De zaal van de Effenaar is lekker vroeg open omdat er nog een dance event na de optredens zal volgen. Op zich lekker, want ik had genoeg uitgekeken naar deze bands dat ik geen zin had langer te wachten nog. Jong talent en oude meesters vanavond…
De Duitse jongens van Mirrorplain zijn een beetje de spreekwoordelijke vreemde eend vanavond. Waar de andere acts powermetal spelen is het geluid van deze band eerder alternative rock of misschien alternative metal te noemen. Beetje richting Godsmack en dat soort Amerikaanse jongens eigenlijk. Daarnaast is ook de leeftijd van de Jungs een stukje lager dan die van de andere acts. En met die leeftijd komt duidelijk ook een fanatieke fanschare in de vorm van jonge meisjes die elk woord kunnen meezingen en gehuld zijn in T-shirts van de band.
Ondanks dat het geen powermetal is, hebben ze zeker wel genoeg power in hun optreden. Vocalist Christian heeft absoluut een dijk van een rauwe stem, ook al hapert hij soms heel even. Qua gitaren is het ook prima in orde. Het klinkt allemaal beter en krachtiger dan op hun albums nog, altijd mooi. De drummer komt alleen wat minder uit de verf.
Als je gitaarheld zegt, zeg je Gus G. De Griek mocht het podium delen met Ozzy Osbourne, dus dan weet je het wel. Firewind is dan ook in 1998 zowat opgericht om zijn talenten te kunnen etaleren. Het is een genot om Gus gitaarheld-poses te zien aannemen en je te verbazen over zijn vingervlugge spel. Dat neemt niet weg dat vocalist Henning Basse het onderspit moet delven qua talent. De kerel heeft een gouden strot.
Tot mijn vreugde beginnen ze meteen met een favoriet nummer van me, Ode To Leonidas. Daarna volgen onder meer het zo heerlijke uplifting Head Up High en het krachtige The Fire and the Fury. Ook mag cover Maniac niet ontbreken. Zelden zo’n geslaagde versie van een jaren tachtig nummer gehoord. Het stoere metalpubliek reageert daar grappig genoeg ook op met enorm enthousiasme.
De zaal was bij Firewind zeker al goed gevuld, maar bij Queensrÿche doet toch iedereen zijn best om dicht bij het podium te staan. Deze mensen worden niet teleurgesteld want ze worden getrakteerd op een uitgekiende setlist die ruim put uit de oudere albums van de band. Je zou verwachten dat er wat meer nummers gespeeld worden van het nieuwe album The Verdict, maar ik geloof dat de band gewoon weet dat het publiek (en dat is voor een heel groot deel grijs genoeg om het begin meegemaakt te hebben) vooral zit te wachten op de oude klassiekers. Dus ja, daar zijn Silent Lucidity, Operation: Mindcrime en Take Hold of the Flame bijvoorbeeld.
Het zal ontzettend vloeken in de kerk zijn, maar ik luister liever naar Todd La Torre dan originele vocalist Geoff Tate. Hij heeft gewoon net die extra rauwe rand in de vocals. En hij staat zeker vol energie op het podium. Die energie komt ook dubbel terug van het publiek wat het optreden extra geslaagd maakt.
Powermetal leeft nog, en de oude garde gaat ze nog steeds graag bekijken tot mijn vreugde. En hey, die jonge fanschare van die Duitse kids hebben toch maar mooi klassieke muziek leren waarderen vanavond.