De band komt voort uit de band Pylon. Deze band eindigt te bestaan bij de onverwachte dood van gitarist Randy Bewley. De onmiskenbare vocalen van Vanessa Briscoe Hay drukken hun stempel op de sound van de band. In eerste instantie zou er een eenmalige opvoering van enkele nummers zijn, maar vanwege lovende kritieken wordt er een band geformeerd. Deze band bestaat naast Briscoe Hay uit bassist Kay Stanton, toetsenist Damon Denton en drummer Joe Rowe. De gitarist is Jason NeSmith die uiteindelijk de katalysator is het geheel.
In zes nummers maakt de luisteraar kennis met deze Griekse band waarbij duidelijk de invloeden te horen zijn van Blondie, B52’s en The Runaways. De eerste twee nummers leunen erg op de vroege wave qua elektronica gebruik. De zangpartij is zoals we kennen uit de punktijd, van die obscure bandjes die dan één of twee singles uit mochten brengen. Nostalgie en toch weer hedendaags.
In iets meer dan 21 minuten brengt de band zes nummers ten gehore. Beep is lekker nostalgisch. Precaution is de climax, een drie minuten durende gestructureerde chaos. Melodielijnen zijn nauwelijks herkenbaar en lijken niet te stroken met de zang. We horen allerlei elektronische geluiden, een piano, een bas en daar komt dan ook nog een zangeres doorheen. Geen moment verveling, en bij een volgende keer luisteren hoor je weer meer dan bij de eerste keer.
De EP sluit af met Crazy, een wat rustiger nummer waarin de band zich van een andere kant laat horen. Er kan wel degelijk gemusiceerd worden conform de verwachtingen. Gelukkig doet de band niet alles volgens de heersende normen. Integendeel, juist de eigen draai geven dat extraatje aan deze EP. Zes nummers lang genieten voor de liefhebber.