noemen. Astronoid heeft een grote blikvanger die (naast op de plaat) dit ook live waarmaakt. De zanger zingt zijn melodieuze lijnen in de net wat hogere regionen dan bij een metalband gebruikelijk. Dit doet hij zo goed dat de band een uitstekende indruk achterlaat.
O.R.K is een band die uit muzikanten bestaat die uit verschillende landen komen. Dat is stiekem te merken. Het optreden is wat statisch en voelt een klein beetje onwennig. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten maar het echte live gevoel ontbreekt een beetje. O.R.K is zo’n band waar je niks op tegen hebt maar waar ik het ook niet erg van vindt om dit te missen. De band en zanger floreren wanneer de tweede elektrische gitaar ter hand genomen wordt. Dan winnen de nummers aan kracht.
Het Franse Lizzard is een uitstekend trio. Eigenlijk zou het niet meer gezegd hoeven te worden, maar de drumster is een dijk van een muzikant. Helaas zie ik nog teveel dat vrouwen de bas of zang doen maar dat het slagwerk door mannen gedaan wordt. Wat betreft drumwerk heeft zij wat mij betreft de prijs vandaag gewonnen. Vooral haar harde rake klappen en die gortdroge afstelling van de snare drum maken extra indruk. Dat de zanger/ gitarist en de bassist ook van wanten weten zorgt ervoor dat Lizzard een band is voor de fijnproevers. Helaas pakken de nummers mij wat minder dan gehoopt. Misschien herken je dat wel. Je weet dat je naar een uitstekende band staat te kijken. Er mist alleen iets waar je lastig de vinger op kan leggen. Voor mij is Lizzard zo’n band. Ik moet wel zeggen dat ik ze live veel indrukwekkender vind dan op plaat. Vooral de zanger wint aan overtuigingskracht bij een live optreden.
De grootste verrassing van de tweede dag is het optreden van Rosalie Cunningham. Dit is jaren zestig en zeventig progressieve rock getransformeerd naar het heden. Soms hypnotiserend als een echte prog band uit die tijd. De muziek wordt echter vaak aangevuld met compleet andere invloeden. Denk o.a. aan blues, soul en bands als The Beatles, Jethro Tull, Fairport Convention en Jefferson Airplane. De kenmerkende zang van Rosalie wordt ondersteunt door een geweldige band. Iedereen weet wat hem/ haar te doen staat. Ze doen dit met verve. Het geluid staat afgemeten goed. Elke muzikant is prima te horen. Het nostalgische gevoel wordt nog versterkt door de keyboard het bekende Hammond geluid te geven. De gitaar zingt lekker mee en de bassiste en drummer zorgen voor de juiste bite. Daarbovenop is het outfit van de bandleden ook getransformeerd uit de jaren zeventig. Dit is muziek zoals het toen maar ook nu hoort te klinken. Heerlijk optreden en wat een prima begin van deze dag in de kleine zaal.
Prognosis laat in twee dagen weer zien een uitstekende mix van bands te kunnen boeken. Enerzijds bekende namen maar ook dit jaar staan er weer de nodige verrassingen en bands die nog relatief onbekend zijn. De kleine zaal is wat dat betreft een bron van ontdekking en vermaak. Hulde voor de mensen die het programma in elkaar draaien elk jaar. Volgend jaar weer! Hopelijk dan weer op vrijdag en zaterdag, want mijn maandag werken na Prognosis was nog nooit zo lastig. Mijn lichaam wilde wel maar mijn hoofd zat nog bij de heerlijke muziek van twee dagen Prognosis.
Foto’s: Monica Duffels
