Purest Of Pain – Solipsis

Binnen de Nederlandse metalscene is Merel Bechtold in korte tijd een naam geworden die bij iedereen wel een belletje doet rinkelen. Deze talentvolle 26-jarige gitariste startte Purest Of Pain een jaar of tien geleden en brachten in die tussentijd een EP en single uit. Maar waarschijnlijk is zij meer bekend als gitariste bij Mayan, Delain of The Gentle Storm.
Toch is Merel meer dan een gitariste. Ze ontpopt zich met de release van het eerste echte album Solopsis meer als een multi-creatief brein achter de band. Het geld werd door een Indiegogo-campagne gefinancierd en momenteel bereiken mij diverse berichten van over de wereld waarin Solipsis onder de aandacht wordt gebracht. Een album waarvoor Merel muzikaal de hoofdverantwoordelijke is en daarbij ook het album heeft geproduceerd.
Binnen Purest Of Pain heeft Merel zich omringd met gitarist Micheal van Eck (Vanaheim), zanger J.D. Kaye, bassist Frank van Leeuwen en drummer Joey de Boer (Delain). Een solide band die met Purest Of Pain een melodische deathmetalalbum aflevert. En dat is ook wat de luisteraar krijgt. Ten aanzien van haar andere werk laat ze een meer krachtigere en donkere kant zien van zichzelf. Wat opvalt is dat het ‘standaard’ deathmetalgeluid mooi wordt aangekleed met groovende tussenstukken en fraaie melodielijnen zoals in Vessels. Vessels heeft een sterke melodie. Het is niet verwonderlijk met Merel als creatief leider van de band dat het gitaargeluid sterk bepalend is op het album. Daarnaast is de rol van drummer Joey de Boer (Delain) van groot belang voor de muzikale tempo-injecties.
Crown Of Worms is langzamerhand uitgegroeid tot mijn favoriete compositie van het album. Het is een aanstekelijke compositie vol gevoel waarin de start sterk doet denken aan een compositie van Machine Head. Wat vooral opvalt is de zangmelodie die een prachtig verhaal vertelt waarbij het gitaargeluid goed dominant naar voren is gezet in riffs, melodie en solo. En naarmate ik Crown Of Worms beluister, is dus deze compositie uitgegroeid tot één van de highlights van het album
Al eerder is vermeld dat juist het spelen met kracht, emotie en melodie een krachtig element is op Solipsis. Ook in Momentum is dat het geval. Het kent een heerlijke groove in de riffpauze halverwege en heeft een licht onregelmatig karakter wat het totale sfeergevoel kleurt en bijzonder aantrekkelijk maakt. De gitaarsolo daarin verweven is het zuurtje in een goed gerecht.
Tidebreaker is daarna weer lekker zwaar neergezet. Dat zware karakter krijgt wat opklaringen met een helder gitaargeluid maar verandert daarna naar een uptempo compositie waarin alles samen lijkt te komen wat we tot dusver hebben mogen horen.
Een niet te onderschatten rol is die van drummer Joey de Boer. Op het hele album overtuigt hij mij met zijn spel en in het bijzonder in Trial & Error komt juist het samenspel tussen drum en gitaar mooi tot zijn recht.. Bij aanvang is de compositie voor mij wat verwarrend en dat betreft voornamelijk de zang- en gitaarmelodie in relatie tot de ultrasnelle drumpartij. Wanneer dit uiteindelijk samenvalt krijg je als luisteraar te maken met een enerverend muziekspel.
Gaandeweg het album vallen Terra Nil en E.M.D.R. positief op. Terra Nil wijkt wat af van het ‘standaard’ geluid van Purest Of Pain. Het klinkt allemaal wat langzamer maar ook luchtiger. Wat kenmerkend is voor de composities op het album is de variatie. Zo is ook Terra Nil gezegend met een mooi tussenstuk waar een akoestische setting met gitaar en zang langzaam weer opbouwt naar meer kracht. Hoewel het drumwerk genoeg aandacht krijgt, wordt ditmaal het drumwerk wederom mooi uitgelicht. De luisteraar wordt gewoon getrakteerd op een composities waarin strakke deathmetal wordt doorspekt met fraaie melodielijnen.
E.M.D.R. is voor de verandering geschreven door gitarist Michael van Eck en hij werkt voonamelijk vanuit een heavymetalstructuur die invloeden kent van Amon Amarth. Wat dat betreft zoekt Purest Of Pain hier zeker de grens op van de deathmetal, maar daar zijn we ondertussen aan gewend, want Purest Of Pain zet de luisteraar regelmatig even op het verkeerde been. Een stukje akoestisch gitaargeluid dat ondersteund wordt door alleen de zang is ook in Noctambulist te horen. Leuk is dat hier J.D. Kaye even laat horen meer te kunnen dan een goede grunt opzetten.
Met The End gaat Purest Of Pain gevoelig doch groovend naar zijn einde toe van het album en sluit daarmee 50 minuten veelbelovende muziek af.
Solipsis laat zien waar Purest Of Pain anno 2018 voor staat en is zeker een album waar Merel met haar mannen de Nederlandse metalscene een poepie laat ruiken en een waardige medespeler is binnen de metalwereld. Solipsis mag dan in de hoek van de deathmetal worden geplaatst. Het is veel meer dan dat en daar zorgen de afwisselende stukken muziek wel voor. De afwisseling die het karakter van de composities soms gewoon een heel andere kant op stuurt, zonder dat de continuïteit van het album in gevaar komt.
https://www.youtube.com/watch?v=r8L8ZplJBGc
https://www.youtube.com/watch?v=BJFzvvYOdM8