Prong neemt de uitspraak ‘no rest for the wicked’ wel erg serieus. De eerste zes nummers knalt de band van zanger/ gitarist Tommy Victor harder en sneller dan ooit. Omschrijvingen als hardcore, metalcore en speedcore dekken de lading. Zelfs de ‘oeh’ kreet keert terug bij Zero Days, net voor een korte, op Slayer geïnspireerde, gitaarsolo. Wat een imposant begin van een album. Pas bij Divide And Conquer is de typische Prong melodie voor het eerst te horen. Niet dat dit nummer bepaald rustig te noemen is. Het gif en venijn is helemaal terug. Slim gebruikmakend van in koor gezongen refreinen. Het doet denken aan de hoogtijdagen van de hardcore scene. Het maniakale drumwerk van Art Cruz is fenomenaal. Wanneer Prong besluit om de eerste zes nummers live achter elkaar te spelen moet die man aan de beademing, dat kan niet anders. Of het publiek dit geweld gaat overleven is ook niet duidelijk. Het zevende nummer Blood Out Of Stone begint in ieder geval rustig en heeft een veel melodieuzer aanpak. Dat blijft daarna zo, maar vreemd genoeg nemen de nummers niet af aan kracht. Het is duidelijk dat Tommy Victor en co in hun element zijn. Zwaar aangezette, inventieve gitaarriffs, die beest van een drummer en die knallende kracht. Prong is nooit echt weggeweest, maar Zero Days is wel verreweg het beste Prong album sinds Rude Awakening. Sterker nog, dit album kan wedijveren met hun twee beste platen (Rude Awakening en Cleansing).
http://prongmusic.com/