Dat de Haagse Death metal formatie Rages Of Sin stevige melodieuze death ten gehore brengt was al duidelijk met hun concept album Divergence uit 2020 en hun eerdere EP The Gospel Of… uit 2018. Ruim 3,5 jaar na hun laatste wapenfeit zijn ze bikkelhard terug met hun allernieuwste full-length album SALIGIA 2.1. De liefhebbers van Death metal van eigen bodem kunnen hun verlanglijstje voor onder de kerstboom alvast aanvullen met dit muzikale kunststukje, want 22 December is de releasedatum van dit heerlijke album.
Het concept album SALIGIA 2.1 beschrijft een moderne versie van de zeven hoofdzonden, en de daaruit voortvloeiende narigheid die wij mensen elkaar aandoen. Het is dan ook niet meer dan logisch dat dit album uit zeven nummers bestaat, waarin per song één van de hoofdzonden de hoofdrol speelt.
De cover doet apocalyptisch aan met het grillige landschap van dode bomen en donkere wolken op de achtergrond. Een schedel die in een afgebroken boomstronk lijkt te zijn geplaatst als een soort allerlaatste offerplaats om het tij nog te keren. Nee, ondanks de releasedatum is het bepaald geen kerstplaat! En dat is maar goed ook, want deze weken worden we al genoeg geplaagd met Flappie en Mariah Carey.
De eerste zonde die wordt aangehaald is luiheid. Skeletons In The Closet beschrijft het verhaal van een moeder die haar kinderen vlak na de geboorte vermoordt en in een koffer opbergt. De sfeer op dit Death metal album zit er dus meteen goed in! Muzikaal is het een mix van melodische gitaarriffs en dito solo’s, ondersteund door beukende drums en basgitaar. Het zit technisch goed in elkaar en de brute zangpartij van Floris Gijzenij vult het geheel erg goed aan.
Het tweede nummer Leeched begint wat Doom-achtig met een synth-koor en ijzige screams erdoor. Het tempo gaat snel omhoog in een heerlijke thrashy gitaarriff. Jaloersheid klinkt in dit geval erg vet en doordrenkt met snelle riffs. Wraak klinkt trager en diep: Silence, het derde nummer begint met een clean gitaar, waar een basloopje een duistere kant opstuurt. Een sterk staaltje tegenritmes en vragende akkoorden maakt dit mijn favoriet van het album.
Vraatzuchtig begint de band op een hoog tempo aan Ingestion/Regurgitation en worden er tempo’s vlot afgewisseld. Waar in het couplet twee diepe gruntstemmen de toon zetten door tegen elkaar in te schreeuwen, zorgt de cleane zang in het refrein voor een meer wat Death core achtige toon. Dat haalt wat mij betreft iets van de heerlijke bruutheid weg.
In het intro van Monster of Riga klinkt de ijdelheid als vijfde zonde. Dit wordt door aanzwellende duisternis en sterke riffs afgeserveerd. Ook in dit nummer wordt een cleane zangstem gebruikt, maar deze klinkt feller en past beter bij het geheel, en onderstreept het hoogmoedige thema.
Met Baptised and Sodomised zet drummer Tim Zuidema een heerlijke “fill” in om het tempo direct door te pompen. Waar lust volgens de bijbel een zonde is, kun je in dit nummer ervaren dat het juist zonde is om niet van muziek te genieten.
In het afsluitende nummer Zero Sum Game horen we gastzanger David Kreft van Graceless vakkundig korte metten maken met het doel om steeds maar meer te willen: hebzucht is iets lelijks.
Alhoewel ik het filosofisch met ‘m eens ben is het optelsommetje van dit album simpel. Death metal liefhebbend Nederland heeft er weer een heel gaaf en erg strak album bij. Daar kunnen we er niet genoeg van hebben! Laat het niet wéér 3,5 jaar duren stel ik hebberig voor, want dát zou pas zonde zijn!