Het album wordt (zwaar) gekenmerkt door het gitaargeluid/-geweld van Noud zelf. In de zes nummers dat het album telt, weet hij een keur aan artiesten zijn gevarieerde composities te laten spelen. Het album start sterk met het nummer Disease dat melodisch retegoed in elkaar steekt en waar het stemgeluid van Chandler Mogel (Outloud) goed past. Het nummer heeft een slow start maar bouwt zich verder mooi uit rond het strakke riffspel van Noud. De uitgesponnen muzikale escapades zijn een lust voor het oor waarin Noud laat horen waar hij toe in staat is met zeven en acht snaren. Uitstapjes die niet al t ever van de basismelodie afdwalen. Met Carve Your Heart verlaat Noud het melodische pad wat meer om in een stevige en zware setting de growls/grunts van Dmitri Kostitsyn volledig tot zijn recht te laten komen. Zeker in combinatie met het heldere stemgeluid van Suzy Silverstein is het genieten. Halverwege zet een pneumatische riff in om zich te transformeren naar een ijzersterke gitaarsolo waarin zware akkoorden en ultrasnel notenspel met elkaar lijken te duelleren. De pompende ritmesectie blijft gestaag doorpompen onder leiding van drummer Dennis Leeflang (onder meer Lita Ford en Sun Caged). Progressieve elementen zorgen ervoor dat het nummer nog wat lichtvoetige elementen toegevoegd krijgt. Iets dat later op het album explicieter naar voren komt. De instrumentele start in Restless Soul maakt me nieuwsgierig. De langzaam aanzwellende spanning bouwt zich gestaag op. Noud Smeets neemt met zijn gitaar de sfeer al snel over. Het nummer ademt een post-grungekarakter mede door de manier van zingen lijkt het op Alice in Chains. Ik moet zeggen dat de herhaling van tekststukken op een gegeven moment wat te langdradig zijn en wat variatie hierin zou het geheel goed doen.
Veruit favoriet bij mij is het zeer gevarieerde Killer Of Life. In eerste instantie zorgt de manier van zingen en de bombastische basis, met onder meer Mark Brekelmans (Edge Of Serenity, Selfmachine) zijn basgitaar tot het uiterste tergt, voor een sfeer die door Max Cavalera ook neergezet zou kunnen worden. Maar Killer Of Life is veel meer dan dat. Naast het raggende gitaargeluid is er genoeg ruimte voor de onnavolgbare solo’s van Noud zelf (ik tel er denk ik zomaar even drie verspreid over het nummer) en voor een meer sferisch karakter dat gevoed wordt door een prachtig stemgeluid. De progressieve elementen zijn zeer van toepassing op deze compositie en Killer Of Life is een juweel van een nummer dat door afwisseling in kracht en atmosfeer steeds blijft boeien.
Dat Project Masquerade, zoals in het begin al gezegd is, een sterk gitaar georiënteerd project moge ondertussen duidelijk zijn na vier nummers. Met het instrumentale Masterplan wordt alles nog eens uitgebreid uit de (klank)kast gehaald in een mooi verhaal dat wordt verteld door de snaarvirtuoos zelf. Een hele sterke compositie die gevolgd wordt door King Of The Wastelands. Nog even is het ruim zes minuten genieten van een compositie waarin kracht en melodie elkaar beïnvloeden en het album grondig en trefzeker afsluiten.
Project Masquerade is voor mij dé ontdekking van 2016 geworden. Het album is over de hele linie sterk tot ijzersterk en Noud Smeets weet mij feilloos te overtuigen van zijn spel, zijn talent tot het schrijven van nummers en is zeker een voorbode voor mooi progressief Nederlandse topkwaliteit.