In het weekend dat ik Geoff Tate live in De Bosuil bezoek waar hij de albums Rage For Order en Empire integraal vertolkt op een uitstekende manier, ontvang ik ook het nieuwe album van Queensrÿche. Sinds de breuk in 2012 lijkt Geoff Tate me nog wat zoekende. Onder verschillende namen (Queensrÿche, Operation: Mindcrime, Geoff Tate) en in diverse projecten (Sweet Oblivion, Avantasia) laat hij nog geregeld van zich horen, maar de laatste jaren kun je hem vooral in de zalen vinden waar hij het oude werk van Queensrÿche uitstekend neerzet.
Queensrÿche daarentegen, met oudgedienden Eddie Jackson en Michael Wilton in de gelederen hebben in zanger Todd Le Torre een uitstekende nieuwe voorman gevonden en leveren met Digital Noise Alliance een nieuw album af in de beste traditie van de band.
De titel refereert zeker naar het DNA dat de Eddie en Michael in zich hebben en het nieuwe album is een soort ‘back tot he future’. Met beide benen in het heden en kijkend naar de toekomst komen de oude vertrouwde elementen van het karakteristieke Queensrÿchegeluid helemaal tot hun recht in de elf nieuwe composities.
Hoewel…..de opener In Extremis zou niet misstaan op een Iron Maiden album met de opzwepende basis. Daarna richt de band zich meer op het geluid dat we van ze gewend (mogen) zijn. Enerzijds is het zo heerlijk vertrouwd en toegankelijk zoals in Chapters en anderzijds zijn het de subtiele accenten die Queensrÿche maken wie Queensrÿche ook is. Lost In Sorrow heeft die subtiele gitaarmelodie die is doorweven door de melodie en de basisriff ondersteunt en versterkt. Zanger Todd La Torre laat horen dat zijn stemgeluid uitstekend past en dat hij met recht sinds 2012 een lid is van de band. Dat blijkt ook in Out Of The Black en Behind The Walls waarin drummer Casey Grillo prominent aanwezig is.
Met Sicdeth voeren de heren het tempo een beetje op en spelen ze met variaties die het geheel een fikse boost geven. Nocturnal Light is dan weer wat trager en daardoor wat slepend van aard. De stempel die vanuit het DNA van Michael Wilton op de compositie wordt gezet is veelzeggend.
Hold on is erg toegankelijk en evolueert halverwege in een stuk muziek dat ieder DNA onderdeel van het Queensrÿchegeluid in zich heeft. Tormentum start als een compositie die live de nodige handjes op elkaar kan krijgen en ook hier is het halverwege raak met zo’n twist die je alleen bij Queensrÿche tegen kan komen en hier refereert naar het geluid van het klassieke album Operation Mindcrime.
Met Silent Lucidity heeft Queensÿche reeds furore gemaakt en de compositie mag gerust een klassieker genoemd worden. Op Digital Noise Alliance is Forest de ballad die het evenwicht mag bewaren. En dat lukt uitstekend. Gevoelig en innemend rolt de mierzoete ballad langzaam op je af om je op een fijne manier te overweldigen, te strelen met de klanken die met de toegevoegde achtergrondzang/-klanken meer diepte krijgt.
Als bonus heeft Queensrÿche de cover Rebel Yell van Billy Idol op het album gezet. Op zich leuk, maar voor mij geen meerwaarde. De band is zo dicht bij het origineel gebleven en Todd weet zijn zangstijl zo aan te passen, dat voor mij het verschil eigenlijk niet eens merkbaar is.
Digital Noise Alliance is een cadeautje van een band die laat horen nog lang niet uitgespeeld te zijn. Na de albums Queensrÿche, Condition Human, The Verdict en dit nieuwe album in de zak laat het vijftal horen dat ze bestaansrecht hebben en moeiteloos de kracht en het aanzien van veertig jaar Queensrÿche neer hebben gezet op dit nieuwe album.