Het album start goed met A Storm Approaching, een composities met een goede psychedelische chaos, De lijzige zang geeft het geheel een grungy karakter in een sterk muzikaal decor. De grunts geven het geheel een krachtige impuls en de onvermoeibare ritmesectie ondersteunt het melodische gitaarspel. Het is onvoorstelbaar maar vooral heerlijk dat een trio zoveel herrie kan maken. In All Your Gods Have Gone gaan ze daar stug mee verder. De zang kronkelt zich een weg door de subtiele sterke gitaarmelodie en manifesteert zich helder, krachtig en bedient zich van een stevige grunt die parallel loopt naast de clean vocals. Naar het einde toe word je meegezogen in de muzikale trip in een groovende stijl.
Age Of Separation start met een strak drumgeluid waarbij het hulp krijgt van een gitaarriff. Het tempo is vrij rustig. Wanneer de zang invalt, beweegt het drumgeluid zich meer richting naar de achtergrond, maar in de tussenstukken en tijdens de gruntpartijen komt het weer sterk naar de voorgrond. Ergens ligt het in het verlengde van wat Gojira ook neerzet. Over de hele linie is Age Of Separation één immense muziekeruptie waarbij ritme en passie een belangrijke factor zijn. Dit zou live wel eens een tsunami kunnen zijn waarbij de muziek je overspoelt.
Violate Consensus Reality start op een manier zoals een yogales in India zou kunnen beginnen. Een licht tribalritme ondersteunt de mystieke zang van Stefanie Mannaerts (Brutus). Langzaam bouwt de compositie zich op en krijgt een meer krachtige impuls die geleidelijk aan kracht wint. Violate Consensus Reality is daarmee een roltrap die je door het mystieke muzikale landschap heen voert waar allerhande indrukken je zintuigen prikkelen. Van uiterst sereen tot strakke krachtige gehoorsensaties die je overrompelen.
Hope is een voortkabbelende compositie waarbij het drumwerk als een katalysator fungeert. De wat lijzige zang is de rode draad door een georganiseerde kakafonie van muzikale prikkels.
Met Interbeing slaat Psychonaut weer krachtig toe. Het indrukwekkende intro start gemoedelijk en mooi met het gitaarspel. Met toevoeging van bas en drum en een draai aan de distortionknop bouwt het zich op binnen de bestaande melodiebasis die bij het begin gezaaid is.
A Pacifist’s Guide To Violence is een bijzondere title. Muzikaal klinkt het ook allemaal niet echt vredelievend, maar dat is slechts uiterlijke schijn en wellicht vanuit delen uit onze maatschappij een misplaatst vooroordeel. Deze passievolle pacifist rockt er gewoon degelijk en energievol op los.
Towards The Edge is de afsluiter en met bijna dertien minuten de epische finale van het album. Het complete arsenaal aan kwaliteit zet Psychonaut in om het album op deze manier knallend en overtuigend af te sluiten. In de dertien minuten speelt de band met de intensiteit door periodes van (relatieve) stiltes in te bedden in het geheel en aan het eind zelfs te voorzien van licht klassieke elementen.
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn interesse voor Psychonaut gestimuleerd werd door de naam op de affiche van Alcatraz Metalfestival. Een festival waar een veelvoud aan Belgische bands kan en mag optreden. Pychonaut is er één van en ik ben toch blij dat ze boven zijn komen drijven. De muziek ademt de psychedelische kant van de jaren zeventig maar wordt gecombineerd met uitstekende hedendaagse metal zoals Tool en voor mij ook Gojira.