Wat opvalt is dat het van het begin af aan druk is bij Prognosis. Vanaf de eerste band in de kleine zaal staat het al aardig vol. In de loop van de dag wordt het alleen nog maar drukker. Mooi dat er zoveel mensen zich al vanaf het begin laten zien. Terecht ook, want vaak zijn er leuke nieuwe bands te ontdekken.
Prognosis doet dit jaar niet aan rustig beginnen, want met Obsidious gooit men er direct een flinke pot metal tegenaan. Hoewel het gitaarwerk neigt naar progressief laat de band verder eigenlijk gewoon een traditionele pot metal horen. De zang is bijna gruntend tot hoog krijsend. Traditionelere metal kun je wat mij betreft niet krijgen. Leuke opener maar geen hoogvlieger. Zeker niet als je dit vergelijkt met de rest van de dag.
Bij Ithaca staat er een ferme dame in een fel gekleurd rokje haar longen uit het lijf te brullen. Ze mixt dat soms met cleane zang. Door de lastige afstelling in het geluid is dat laatste wat moeilijker te volgen. De muziek is net zo onvoorspelbaar. Het lijkt soms of de muzikanten elkaar kwijt raken door hun eigen spel. De boodschap gaat o.a. over het helen van trauma’s en inclusie. Dat je op deze manier je trauma’s van je af kan gooien lijkt mij wel duidelijk.
Hippotraktor past met hun aanpak ook in de categorie de longen uit je lijf schreeuwen. Zij doen dit echter met beleid. De progressieve metal zit vernuftig in elkaar. Het gitaarspel is indrukwekkend en de nummers hebben een echte kop en staart. De zanglijnen zijn deels clean en voor het andere deel brullend. Het past prima bij de muziek. Het verder energieke optreden in de kleine zaal hoort bij een van de betere van de dag.
Vreemd genoeg loopt het tijdschema dit jaar in elkaar over. Sommige bands spelen daardoor tegelijk in plaats van om en om. Ik zie daardoor maar een relatief klein stuk van Vitam Aeternam. Het theatrale gezelschap laat prima horen hoe goed, maar ook hoe cliché dit kan zijn. Het zit perfect in elkaar. De aanvulling van viool is goed gevonden. De gitarist lijkt zo uit de jaren tachtig gestapt met zijn verder uitstekende gitaarspel en de zang laat de emotie in elke toon horen. De verder vooral op keyboard/ elektronica rustende muziek laat alle ruimte voor fantasie. De zwart-wit video’s op de achtergrond maken het helemaal af. Ondanks dit alles hou ik toch het gevoel dat ik het allemaal al eerder gezien en meegemaakt heb.
Met Iamthemorning duiken we zomaar de wereld van (bijvoorbeeld) Castlefest in. De zangeres is lieflijk en charmant. De man achter de keyboard bespeeld dit instrument alsof het een echte piano is. Magistraal om te zien en te horen. Zeker omdat hij daar de klassieke manier voor gebruikt. De andere twee muzikanten (drums en gitaar) kunnen er ook wat van. Het zorgt voor een mooie set aan fijne rustgevende en dromerige nummers. Het lieflijke karakter wordt echter wreed verstoord door de thema’s waarover de band zingt. Die gaan over dood en andere lastige zaken in het leven. De van oorsprong Russische zangeres (en pianist) zorgen er ook voor dat we te horen krijgen dat niet iedere Rus van Putin houdt. De lach wordt ook niet vergeten, al is het maar door aan te kondigen dat het door Brexit lastiger is het Verenigd Koninkrijk (waar ze nu wonen) te verlaten dan Rusland. Heerlijk optreden die opvallend veel rockers tot het einde in de kleine zaal weet te houden.
Zijn soloplaat is nog niet uit maar vandaag staat Einar Solberg (Leprous) zijn aankomende soloplaat al te verkopen. En verkopen zal hij, want het is uitstekend wat we voorgeschoteld krijgen. De aanvulling met viool en trompet zorgen er net zoals de rustigere en (nog) meer melodieuze aanpak voor dat Einar Solberg solo niet te vergelijken is met zijn band. De band put uit meerdere invloeden en weet dit tot een mooi en swingend geheel te mixen. Natuurlijk komen er de nodige rustige momenten voorbij. Voor een band die slechts twee dagen met elkaar samenspeelt is dit wel een hele strakke set. Het tekent de kwaliteit van de band die Einar bij elkaar gebracht heeft. Einar laat weer horen een ongekend bereik te hebben. De muziek geeft daar (natuurlijk) in dit soloproject nog meer ruimte aan.
Daarna rollen de gitaarriffs over ons heen van het postrock gezelschap PG.Lost. Het instrumentale viertal gebruikt de zang puur als instrument. Geen woorden maar klanken. Het klinkt als de welbekende klok. Het staat als een huis. Het geluid is, net als het spel, dik in orde. Enige minpunt is dat een uur wat lang blijkt. Op een gegeven moment begint het toch op elkaar te lijken. Niet dat we het uur vol kunnen maken want drie kwartier na de start van PG.Lost begint namelijk…
Soen… Dit is hoge klas werk. Hoewel de set enigszins routineus overkomt is het allemaal zo goed dat dit een klein smetje op een verder uitstekend optreden is. De ‘best of’ set gaat erin als zoete koek. Joel Ekelöf komt nog op als Judas Priest light in zijn leren jack, zonnebril en pet. Later wordt dit vervangen door zijn – traditionele – pak. Zijn stem klinkt live vaak wat lager dan op plaat. Verder is het allemaal dik in orde. De band laat een uur lang horen op de toppen van hun kunnen te zitten. Over het samenspel en de uitvoering kan geen slecht woord gezegd worden. Het is allemaal prima op orde. Het zorgt ervoor dat ik reikhalzend uitkijk naar de nieuwe plaat die Joel aankondigt. Alleen jammer dat de band geen gebruik maakt van de uur en kwartier die men kreeg. Nu eindigen we zwaar onder de indruk van het optreden na een uur met het mooie Lotus. Ik had graag nog wat meer Soen gezien. Gelukkig kan dit morgen met hun akoestische set.
Helaas mis ik Disillusion. Even afgeleid door andere zaken en je komt de kleine zaal nauwelijks meer in. Het blijft toch een klein nadeel van de aanpak. De grote zaal heeft ruimte, maar in de kleine is het vaak zoeken naar een plek. Na zo’n lange dag kies ik er daarom maar voor om even een moment rust te nemen en toe te leven naar het laatste optreden van deze dag.
Zeal & Ardor knalt letterlijk uit de startblokken. De staccato riffs en die indrukwekkende samenzang met drie zangers zorgen er direct voor dat het publiek tekeer kan gaan. Het swingt, het rockt en het knalt. Vooral nummers als Death To The Holy en Church Burns maken indruk. De normaal bij een metalband onverwachte invloeden zoals gospel en soul zorgen voor een swingend en dwingend geheel. Dit is topnotch metal met een eigen gezicht. Enige nadeel is dat de mix tussen de verschillende stijlen op een gegeven moment vergelijkbaar klinkt. Dat doet niks af aan de feeststemming die gecreëerd wordt. We gaan headbangend, springend en dansend de laatste tonen van een geslaagde eerste dag van Prognosis in.
Foto’s: Monica Duffels