Het is alweer het 15e studio album van de band die op dit album opereert in de volgende samenstelling: zanger Todd La Torre, gitaristen Michael Wilton en Parker Lundgren en bassist Eddie Jackson. Het is het derde album met zanger La Torre die in 2012 het stokje overnam van Geoff Tate. Hij heeft zelf de drumpartijen voor The Verdict ingespeeld nadat drummer Scott Rockenfeld door persoonlijke omstandigheden niet in staat bleek deel te nemen aan de opname sessies.
Overrompelend vanaf het begin, dat is de beste omschrijving van Blood Of The Levant. Meteen vanaf de eerste tonen wordt je overspoeld door een grote golf van muzikaal geweld. De gitaristen vechten met de bas en drum om de snelste melodielijnen lijkt het. Het is alsof een stel jonge honden losgelaten is in de studio, het nummer klinkt fris en enthousiast. Bassist Jackson geeft ook toe dat de inbreng van de twee nieuwkomers, La Torre en Lundgren, zeker voor nieuwe inspiratie heeft gezorgd. De leden hebben totale vrijheid voor het schrijven en opnemen van nummers.
Man The Machine is één van de singles die voor aandacht moest zorgen. Stevige riffs, snel gitaarwerk en hoge vocalen vormen in dit nummer een mooie combi. Light Years is een wat trager nummer dat leunt op donkere, trage gitaarlijnen. In het nummer Inside Out gaat het tempo af en toe flink omlaag waarna de rustige partijen weer aanleiding geven tot een interventie van de gitaristen. Dark Reverie kent een akoestisch begin waarna de stevige stukken komen die telkens afgewisseld worden met rustige stukken.
De tien nummers op dit album geven de band weer de glans van weleer terug. Na een periode met onrust heeft de band zich langzaam toegewerkt naar het niveau uit de beginjaren toen er naam gemaakt werkt. Dit album is weer ouderwets genieten.