Quinn Sullivan – Midnight Highway

Achttien jaar is Quinn Sullivan en toch is Midnight Highway al zijn derde album. Buddy Guy is zijn mentor, hij heeft al in zo’n beetje alle grote tv-shows opgetreden, kortom voor een achttienjarige heeft hij al een aardige loopbaan.
Midnight Highway bevat dertien tracks en duurt een krap uurtje. Ik ga er eens goed voor zitten. “Something For Me” is een lekkere rocker, waarop Quinn meteen laat horen een serieus potje blues te kunnen spelen. Aan zijn stem is wel te horen dat hij nog jong is.
Meteen daarna volgt “Tell Me I’m Not Dreaming”, en prompt krijg ik mijn bedenkingen. Het is zo licht en luchtig als een zomerhitje. Inclusief daar-valt-niemand-zich-een-buil-aan-tekst en dito melodie. Weet u nog, die countryknakkers die allemaal net iets meer pop en rock in hun muziek stopten en prompt enorme stadions konden vullen? Quinn komt mij eerlijk gezegd een beetje over als de bluesvariant daarop.
Het titelnummer is meer van hetzelfde, met in de zang die hele lelijke toonladderhuppeltjes die dankzij The Voice gemeengoed zijn geworden. Verderop op het album wordt godbetere AutoTune gebruikt. Vreselijk! Sullivan heeft zeker kwaliteiten, maar hij stelt ze in dienst van gladde wegwerppop als “Tell Me I’m Not Dreaming” en “Lifting Off”, dat ook nog eens lelijke four-on-the-floor-drums meekrijgt. Sullivan is Beatlesfan en heeft George Harrisons “While My Guitar Gently Weeps” gecoverd. Niet slecht – gelukkig geen gladgestreken versie, maar tegelijkertijd wel erg dicht bij het origineel.
“Crazy Into You” en afsluiter “Buffalo Nickel” zijn de positieve uitzonderingen op dit album. De eerste is eigenlijk een seventiespopsong, die voor een groot deel zo van 10cc had kunnen zijn. De hook is heel sterk en Sullivan gaat lekker loos op zijn gitaar. “Buffalo Nickel” is een geslaagde bluesjam.
Drie van de dertien songs zijn bonustracks, en die zijn een stuk minder glad dan het grootste deel van het album. “Rocks” doet precies dat, “Graveyard Stone” is een geslaagde bluesrocker en “Big Sky” is een mooie, ingetogen instrumental. Dat juist die als bonustracks zijn aangemerkt is veelzeggend.
Midnight Highway is vooral de verVoicing van de blues. Sorry, maar een echte bluesliefhebber – herstel, een echte muziekliefhebber gaat hier niet blij van worden. Er is vast een markt voor, maar net als al die The Voice-acts zal hij met deze stijl een beperkte houdbaarheid hebben. U begrijpt dat ik daar niet rouwig om zal zijn. Of hij moet échte muziek gaan maken, met de bonustracks en “Buffalo Nickel” als uitgangspunt.

Quinn Sullivan website