Aanvankelijk bouwde ze haar bekendheid op met YouTubevideo’s met covers van Emerson, Lake & Palmer. Ze werd uitgenodigd door Dweezil Zappa om mee te doen bij shows van Zappa Plays Zappa. In 2017 bracht ze haar solodebuut uit en kwam er een documentaire uit over haar, Hearing Is Believing. Die titel slaat op het feit dat ze vrijwel vanaf haar geboorte blind is. Een jaar later was Saga’s Michael Sadler zo onder de indruk van haar pianobegeleiding en zang dat een drietal songs werd uitgebracht onder de titel 3×2. Bigger On The Inside is inmiddels haar vierde soloalbum.
Even terug naar die openingstrack: als je blind bent lijkt drummen me een stuk minder voor de hand liggend. Tegelijkertijd had ik ook niet het idee dat het geprogrammeerde drums waren, daarvoor klonk het te levendig. Na enig zoeken kwam ik erachter dat ze het wel degelijk zelf doet, met software via een keyboard. Dus in plaats van een heel strak computerritme, hoor je op dit album háár ritme. Ik vind het een veel beter alternatief dan geprogrammeerde drums.
De tweede track Take Me Away doet me in de bombastische passages door de keyboards denken aan Don Airey’s soloalbum K2 – Tales Of Triumph And Tragedy. Maar de track gaat in bijna twaalf minuten van die bombastische stukken naar een heerlijke (Hammond?)solo en engelachtige zang á la iamthemorning’s Marjana Semkina. Zonder voorkennis zou je zweren dat er een batterij aan geweldige sessiemuzikanten aan dit album meewerkt, gerekruteerd uit de kringen rond King Crimson en Steely Dan, zo prettig achteloos gemusiceerd klinkt het soms. De simpele conclusie is dat haar blindheid Rachel Flowers geenszins heeft gehinderd.
Dit album klinkt op de momenten die ik het leukst vind als Steely Dan dat zich aan prog waagt. Ze vraagt wel veel van een luisteraar, omdat het tussen pop (Love Today), rock, prog en jazz heen en weer zwiert. Maar ook een pianoballad Beautiful Dream, of het intro van The Darkness dat klinkt als het begin van een hele dure blockbuster. Drie tracks van langer dan tien minuten is dan weer iets dat alleen in de prog gewoon is. De Steely Dan-associatie zit ‘m voor mij in de manier waarop tracks poppy kunnen zijn, maar intussen wel heel inventieve gitaar/bas/toetsen/drum-partijen hebben die de melodie en de lichtheid daarin juist versterken. Daarvan is Feel een heel goed voorbeeld.
Flowers laat op dit album horen dat ze ongelofelijk veel in huis heeft. Zet er een band met gerenommeerde muzikanten omheen en je hebt een bij voorbaat uitverkochte tournee. Of het je aanspreekt dat het ook allemaal op één album te horen is, is iets wat je zelf zult moeten beslissen. Dat Bigger On The Inside een razend knappe plaat is staat echter buiten kijf.
Rachel Flowers website